Brussels Airport, March 22nd 2016 (English below)

[:nl]Voor mijn werk heb al grote delen van de wereld afgereisd. Ik heb daar enorm van genoten en geregeld moet ik mezelf in de arm knijpen. Hoe kan een 'onnozel maske' als ik in hemelsnaam zoveel chance hebben? Een mens kan alleen maar dankbaar zijn. Maar zoals met alles heeft ook dat reizen soms een zuur nasmaakje.

Twee jaar geleden hingen Mr Lazy Bird en ik hoog in de lucht, we kwamen terug van Cancun (waar het overigens fantastisch was)

en vlogen richting Zaventem, toen een vreemd bericht door de speaker kwam. De piloot meldde ons dat we niet zouden kunnen landen in Brussel aangezien er een ontploffing was geweest. Ze wisten verder niet wat er aan de hand was en we zouden spoedig meer nieuws krijgen.

Nu zat ik toevallig naast een koppel dat werkte als Security op Zaventem en die mensen slaagden erin te communiceren met 'beneden', al snel bleek dat er een aanslag geweest was en dat er doden en gewonden waren. De schok was groot, je voelt je al ontzettend kwetsbaar in zo'n vliegtuig, en de wetenschap dat het moment waarop jij zonder enige vorm van controle in de lucht hangt door sommige mensen gezien wordt als het ultieme moment om wat dingen op te blazen is erg angstaanjagend. Op zo'n moment is iedereen meteen verdacht.

Het heeft zeker een uur geduurd voor de piloot het nieuws kreeg dat we zouden mogen landen in Oostende. Er zou transport worden ingelegd naar een stad in Vlaams-Brabant, ik weet begot niet meer welke, dus je kon tot daar mee reizen en dan op eigen kracht verder. Onze auto stond helaas nog op de parking in Zaventem en Mr. Lazy Bird en ik kwamen meteen tot dezelfde conclusie: we gingen geen seconde langer dan nodig was staan wachten in Oostende, op dat moment wisten we niet of Zaventem de enige geviseerde luchthaven was en met zo'n dingen speel je niet.

Ons plan was om van zodra we uit het vliegtuig mochten het gebouw te verlaten en een taxi in te springen, hoe sneller we van de luchthaven weg waren, hoe beter. Onze bagage kon altijd nog achterna gestuurd worden. Het is uiteindelijk maar bagage, daarvoor riskeer je je leven toch niet? Van zodra we de grond raakten en ik mijn gsm terug opzette, drong pas echt door wat er aan de hand was. Mijn toestel ontplofte bijna van alle berichten van bezorgde mensen die wisten dat wij die dag terugvlogen. Heel confronterend, iedereen was rot bezorgd. Ook ons dochtertje had blijkbaar enkele uren van angst meegemaakt toen ze er op school van hoorde. Zielig hoor.

Tot onze frustratie moesten we zeker nog een uur in het vliegtuig zitten wachten tot we toestemming kregen om eruit te komen, als veiligheidsmaatregel natuurlijk, maar je voelt je dan echt een verlamde schietschijf. En ik kan al zo goed tegen stress (rolt met ogen).

We hadden geluk, onze koffers stonden mooi op een rijtje te wachten, dus wij op een spurtje met die valiezen naar de eerste de beste uitgang. Aan de overkant van de straat stonden een paar taxi's, dus we hebben niet getwijfeld en zijn er meteen in gesprongen. In kan je vertellen, het moment dat je met koffers en al in die taxi zit na al die uren van stress en onwetendheid, het moment dat je de autostrade ziet langs zoeven en je ondertussen op de radio hoort waaraan je nipt ontsnapt bent, op dat moment komt de ontlading. Ik heb als een rietje zitten bibberen en efkes goed gebleit.

Maar goed, we hebben dus geluk gehad. Ok, het was de duurste taxirit ooit (Oostende-Antwerpen) en onze auto heeft twee weken vast gestaan op Zaventem aangezien de parking daar gesloten werd tot het onderzoek was afgerond en het terug veilig was. Maar dat is niets vergeleken met wat veel mensen die dag kwijt raakten.

En ja, daar sta je bij stil. Het was niet de eerste keer dat we een horror vlucht hadden en ook nu weer zei ik: 'Dit was de laatste keer, ik blijf thuis!', maar dat doe je niet.

En nu wil het toeval dat ik dit jaar op 22 Maart wederom in een vliegtuig zal zitten, deze keer naar Los Angeles.

Lig ik daar van wakker?

Nee.

Speelt het door mijn hoofd?

Ja.

Heb jij ooit iets dergelijks meegemaakt? Hoe ga je ermee om?

X Lazy Bird

ENGLISH VERSION

I've travelled to many parts of the world for my job. I really enjoyed it and I sometimes squeeze my arm. How can a 'silly girl' like me be so lucky? One can only be grateful. But, as with everything, traveling sometimes has an acid aftertaste.

Two years ago Mr Lazy Bird and I were high up in the air, we came back from Cancun (where it was fantastic)

and flew towards Brussels Airport, when a strange message came through the speaker. The pilot told us that we would not be able to land in Brussels since there had been an explosion. They did not know what was going on and we would soon get more news.

As it happens, I was sitting next to a couple who worked as Security personnel at the airport and those people managed to communicate with 'the ground'. It soon became apparent that there had been an attack and that there were many victims. The shock was huge, you already feel incredibly vulnerable in an airplane, and the knowledge that the moment you are hanging in the air without any form of control is seen by some people as the ultimate moment to blow up some things is very frightening. At such a moment everyone becomes a suspect.

It took another hour for the pilot to get the news that we would be allowed to land in Ostend. There would be transportation arrangements to some city near Brussels, I don't remember which one, so you could travel with a bus and then continue on your own. Unfortunately our car was still on the parking in Zaventem and Mr. Lazy Bird and I immediately came to the same conclusion: we would not spend a second longer than necessary in Ostend, because at that moment we did not know whether Brussels was the only attacked airport and you do not play with such things.

Our plan was that as soon as we were allowed to leave the building we would jump in a taxi, the further we were away from the airport, the better. Our luggage could always be sent afterwards. In the end it is only luggage, you don't risk your life for luggage right? As soon as we hit the ground and I switched my mobile back on, the reality of what was going on really hit us. My device almost exploded from all the messages from worried people who knew we were flying back that day. Very confronting, everyone was worried. Our daughter, too, apparently had been through a few hours of fear when she heard of it at school. How sad.

To our frustration we had to wait for another hour in the plane until we were allowed to get out, as a safety measure of course, but you really feel like a paralyzed target. And I'm already so stress resistant (rolls with eyes).

We were lucky, our suitcases were nicely waiting for us in a row, so we took a sprint with our bags to the nearest exit. On the other side of the street there were a few taxis waiting, so we did not hesitate and immediately jumped into one. I assure you, the moment you're sitting in the taxi with your bags, after all those hours of stress and ignorance, the moment you see the highway passing by and you hear on the radio what you've just escaped from, that moment the discharge comes. I started shivering like a straw and let my tears flow.

Anyway, we were so lucky. Ok, it was the most expensive taxi ride ever (Ostend-Antwerp) and our car was stuck at Zaventem for two weeks as the parking lot was closed until the investigation was completed and it was safe again. But that is nothing compared to what many people lost that day.

And yes, you keep thinking about is. It was not the first time we had a horror flight and again I said: 'This was the last time, I stay home from now in!'. But you don't.

And now it seems I will be flying again this year on March 22, this time to Los Angeles.

Do I lose my sleep over that?

No.

Does it play through my mind?

Yes.

Have you ever experienced something like that? How do you deal with the fear?

X Lazy Bird

BewarenBewaren

BewarenBewaren[:]

---

Posted from my blog with SteemPress : https://lazybird.be/zaventem-22-maart-2016/

---