သံသရာ
@~~~@
စ/ဆံုး
မစႏၵာ
“ေမေမ”
သမီးက ေခၚလိုက္သည္။
“တီခ်ာ့ဖို႕ ေပးလိုက္မယ္ဆို”
“အင္ ဟုတ္သားပဲ”
ေမေက်ာ့လြင္သည္ လက္သည္းဆိုးေဆးေလးကို ညီေအာင္ သတိ ထား၍ ဆိုးေနရင္းမွ အိမ္မွာ ဘာမ်ားအဆင္သင့္ရွိပါလိမ့္ဟု အေၿပးအအလႊား စဥ္းစားသည္။
“အေတာ္ပဲ၊ မေန႕တုန္းကသမီးေဖေဖ နက္စ္ေကာ္ဖီတစ္ပုလင္း လက္ေဆာင္ရလာတယ္”
နက္စ္ေကာ္ဖီမႈန္႕က အဂၤလန္ၿဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ အိႏိၵယၿပည္ၿဖစ္ ၿဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ပုလင္းႀကီးဆိုေတာ့ တစ္ရာေက်ာ္ေတာ့ တန္လိမ့္ မည္ထင္သည္။
“မေန႕တုန္းက ေမသႏၱာေအးရဲ႕ အေမကေတာ့ တီခ်ာ့ကို ေထာပတ္ တစ္ဘူး ေပးေနတာ ေတြ႕တယ္”
“ဟုတ္လား”
ေထာပတ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီမႈန္႕ဆိုလွ်င္ ေကာ္ဖီမႈန္႕က တန္ဖိုးႀကီးတာေပါ့ ဟု ေက်နပ္စြာေတြးရင္း စားပြဲေပၚရွိ ပုလင္းကို ယူၾကည့္သည္။ အိႏိၵယ ၿပည္မွာလုပ္သည္ဟူေသာ စာလံုးေနရာတြင္ အတန္ငယ္ စြန္းေပေနသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။
“ေမေမ ဒီနားမွာ နည္းနည္းေပေနတယ္”
“ကိစၥမရွိပါဘူး သမီးရယ္၊ နက္စ္ေကာ္ဖီဆိုတာ ပုလင္းက အဖိုးတန္ တာမွ မဟုတ္တာ၊ အမႈန္႕ အဖိုးတန္တာပဲဟာ ဟုတ္ဘူးလား”
+++++++++++++++++++++
“အင္း ေသာက္လိုက္ရရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိမယ္”
ေဒၚလွလွေအးက အဖံုးကိုဖြင့္ၿပီး ခဲသားအပိတ္ကို လက္ႏွင့္ပြတ္ ၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္။ အသာအယာနမ္းၾကည့္မိေတာ့ သင္းပ်ံ႕ေသာရနံ႕ က ရင္ထဲအထိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္သြားေလသည္။
“ဒီႏွစ္ထဲေရာက္လာတဲ့ ကေလးမိဘေတြက အေတာ္ခ်မ္းသာပံုရတ တယ္၊ ေထာပတ္ေပးတဲ့သူနဲ႕၊ ေကာ္ဖီမႈန္႕ေပးတဲ့သူနဲ႕၊ သပ်စ္သီးေၿခာက္ေပးတဲ့သူနဲ႕၊ ပန္းသီးေပးတဲ့သူနဲ႕”
ဆရာမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မိမိ၏တပည့္မ်ားအေပၚတြင္ သာတူညီ မွ် လူတန္းစားမေရြး တန္းတူဆက္ဆံရမည္ကို ခံယူၿပီးၿဖစ္သည္။ ေဒၚလွလွေအးက ကိုယ့္လိပ္ၿပာ ကိုယ္လံုေလသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိသားသမီးကိုေတာ့ မ်က္နွာသာ ရေစခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေကာင္းႏိုးရာရာကေလးမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလာသည္ကိုလည္း ၿငင္းပယ္ရန္ မသင့္ေတာ္ေပ။
“ဦးသာေဌးကိုလည္း ဘာမွ် မကန္ေတာ့ရေသးဘူး၊ ဒီေကာ္ဖီမႈန္႕ တစ္ဘူးဆိုရင္ မဆိုးဘူးထင္တယ္”
ဦးသာေဌးသည္ ေဒၚလွလွေအးကို ယခုေက်ာင္းတြင္ ရေစရန္ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သူ ၿဖစ္သည္။ ေဒၚလွလွေအး ယခင္လုပ္ေသာေက်ာင္းက ၿမိဳ႕သစ္ပိုင္းတြင္ၿဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကား သံုးတန္ ေလာက္စီးရသည္။ ေက်ာင္း ကလည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းၿဖစ္သည္။ ယခုေက်ာင္းကေတာ့ ဘတ္စ္ ကား တစ္တန္တည္းစီးရသည္။ နာမည္ႀကီး အထက္တန္းေက်ာင္းလည္း ၿဖစ္သည္။ ယခင္က မိုးလင္းလွ်င္ ေက်ာင္းမီရန္ ကတိုက္ကရိုက္သြား၊ ေနဝင္မွ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေသာ ေဒၚလွလွေအးသည္ ယခုေတာ့ ရွစ္နာရီခြဲ အိမ္မွထြက္ကာ ေက်ာင္းအဆင္း ေဈးဝင္ဝယ္ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပန္၍ရသည္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ၿခင္းေတာင္းခ်ကာ သားငါးကိုင္ ရင္း ဦးသာေဌး ေက်းဇူးႀကီးလွသည္ဟု မၾကာခဏ စဥ္းစားမိသည္။
နက္စ္ေကာ္ဖီမႈန္႕ဘူးရယ္၊ ကိတ္မုန္႕တစ္လံုးရယ္ဆိုရင္ မဆိုးဘူး၊ နည္းေနေသးရင္ လိေမၼာ္သီး
ဆယ္လံုး ထပ္ထည့္လိုက္မယ္။ ေဒၚလွလွေအး စဥ္းစားရင္ ေက်နပ္သြားသည္။
+++++++++++++++++++++++++++++
“လက္ေရြးစင္ ေကာ္ဖီမႈန္႕ေတာင္ တစ္ေပါင္ ေလးဆယ္နီးပါးၿဖစ္ေနတာ၊ နက္စ္ေကာ္ဖီဆိုရင္ေတာ့ ေဈးေသးမွာ မဟုတ္ဘူး မိန္းမေရ”
ဦးသာေဌးက သူ႕မိန္းမအား လွမ္းေၿပာသည္။ ကေလးသံုးေယာက္ အား ကိတ္မုန္႕တစ္ခ်ပ္စီ လွီးေပးေနေသာ မိန္းမကလည္း ၿပံုးေနသည္။
“ဘယ္ေလာက္ တန္မလဲ မသိဘူးေနာ္”
“ေဈးထဲမွာေတာ့ ေတြ႕ေနသား၊ ဝယ္ဖို႕ စိတ္မကူးေတာ့ ေဈးေတာင္ မေမးမိပါဘူး ကိုကိုရယ္”
“လုပ္ပါဦး မိန္းမရ၊ ညက်ရင္ နက္စ္ေကာ္ဖီေလးကို သၾကားစစ္စစ္ေလးနဲ႕ ေဖ်ာ္ေပးစမ္းပါ”
ဦးသာေဌးက ႏွစ္သက္လိုလားစြာ ေၿပာသည္။ မတတ္သာ၍သာ ၿခိဳးၿခံ၇ေသာ္လည္း တတ္မ်ားတတ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီလွ်ာတစ္ေခ်ာင္း၏ အလိုကို အဆံုးအစမရွိ လိုက္ေလ်ာလိုက္ခ်င္သည္။
“ကိုကိုရယ္ သူမ်ားကန္ေတာ့လို႕ ရွားရွားပါးပါးေလး ရလာတာ အလကား ေသာက္မပစ္ စမ္းပါနဲ႕”
“ဟ အလကား ေသာက္မပစ္လို႕ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ အနံ႕ပဲရႈေနရမွာ လား၊ အလွပဲ ၾကည့္ေနရမွာလား”
“ကိုကိုကလည္း ခက္ေတာ့တာပဲ”
သူ႕မိန္းမက သူ႕အား မသိသာ ဆိုးဝါးရန္ေကာဟူေသာ မ်က္ႏွာထား ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။
“ကိုကို ဂ်ပန္ကို ေလ့လာေရးသြားဖို႕ကိစၥက ဦးေမာင္ေမာင္သြင္ ၿပီး မွ ဆို”
“ေအးေလ”
“ဒီေတာ့ သူ႕ကိုပဲ လက္ေဆာင္ေပး လိုက္ပါလား ကိုကိုရယ္၊ အိမ္မွာ လည္း သီတင္းကြ်တ္တုန္း က ဟိုၿဖဴၿဖဴပိန္ပိန္ ဆရာတစ္ေယာက္ လာကန္ ေတာ့ထားတဲ့ တက္ထရစ္ တိုက္ပံုတစ္စရွိတယ္၊ အဲ့ဒီတိုက္ပံုစကိုပါ ထည့္ေပးလိုက္ေပါ့”
“အဲ ဟုတ္သားပဲ”
ဦးသာေဌးက ေခါင္းညိတ္သည္။ ဒီမိန္းမ ဒါေတြ ေတာ္တာဟု စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးမိေလသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ဆရာဝန္ကို ဘာေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာ အေတာ္ပဲ”
ေဒၚတင္တင္စိန္က အညိုေရာင္ တက္ထရက္စကို ၿဖန္႕ၾကည့္သည္။
“အဲဒီအေရာင္ေလး သားကို ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ေပးပါလား ေမေမ”
“သားအေဖကို တိုက္ပံုခ်ဳပ္ဖို႕ ကန္ေတာ့တဲ့ဟာကို သားက ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္လို႕ ေကာင္းပါ့မလား”
“ေကာင္းပါတယ္ကြာ ေပးလိုက္ပါ”
ဦးေမာင္ေမာင္သြင္ က ေၿပာသည္။ သူ႕တြင္ တက္ထရက္စ္ တိုက္ပံုေလး ငါးေၿခာက္ထည္ ရွိႏွင့္ၿပီးၿဖစ္သည္။ အသစ္ မလိုေသး၊ ရနိုင္လွ်င္ေတာ့ ပင္နီတိုက္ပံုေလး တစ္ထည္ေလာက္ လိုခ်င္သည္။
“ဒီလိုဆို ဆရာဝန္ကို ဘာေပးရပါ့မလဲ၊ မာမီက အေၿခအေနသိပ္ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာေန ေဆးရံုဆက္ခ်င္ တက္ေနရမွာ”
“အဲဒီ နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္း ေပးလိုက္ေပါ့”
“ဟင္ ဒီတစ္ပုလင္းထဲလား”
“အခုဟာ ကႀကိဳေပးထားတာေပါ့ကြာ၊ ေဆးရံုတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ထပ္ေပးတာေပါ့။ မတက္ရဘူးဆိုရင္လည္း ၿပီးတာပဲေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား”
ေဒၚတင္တင္စိန္ကေကာ္ဖီပုလင္းကို လွမ္းယူသည္။ တစ္ရာေက်ာ္ ေလာက္ေတာ့ တန္မွာပဲ၊ သိပ္ေတာ့ မနည္းပါဘူး။ လိုအပ္ရင္လည္း ထပ္ေပးလို႕ရတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သားလိုခ်င္ေနတဲ့ တက္ထရက္စ္စကိုပါ ေခ်ာ့ ေတာင္းၿပီး တစ္ပါတည္း အတူေပးလိုက္ရေကာင္းမလားဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားရင္ ဦးေႏွာက္နည္းနည္း ေၿခာက္သြားေလသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“မိန္းမေရ ဒီတစ္ပတ္ထဲေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႕ဓာတ္စာက်ေနတယ္ ထင္တယ္၊ တစ္ပုလင္း ရလာၿပန္ၿပီ”
ေဒါက္တာေက်ာ္မိုးလြင္က သူ႕ဇနီး ေမေက်ာ့လြင္အားလွမ္းေပးသည္။
“ဒီေန႕ေတာ့ ရင္ထဲ ၿပည့္ကယ္ကယ္နဲ႕၊ ထမင္း မစားေတာ့ဘူးကြာ၊ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္သာေပး”
“မတိုးေရ၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ယူခဲ့ေဟ့၊ နင့္ဦးေလးဖို႕ေနာ္၊ သၾကားသိပ္ မထည့္နဲ႕၊ ခပ္ခါးခါးေလး”
ေမေက်ာ့လြင္ကေနာက္ေဖးဘက္သို႕တစ္ဆင့္ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။
“သားနဲ႕ သမီး အိပ္ၿပီလား”
“စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ စာလုပ္ေနၾကတယ္ေလ၊ အတန္းေလးေတြ ကသာ ငယ္ေပမယ့္ အိမ္စာေတြကေတာ့ မနည္းဘူး ကိုကိုလြင္ေရ႕၊ ဟင္ဒီ ေကာ္ဖီမႈန္႕ပုလင္းေတြကလည္း လာလိုက္ရင္ ဒီနားမွာ ေပေနတာခ်ည္းပဲ၊ ဘယ္လိုမ်ား ၿဖစ္ေနပါလိမ့္”
ေမေက်ာ့လြင္က ေကာ္ဖီမႈန္႕ပုလင္းကို စားပြဲေပၚ လွမ္းတင္လိုက္ကာ ပန္ကာခလုတ္ကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ် လိုက္သည္။ ခင္ပြန္းသည္ အေအး ပတ္သြားမွာကို စိုးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ေလသည္။
“အေတာ္ပဲ၊ ေမေက်ာ့ေရ၊ အဲဒီပုလင္း ေဖာက္လိုက္ပါလား”
“ကိုကိုလြင္ကလဲ၊ နက္စ္ေကာ္ဖီဆိုတာ နာမည္သာႀကီးသာ အိမ္မွာ အေစ့ဝယ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ၾကိတ္တဲ့ ေကာ္ဖီမႈန္႕ေလာက္ အရသာရွိႏိုင္ပါ့မ လား၊ ေမေက်ာ့ကၿဖင့္ ကိုကိုလြင္ ေကာ္ဖီစစ္စစ္ေသာက္ရေအာင္ ေကာ္ဖီ ေစ့ကို ေဈးတကာေဈး ႏွံ႕ေအာင္လိုက္ရွာၿပီး မၿပတ္ဝယ္ထားရတာ”
တိုက္ပံုအက်ႌကို ကူခြ်တ္ေပးရင္း ေမေက်ာ့လြင္က ႏႈတ္ခမ္းေလးမသိ မသာ စူကာ ခပ္ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေၿပာသည္။
“ကဲ ကဲ ဒီလိုဆို ေကာ္ဖီစစ္စစ္သာ ေဖ်ာ္ေစဗ်ား”
ေဒါက္တာေက်ာ္မိုးလြင္က ႏႈတ္ခမ္းစူလွ်င္ ပို၍လွေသာ ဇနီးေခ်ာကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္နူးသြားသည္။
“ဟဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ပန္းကန္ ေဖ်ာ္တာ ၾကာလွခ်ည္လား မတိုးရယ္၊ ၿမန္ၿမန္လာဟဲ့”
ေမေက်ာ့လြင္က သက္ၿပင္းေလး က်ိတ္ခ်ကာ ေနာက္ေဖးဘက္အား လွမ္းေအာ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေက်နပ္စြာ ေတြးမိေလသည္။
“အင္း ဒီတစ္ခါအန္တီခ်ာထင္ပါ႕