Op ontdekkingsreis ... in je eigen omgeving.

Het mag geen geheim meer zijn dat ik niet meer beschik over een auto. En dat het qua financieën ook niet al te lekker loopt. Maar ondanks die twee kleine puntjes, wil ook ik wel eens een keer mijn straat, mijn dorp, mijn alledaagse leven verlaten voor even. Een keer wat anders doen, want mensen die weinig geld hebben, en die geen werk hebben zullen het wel herkennen ... Je wereldje wordt klein! Heel erg klein. 

En doordat wij ook nog eens heel erg achteraf wonen, mijn partner elke dag de boodschappen doet op weg naar huis vanuit zijn werk, kan het wel gebeuren dat ik meerdere weken geen mens zie, behalve dan mijn partner natuurlijk. Dit schrijf ik overigens niet om zielig te doen, dit is gewoon mijn realiteit. Ik woon niet in een drukke stad, ik woon zelfs niet tussen de mensen in een dorp, ik woon achteraf. In de brabantse polder. En dat heeft natuurlijk ook zijn reden. Wij hebben bewust voor het rustig wonen gekozen. Maarrrr ... dat wil niet zeggen dat ik wilde vereenzamen. 

Als je geen werk meer hebt, en je bankrekening laat niet toe dat je met je vrienden gaat winkelen, of leuke daguitstapjes gaat doen. Een auto heb je niet meer, en je vrienden wonen allemaal zo'n 25 kilometer bij je vandaan ... dan blijkt als die situatie langer duurt dan een half jaar, dat je vrienden toch niet zo'n vrienden zijn, en dat ze langzaam, stukje bij beetje steeds minder contact met jou opnemen. En door de beperkingen die jij hebt kun je niet meer dan je hebt gedaan. En moet je bij vele 'vrienden' toezien hoe de vriendschap veranderd in "ongrijpbare vriendschap" en uiteindelijk in "niets". Het is niet dat je met ruzie uit elkaar gaat, het is ook niet dat je er voor kiest om geen vrienden meer te zijn. Het is meer alsof ze vergeten dat je bestaat ... en als je in die situatie komt, en je bent daar ook nog heel gevoelig voor, dan zal het geen verrassing zijn dat je jezelf dan nog meer terugtrekt in dat veilige hoekje. In jouw wereldje, jouw realiteit. En dat is mij dus gebeurd. 

Ik heb dat nu zo'n drie jaar gedaan. Maar ik het zat. Ik wil er uit. Ik heb NIET GEKOZEN voor deze situatie. Ik ben er in terecht gekomen en ik vecht al 3 jaar lang om er uit te komen. 

Vanuit mijn verleden, waarover ik al wel eens eerder heb verteld dat ik altijd gepest ben, heb ik overgehouden dat ik me terug trek in mijn eigen wereldje om mezelf te beschermen. Dat brengt met zich mee dat ik ook moeilijker nieuwe contacten leg. Dat brengt ook met zich mee dat ik nu ook nog altijd onzeker over mezelf ben, dat ik niet op mezelf durf te vertrouwen, en als je dan moet toezien dat al jouw 'vrienden' niets meer laten horen in de loop der tijd, dat ze jouw niet missen ... dan komt die onzekerheid, die angst over jezelf weer heel sterk naar boven. 

Dus toen ik mijn scooter kreeg van mijn partner, nu zo'n jaar geleden was ik blij! Blij met de mogelijkheid om weer verder weg te kunnen gaan. Maar daar kwam meteen het volgende probleem. Waar moest ik naar toe? Naar mijn vrienden? Die had ik niet meer door de situatie waar ik ongewild in terecht ben gekomen. En de omgeving waar ik was gaan wonen kende ik ook niet goed genoeg om te zeggen waar het mooi is om te gaan fotograferen. 

De weg om overal naar toe te rijden weet ik niet! En door mijn onzekerheid en angsten durf ik zonder navigatie ook niet zomaar ergens naar toe te rijden. Als ik het dan even niet meer weet raak ik in paniek en durf niet zomaar overal de weg te gaan vragen. Die onzekerheid en angsten zitten er weer goed in na alle ellende, en zeker ook na de afgelopen 3 jaar van vrijwel geen contacten, behalve dan natuurlijk mijn partner. En gelukkig ook nog altijd mijn zus en haar vriend ... 

Maar ik heb geen scooter gekregen om alleen maar af en toe naar het dorp te rijden. Ik heb een scooter om mijn wereldje weer te vergroten. Dus na mezelf geestelijk voorbereid te hebben, en een route te hebben gedownload van internet voor op mijn prepaid telefoon, (daarom gebruik ik die navigatie niet), ben ik gisteren vertrokken. 

Ik wilde naar het Nationaal Monument Kamp Vught. 19 kilometer volgens de routeplanner ... dat moest mij toch ook lukken! 

Camera mee, telefoon mee met de route, scooter starten en rijden maar! Het weer was goed en het eerste deel van de route ging goed. Ik kwam er achter dat ik toch nog meer wist dan ik dacht inmiddels. En ik genoot van de omgeving.

Het is zo slecht nog niet om met een scooter te rijden. Je kunt wel stoppen om foto's te maken, wat je met een auto dan weer minder snel doet. Maar al rijdend kwam ik midden in Den Bosch uit. En om in Vught te komen vanuit Heeswijk Dinther is het noodzakelijk dat je Den Bosch bereikt, maar ik zag geen aanknopingspunten van mijn route meer verschijnen inmiddels. Ergens was het dus toch fout gegaan en had ik iets gemist blijkbaar. Of het is een foutje van Google navigatie geweest om de fietsroute niet altijd up to date is, waar ook al voor gewaarschuwd wordt. Hoe dan ook ... ik wist totaal niet waar ik was. Den Bosch ben ik nooit zo vaak geweest, ik ken er geen pad of weg ... en mijn onzekerheid en angsten maakten dat ik alweer bijna in paniek begon te raken. Nu moest ik mezelf even streng toespreken, en niet omdraaien. **NIET OMDRAAIEN**. Ik moest gewoon even over die drempel heen en de weg gaan vragen zodat ik weer verder kon.

Dus de scooter bij een benzinestation geparkeerd en daar de shop ingelopen. 7 mensen in de shop dus je zou toch denken dat iemand me de goede richting uit zou kunnen sturen. Helaas. Van alle 7 mensen in de shop kon niemand mij vertellen welke richting ik in moest gaan om bij het Nationaal Monument Kamp Vught te komen, zelfs de richting naar Vught in het algemeen was TE veel gevraagd. Ik wilde alweer omdraaien toen een 8e persoon binnen kwam. En deze meneer hoorde mijn vraag en vroeg of ik bereid was om even te wachten. Dan zou hij daarna met zijn scooter voor mij uitrijden en om me zo naar een brug te brengen. Die hoefde ik dan maar over te steken om midden in Vught uit te komen. En van daaruit stonden wel bordjes om te komen waar ik wilde zijn. Wat was ik die meneer dankbaar. En tot mijn stomme verbazing was ik niet eens ver van de brug verwijderd. Dat bleek amper 4 kilometer te zijn. Dus toch raar dat niemand anders in die shop het me had kunnen vertellen. Maar goed, deze manier was ook wel heel makkelijk gebleken. Nadat ik meneer netjes bedankt heb voor zijn hulp ben ik de brug overgestoken ... om na even te rijden inderdaad midden in Vught uit te komen.

Nu was het weer even zoeken naar bordjes, en toen ik die niet meteen vond nog een keer de weg vragen. Nu met iets meer moed dan de eerste keer weer. Maar uiteindelijk kon ik dan toch zeggen dat ik de goede weg had gevonden, en moest ik alleen nog de bordjes volgen om daadwerkelijk te komen waar ik wilde zijn. Nu ik zeker wist weer op de goede weg te zitten kon ik ook weer meer genieten van wat ik onderweg tegen kwam. Dus hier en daar heb ik mijn scooter even stil gezet om rustig een mooi stukje natuur te bekijken en een foto te maken.

Om dan uiteindelijk 1 uur en 3 kwartier na thuis te zijn vertrokken opgelucht adem te halen. Mijn scooter uit te zetten en af te stappen. Mijn camera had ik al om mijn nek hangen. Ik was eindelijk daar gekomen waar ik wilde zijn.

Over mijn bestemming Nationaal Monument Kamp Vught schrijf ik een volgende blog!