႐ိုိုးတံႏွင့္ ပန္္းပြင့္

ဒီေန႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စိုျပည္လ်က္ ရွိေနတယ္။ ဧည့္ခန္းရဲ႕ စားပြဲေပၚမွာ စားစရာေတြ အျပည့္ ရိွေနသလို ရယ္ေမာေျပာဆို ေနသံမွာ ျပန္စဥ္းစားရင္း လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္မ်ားဆီက အတိုင္းပါပဲ။

ကၽြန္မက ဧည့္ခန္းထဲက ဧည့္သည္ မမမ်ားအတြက္ အေအး၊ ေကာ္ဖီေတြ ေဖ်ာ္ေနတယ္။ အႀကိဳက္ကလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး …။ ေက်ာင္းကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ အတြင္းသိ။

ကၽြန္မတို႔ ခုလို ျပန္ဆံုႏုိင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစား ထားရတာ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလွ်ိဳလွ်ိဳ အိမ္ေထာင္က် ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေလးေယာက္လံုး တစ္ခါမွ မဆံုခဲ့။ ဒီၾကားထဲ သူ႔အလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ မအားတာနဲ႔ပဲ ေျပာင္းတဲ့သူက ေျပာင္းနဲ႔ မေတြ႕ၾကေတာ့ဘူး။ အရင္က တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ သိၾကေပမ့ဲ ခုခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲမႈ မ်ားစြာနဲ႔ ေဝးေနၾကရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ေမြးေန႔လည္း ျဖစ္တာမို႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဆံုဖို႔ တစ္လေလာက္ ႀကိဳခ်ိန္းခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ ဒီအရသာကို လြတ္လပ္စြာ ျပန္ခံစားခြင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာ ကၽြန္မတို႔ ေလးေယာက္လံုးပဲ။ အားလံုး ေဝးကြာေနရာက ခုလို ျပန္ဆံုေတာ့ ခံစားမႈ အသစ္ေလး ရသလို ကၽြန္မတို႔အားလံုး အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ အပ်ိဳေတြနဲ႔ တူေနတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ေတြ႕ဆံုမိၾကရင္ ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာ၊ မေျပလည္မႈ၊ ေျပလည္မႈေတြ အားလံုး ေျပာဖို႔၊ ရင္ဖြင့္ဖို႔ဟာလည္း တာစူထားၾကတယ္။ အသီးသီး အိမ္ေထာင္က် သြားေပမယ့္ အဲဒီ အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ အေျခအေနကို မသိၾကေသးတာမို႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စား ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကသလဲ ဆိုရင္ ရင္ဖြင့္ဖို႔ကို မဲလိပ္ႏိႈက္ၿပီး အမွတ္စဥ္ တပ္ၾကတယ္။

အမွတ္စဥ္ နံပါတ္(၁) ကို က်သြားသူက ‘ယမင္းတင္ေအာင္’ တဲ့။

အမင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက အရင္အတိုင္း ေခ်ာဆဲ။ ႏႈတ္ခမ္းက ျပံဳးစစ ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔အက်င့္အတိုင္း ဆံပင္ကို တစ္ခ်က္ ခါလိုက္ရင္း …

“ငါ အရင္က်သြားေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါ အရမ္း ေျပာခ်င္ေနတယ္၊ အဓိက,က ငါ့ဘဝမွာ မထင္မွတ္တာေတြ ေတြ႕လာရတာပဲ၊ နင္တို႔ သိတဲ့အတိုင္း အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ကတည္းက အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးလည္း ငါပဲ ဦးေဆာင္ လုပ္ခဲ့ရတာ၊ ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္း ဆိုေတာ့ ႐ႈပ္ေတာ့ ႐ႈပ္ေနတာေပါ့။ ငါက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဦးေဆာင္လာရတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ငါ့စိတ္က ျမန္ေတာ့ ငါလုပ္သမွ် ၿပီးလြယ္ၿပီး ေအာင္ျမင္တာ မ်ားတယ္၊ ဒါကေတာ့ ငါ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပြဲ႐ံုနဲ႔ ရင္းႏွီးေနလို႔ပဲ ထားပါေတာ့ …”
“ငါ ‘ကိုမ်ိဳးဆက္’ ကို ျဖစ္ေစခ်င္တာက ငါ့စီးပြားေရးလည္း သူ႔စီးပြားေရးပဲ၊ ငါ့မိဘပိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသိက သူ႔ေခါင္းထဲ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒီလုပ္ငန္းေတြမွာ စိတ္ပါစြာ ဝင္လုပ္ေစခ်င္တယ္၊ သူ႔အေတြးက သူက ငါ့ေလာက္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ အလိုလို Feel ျဖစ္တယ္၊ ငါ့မိဘကလည္း သူ႔ကိုမႏွိမ္ပါဘူး၊ သူလုပ္တဲ့ ကား, ဆိုင္ကယ္ ပြဲစားအလုပ္က ရတစ္လွည့္ မရတစ္လွည့္၊ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူသာ ဦးစီးႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ ငါက တစ္ဖက္က ဆိုင္တစ္ခုခု ဖြင့္လို႔ရတယ္၊ စီးပြားေရးကို ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ငါ့ေလာက္ သူ နားမလည္ဘူး …”
“ကုန္သည္ေတြကလည္း ၾကာေတာ့ ငါ့ပဲ သိတာေပါ့၊ ဟိုေနရာဆိုလည္း ငါ ဒီေနရာဆိုလည္း ငါပဲ၊ ဒီကိစၥေတြ ငါ လုပ္ရလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ကို ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့၊ ၾကာေတာ့ ငါ့မိဘက ဘာမွ မေျပာေပမဲ့ သူ႔ဟာသူ ေရွာင္ဖယ္လာတယ္၊ ေနာက္ဆံုး စိတ္အလိုမက်မႈေတြက င့ါေပၚ စုပံုလာၿပီး မၾကာခဏ စကားမ်ား ၾကတာေပါ့၊ အရင္က ငါ သူ႔ကို အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ လံုးဝ မထင္ခဲ့ဘူး၊ အဲဒါက ငါ့ရဲ႕ Main ျပႆနာပဲ”

“ဟုတ္ၿပီ၊ အမင္းရဲ႕ ျပႆနာကို သိရၿပီ၊ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမလဲ ဆိုတာ ေနာက္မွ အေျဖထုတ္ ၾကတာေပါ့၊ ခု ဒုတိယ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္ ေတးသံသာကို နားဆင္ရေအာင္”

ဒုတိယ အလွည့္က “အေသာ္” …။

အေသာ္က ဘာေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနပံုနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ေသးတယ္။

“ငါကေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ႏုိင္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ ကိုႏုိင္နဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး မိဘေတြ ေပးစားတဲ့ ကိုဘုန္းကို လက္ထပ္ လိုက္ရတာ ဒီအထိ ရွင္တို႔ သိပါတယ္၊ ငါဟာ ကိုႏုိင့္ကို လမ္းခြဲၿပီး အိမ္ေထာင္တစ္ခု အေပၚမွာ အျမဲ သစၥာရွိခဲ့ ပါတယ္၊ ကိုဘုန္းက အရင္က ရည္းစား မရွိခဲ့ဖူးဘူး၊ ကိုႏုိင့္ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူက သဝန္တိုတယ္၊ ကိုႏုိင္နဲ႔က စီးပြားေရးအရ တစ္ခါတေလ ဆက္ဆံရတာလည္း ရွိတာေပါ့ …”
“သူက အျမဲတမ္း သံသယ မ်က္ဝန္းနဲ႔ ၾကည့္တတ္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ မိန္းမ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာ မမ်ားခ်င္ၾကတဲ့ လူခ်ည္းပဲ၊ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဖက္ကိုလည္း ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႕ဟာ ထပ္တူက်ခ်င္မွ က်တတ္တာပဲ၊ သူကေတာ့ ငါ့တစ္ေယာက္ကိုပဲ ႀကိဳက္ၿပီး လက္ထပ္ႏိုင္ခ့ဲတာ ဆိုေတာ့ ကံေကာင္းတာေပါ့၊ ငါနဲ႔ ကိုႏုိင့္ၾကားက ဆက္ဆံေရးဟာ သန္႔ရွင္းတယ္၊ ဒါကို သူ႔မွာ သံသယ အပူေတြနဲ႔ ေနရတာ သူ႔အတြက္ မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး၊ သူ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမံဳစိစိနဲ႔၊ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ ငါ့ကို မေျပာဘူးဟ၊ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွ အဲဒီလိုခ်ည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့၊ ဒီလိုကိစၥေတြက ၾကာလာရင္ သူ႔ဘက္က ေပါက္ကြဲလာမွာ စိုးရိမ္တယ္၊ ငါ့ျပႆနာ ကေတာ့ ဒါပဲ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ လင္မယား ခဏခဏ စကားမ်ား ေနရရင္ ၾကာရွည္က် မေကာင္းဘူးေလ၊ တကယ္ေတာ့ လက္ထပ္ျခင္း ဆိုတာ သူတို႔က ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ငါတို႔က ပိုင္ဆိုင္ခံ လိုက္ရတဲ့ သားေကာင္ေတြလိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ နားလည္မႈန႔ဲ အေပးအယူ တည့္မွ ျဖစ္မယ္၊ ရည္းစားတုန္းက နားလည္ခ့ဲတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တည္ရွိတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ တျခားစီပဲလို႔ ထင္တာပဲ …”
“အေသာ္ ေျပာတာ ဟုတ္တယ္”

ဇင္မင္းခင္က ေထာက္ခံတယ္။

“ကဲ … ကဲ … ဒီတစ္ခါ ေဒါက္တာ ဇင္မင္းခင္ရဲ႕ အလွည့္ပါ”
“အဇင္ … ရွင္ကေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေျပာဖူးတ့ဲအတိုင္း ရွင္ လိုခ်င္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး တစ္ခု တည္ေထာင္ ႏုိင္တယ္လို႔ အမင္း ထင္တယ္”
“အမယ္ေလး … ေဒၚယမင္းတင္ေအာင္ … ကိုယ္ ခုခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးေလာက ထဲကိုေတာင္ ေျပးဝင္ လိုက္ခ်င္ေသးတယ္၊ ရွင္တို႔ကို ၾကည့္ရတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ထက္ေတာ့ လြတ္လပ္ ေနတယ္လို႔ ထင္တာပဲ၊ ကိုယ့္ဘဝ အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ ‘What if the meaning of my life’ လို႔ ေမးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ကိုယ့္ဘဝဟာ အားက်စရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေယာက္်ားက ဆရာဝန္၊ ေယာကၡမ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဆရာဝန္၊ ကိုယ္က ဆရာဝန္၊ ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္အေဖကလည္း ဆရာဝန္၊ တစ္အိမ္လံုး မိသားစုဝင္ေတြ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ တျခား အေၾကာင္းအရာ ေျပာဖို႔ အခြင့္အေရး နည္းပါး လာၾကတယ္”
“ကိုယ္ေတာ့ ေန႔တိုင္း Liver ေတြ၊ Lung ေတြ၊ Arteries ေတြ ျမင္ေနရတာက တစ္မ်ိဳး၊ အိမ္ေရာက္ရင္လည္း ၾကားရတ့ဲ စကားက ဒီထဲက မထြက္ဘူး၊ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ လူစုံတဲ့ ထမင္း စားပြဲမွာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ တစ္ခါတေလ တူညီတာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ မတူညီတာေလးေတြကို ေတာင့္တမိတယ္၊ တစ္ခါတေလ ထမင္းခ်က္ အေဒၚႀကီး ေျပာတဲ့ ေစ်းထဲက အေၾကာင္း၊ လမ္းမွာ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ရြာက အေၾကာင္းေတြကို ကိုယ့္မွာ မက္ေမာစြာ နားေထာင္ ေနမိတယ္”
“ဒီဆရာဝန္ ဘဝကို အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ မိဘေတြ ေရြးခ်ယ္ခ့ဲတာ ဆိုေတာ့ …၊ ကိုယ္ ဝါသနာ ပါရာမွာ နစ္ျမဳပ္ေနခြင့္ ရတာ ဆိုရင္ေတာ့ ငါ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခါတေလ Uterus ေရာဂါေတြ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္က Maiden ဘဝကို ႏွေျမာေနမိတယ္၊ ကိုယ္ ေျပာတာေတြဟာ ခုခ်ိန္မွာ ရယ္စရာ ေကာင္းေနလိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္မွာ Body ေတြကို ျမင္ေတြ႕ ေနရေတာ့ တကယ္ေတာ့ လူဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါလား ဆိုတဲ့ အသိတရား ရေနၿပီ၊ အလုပ္ ျပန္ခ်ိန္ေတြကလည္း သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မတူဘူး၊ သူက မနက္ ေဆးခန္း ဝင္ရေတာ့ ကိုယ္ မႏုိးခင္ သြားႏွင့္ၿပီ၊ ညက်လည္း သူ ေစာရင္ ေစာတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း ေနာက္က်တတ္တယ္၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ထမင္း မစားျဖစ္တာေတာင္ ၾကာၿပီ၊ ေအးေအးေဆးေဆးလည္း စကားမေျပာျဖစ္ဘူး၊ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္တို႔ဟာ Life တစ္ခုထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ ၿငီးေငြ႕မႈ တအားျဖစ္တယ္၊ သူလည္း အရမ္း ပင္ပန္းတယ္၊ ‘ကိုေနပိုင္’ ကို မိဘ သေဘာတူတယ္ ဆိုေပမဲ့ ငါတို႔လည္း ေမတၱာရွိေတာ့ တျခား ျပႆနာေတာ့ မရွိပါဘူး”
“ကိုယ္ စဥ္းစားတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကိုယ္တို႔ Relax ျဖစ္ေအာင္ေနၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္၊ အဲဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ Body ေတြဟာ စက္႐ုပ္ေတြ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေသဆံုးကုန္လိမ့္မယ္၊ ရွင္တို႔နဲ႔ ခုလို စကားေျပာ လိုက္ရလို႔ ခံသာေသးတယ္၊ ကိုယ္တို႔မွာ အဓိက ျပႆနာက အခ်ိန္ ရွားပါးလြန္းတယ္၊ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုကို ၾကာရွည္ခိုင္ျမဲဖို႔ ဆိုရင္ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မႈနဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္လို႔ ထင္တယ္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေသြးေတြက ၾကာေလ ေအးေလ၊ စိမ္းေလ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ … ဟားဟား …”

အဇင္က စကားေျပာရင္း သေဘာက်စြာ ရယ္ပါသည္။

“အဇင္ လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အတိုးနဲ႔ ေခ်းမယ္”

အေသာ္က ေျပာတယ္။

“အဇင္ Life ကလည္း တစ္မ်ိဳးေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္၊ ခရီး တစ္ခုခုကို ရက္ရွည္ ထြက္ရင္လည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ လန္းဆန္းမႈေတာ့ ျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္”
“အမယ္ ေျပာတာကို ကိုယ္ စဥ္းစားဖူးတယ္၊ ကေလး မရခင္ အပန္းေျဖေတာ့ ထြက္ဦးမယ္လို႔၊ ကဲ … အမယ့္ အလွည့္၊ ေျပာ … စာေရးဆရာမ ဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္း အတုေတြေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္”
“စိတ္ခ်၊ ကၽြန္မကလည္း ရွင္တို႔ကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ကိုေနနဲ႔ ကၽြန္မက အႏုပညာသမားခ်င္း အိမ္ေထာင္ က်ၾကတာပါပဲ၊ သူက ကြန္ပ်ဴတာ ဒီဇိုင္နာ ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နပန္းလံုး ေနတာပဲ၊ ခုဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္၊ ပုဂံနက္နဲ႔ စံုေနတာပဲ၊ တစ္ခါတေလ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ Robot (႐ိုေဘာ့) စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ လိုပဲ၊ လူကေန စက္႐ုပ္ ျဖစ္ေနတ့ဲ လူသားပဲ၊ ခုေခတ္ႀကီးက အရမ္း တိုးတက္ေတာ့ သူ႔ဦးေႏွာက္ေတြက အရမ္း အလုပ္လုပ္ ေနတယ္၊ တစ္ခါတေလ သူ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္မဝင္စားသလို၊ ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကိုလည္း သူက စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး”
“တစ္ခါတေလ ကၽြန္မ ရင္ဖြင့္လိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္ရွည္စြာ နားေထာင္ ေပးမယ့္သူ လိုသလို၊ အျပံဳးနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ့္ သူလည္း လိုအပ္တယ္၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အလိုက္တသိ ျဖည့္ဆည္း ေပးႏုိင္မယ့္သူလည္း လိုတာေပါ့၊ အဲဒီလို အရာေတြကို အဆင္သင့္ ရွိတတ္တဲ့ မိခင္က မရွိေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္မ မိခင္ေနရာမွာ အစားထိုး ၾကည့္ေပမယ့္ မရခ့ဲဘူး၊ ပုံသဏၭာန္ တူညီၿပီး အထဲက အရသာ မတူညီတဲ့ ဘီစကစ္ တစ္ခုကို စားရသလိုပဲ”
“ကၽြန္မ စာေတြကိုပဲ ဖိေရးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကို ေမ့သြားတတ္တယ္၊ သူ႔မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရာရာကို ေမ့သြားတယ္၊ သူကလည္း ကြန္ပ်ဴတာခံုေပၚ ေရာက္ရင္ အရာအားလံုး ေမ့သြားတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက ၾကာေလ ေအးစက္ေလပဲ၊ သူ ကိုယ့္အေပၚ အစာမေက်တာ တစ္ခုရွိတယ္၊ ေယာက္်ားက ဒီဇိုင္နာ ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ကၽြန္မ ဝတၳဳ မ်က္ႏွာဖံုး(Cover) ေတြကို သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆြဲမခိုင္းဘူး၊ ကၽြန္မ သေဘာက ကၽြန္မ လုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီး လုပ္တယ္လို႔ မျမင္ေစခ်င္လို႔ပဲ၊ အဲဒါကို သူက တစ္မ်ိဳး ျမင္တယ္၊ ကၽြန္မကိစၥေတြကို သူ ဝင္မပါသလို သူ႔ကိစၥေတြထဲလည္း ကၽြန္မ ဝင္မပါဘူး”
“ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ႐ုိေဘာ့စက္႐ုပ္က စကားအရမ္းနည္းၿပီး ေအးေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္း ေတာ္႐ံုနဲ႔ မသိရဘူး၊ တစ္ေန႔တုန္းကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို အမွတ္တမဲ့ ဖြင့္ၾကည့္ရင္း သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္၊ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္၊ အဲဒီေန႔က စကားမ်ားထားတဲ့ ေန႔ေပါ့”

“ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ စာေရးဆရာမ ‘မယ္ဘုန္းခင္’ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရမ္း အထင္ေသးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဥေပကၡာ ျပဳထားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြ ျပည့္ႏွက္လာတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပဲ အေဖာ္လုပ္ခဲ့ရ ပါတယ္၊ သူ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေမ့ထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မ်ားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာရက္ပါ၊ သူ စာေရးပ်က္မွာ စိုးရိမ္ပါတယ္ တဲ့”
“အလို … ရွင့္ရဲ႕ စက္႐ုပ္ႀကီးက အလာႀကီးပါလား၊ ရယ္ရတယ္”
“အမယ္ … အမွန္ေတာ့ ရွင့္လစ္ဟင္းမႈေတြ မ်ားၿပီလို႔ ထင္တယ္”
“အမင္းရယ္ … စာေရးတယ္ ဆိုတဲ့ အလုပ္က ဈာန္ဝင္တဲ့ အခ်ိန္မွ ရတာဆိုေတာ့ …”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ဟာ၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေလးက ငါေတာင္ သနားလာၿပီ”
“အဇင္စုတ္ … ရွင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”

အေသာ္က အဇင့္ကို ထုရင္း ေျပာတယ္။

“ငါတို႔ အားလံုးရဲ႕ တစ္ေယာက္ခ်င္း ျပႆနာက ဘာမွ သိပ္မႀကီးက်ယ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပႏုိင္မလဲ၊ စာေရးဆရာမ အမယ့္ကိုပဲ အၾကံေတာင္း ရမွာပဲ”

အေသာ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ေျပာတယ္။

“ရွင္တို႔ကို တစ္ခု ေျပာမယ္၊ ႐ိုးတံန႔ဲ ပန္းပြင့္ကို ဘယ္လို ျမင္သလဲ၊ အဲဒီ ႐ိုးတံနဲ႔ ပန္းပြင့္ရဲ႕ၾကားထဲက ဆက္သြယ္မႈကို ဘယ္သူမွ မျမင္ႏုိင္ၾကဘူး၊ ပန္းပြင့္ဟာ ခိုင္မာတဲ့ ႐ိုးတံ မရွိရင္ မျဖစ္သလို၊ ပန္းပြင့္ မရွိရင္လည္း ႐ုိးတံ ဘဝဟာ အဓိပၸါယ္ ရွိလာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ဆက္သြယ္မႈနဲ႔ ႐ုိးတံနဲ႔ ပန္းပြင့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတယ္၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဒြန္တြဲေနတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဘဝကလည္း အဲဒီ သေဘာတရားနဲ႔ တူတယ္၊ ႐ုိးတံကို ပစ္ပယ္လို႔လည္း မရဘူး”
“ပန္းပြင့္ေတြမွာေတာင္ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ ႐ုိးတံေတြ ဖြဲ႕စည္း ေပးထားတယ္၊ ကၽြန္မတို႔လည္း ဘဝမွာ လိုခ်င္တဲ့ အရာကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဘယ္သူကမွ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မမွားခ်င္ၾကဘူး၊ အိမ္ေထာင္ကြဲ ဘဝကို ဘယ္သူမွ မေရာက္ခ်င္ၾကဘူး၊ ဘာကိုမွလည္း အဆုံး႐ံႈး မခံခ်င္ၾကဘူး၊ အဲဒီ မဆုံး႐ံႈးခ်င္တဲ့ အရာကို ကာကြယ္ဖို႔ နည္းတစ္နည္းေတာ့ လိုအပ္တယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္စီရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အရာေတြကို ပြင့္လင္းစြာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးဖို႔ပဲ”
“အမယ္ ေျပာတာ လက္ခံတယ္၊ အေသာ္ကေတာ့ သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ေရးမွာ သစၥာျမဲမယ့္၊ လူ႔က်င့္ဝတ္နဲ႔ ညီတဲ့သူ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္”
“အဇင္ကေတာ့ တစ္ခါတေလ တစ္ေရးႏုိးရင္ အားလံုးကို စြန္႔ၿပီး တရား အားထုတ္ခ်င္မိတယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပါရမီဆိုတာ မပါေသးေတာ့ လူ႔ေလာက စစ္ပြဲထဲမွာ ေနေနရဦးမွာပဲ”
“ဒီလူ႔ေလာက စစ္ပြဲထဲမွာ ေနသေရြ႕ ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္စရာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္၊ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ေနရမွာပဲ၊ သိပ္ မႀကီးထြားေသးတဲ့ ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းရမွာပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ ပန္းပြင့္ေတြ လွပဖို႔ ႐ုိးတံဟာ ခိုင္ခံ့ဖို႔ လိုအပ္တယ္”
“အမင္းကေတာ့ သူ မလုပ္ခ်င္တာ ဇြတ္မလုပ္ခိုင္းပါဘူး၊ ေျပလည္ေအာင္ ညႇိယူဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္”
“ကၽြန္မကေတာ့ ဝတၳဳအတြက္ Plot တစ္ခုရၿပီ”

ထိုေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုး စကားဝိုင္းေလး ႐ုပ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာ ထူးျခားစြာ ပို၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေနပါသည္။ ညေရာက္ေတာ့ စာေရးစားပဲြမွာ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ အခန္းထဲက ႐ိုေဘာ့စက္႐ုပ္နား သြားရင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ခ်ေပးေတာ့ သူ အံ့ဩသြားတယ္။ သူ႔ေဘးနား ထိုင္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြကို ကၽြန္မ ေဝဖန္ေပးတယ္။ သူက ကၽြန္မကို အျခား လုပ္ထားတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြ ထုတ္ျပတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ စကားသံေတြက ပိုသြက္လက္ လာတယ္။

“ကၽြန္မ ေနာက္ထြက္မယ့္ ဝတၳဳမ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ဆြဲေပးရမယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာေတာ့ သူကအံ့ဩစြာ ေခါင္းေစာင္းၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာရင္း …

“ခုေတာ့ … ကိုယ့္မိန္းမ ကိုယ့္ကို အသံုးလိုအပ္ လာၿပီေပါ့၊ အလွဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့၊ ေခါင္းစဥ္က ဘာတဲ့လဲ”
“႐ုိးတံနဲ႔ ပန္းပြင့္”

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက “႐ုိးတံနဲ႔ ပန္းပြင့္” လို႔ လိုက္ေရရြတ္ လိုက္တယ္။

ကၽြန္မကလည္း “႐ုိးတံနဲ႔ ပန္းပြင့္” လို႔ ေျပာရင္း ခပ္ေႏြးေႏြး ရယ္ေမာလုိက္ ပါေတာ့တယ္။