Dat je weet dat Koningsdag ten einde komt

Bron

Het was dat tijdstip op Koningsdag dat het twee kanten op kan gaan. Meestal zo rond een uur of vijf als nóg een biertje goed óf fout kan vallen, afhankelijk van de hoeveelheid drank en drugs de vorige avond, die dag, en het wel of niet miezeren.

Heel even dacht ik dat hij hem sloffend volgde omdat hij hem wel zag zitten, die geelgebronsde, oranjebebrilde en rood-wit-blauw geklede man met zijn glimmende waterstofperoxide permanentje die me tegemoet kwam.

Zijn aankleding verbaasde mij niet, het was tenslotte Koningsdag. Zijn haarstijl wel. Tot ik mij realiseerde dat ik, als iemand die opgegroeid was in de jaren tachtig, nooit akkoord zou gaan met een revival van de mode van destijds, maar de grote modehuizen, in hun zoektocht naar winst, tegen beter weten in, des te meer.

Toen kwam een dialoog op gang. Een korte weliswaar, maar desalniettemin zeer verhelderend: “Wel gezellig hoor, Riche, zo achter elkaar. Dat gaat een leuke middag worden!”

“Ach, tieft op, vuile relnicht, gaat een ander z'n reet achterna!” antwoordde de voorste in onvervalst Rotterdams, “Van mijn hoef je niet mee naar 'Lex z'n feestje. Ik vind wel een andere prins die me op de trein kan zetten.”

“Een Joodse, Rotterdamse nicht die op de trein gezet wil worden, en dat vlak voor 4 mei; het moet niet gekker worden,” sneerde de laatste.

“Ach, kom hier, gekkie, ik hou toch van je!” Innig omarmd liepen de twee mij heupwiegend voorbij.

De geile knipoog van Riche stak ik in mijn zak.

Tijd om naar huis te gaan.