YAŞAMAK

“Kaçan topunun arkasından hüzünlü gözlerle baktı küçük çocuk. Oysa daha yarım saat bile olmamıştı ona sahip olalı. Bir eliyle annesinin elini tutup faytona binerken, kucağından düşüvermişti iste. Çaresizce, yokuştan aşağı yitip gidisini izledi. Hiç ağlamadan. Tek bir söz dahi etmeden. Yaşı küçüktü ama sorumluluk duygusu büyüktü. Yenisini istemeye hakkı olmadığını düşünerek, büyüyeceği günü hayal etti. Büyüyecek, parasını kazanıp kendi alacaktı yenisini. Beyninin bir yerine unutmamacasına çizdi; kırmızılı, yeşilli, o çizgili topun resmini…
Yıllar sonra ilk mezuniyetinin heyecanı sardı küçük yüreğini. Törende giyeceği ayakkabıyı hayal etti. Yepyeni, pırıl pırıl… Ama alışverişe gittiklerinde ona soran olmadı ne istediğini ve ucuzundan, “seneye de giyebileceği” bir tane aldılar. Yeniyse yeniydi iste. Ama o, seneye giymek falan değil, sadece o güne özel olsun istemişti. Olmadı. Hiç itiraz etmedi. Kabullendi ona uygun görüleni. Ve büyüyüp parasını kazandığında alacaklarının listesine bir de hayalindeki ayakkabıyı ekledi.
Her gecen gün listesine eklenenler oldu. Alacağı bebekler, giyeceği elbiseler, kullanacağı mobilyalar… Sadece eşyayla kalmadı erteledikleri. İtaat ve başkalarının mutluluğu o kadar önemliydi ki okulunu, isini, aşkını, ne varsa yasama dair her şeyini erteledi. Önce diğerleri mutlu olsun, o nasılsa yapardı istediği her şeyi.
Gün geldi, büyüdü, koca adam oldu ve başkalarının hayallerinden ibaret hayatında kendinden hiçbir iz olmadığını gördü. İçi sızladı. Kendine bu kadar yabancı kalmak, yalnızlığın en acısıydı. Üstelik simdi kolayca alabileceği o çizgili topla oynayabilecek ne vakti vardı ne de hevesi. Yığınla ayakkabısı olsa da yerini tutmadı hiç biri, mezuniyet töreninde giymek istediğinin.
Peki, uğruna tüm planlarını ertelediği insanlar? Onları mutlu edebilmiş miydi? Hayır, onlar hep daha fazlasını bekledi. Yaptıkları değil, yapmadıkları konuşuldu. İnsanoğlu, aldıkça daha fazlasını istiyordu. Sonu yoktu bunun… İyi bir insan olmak adına kurban etmişti, çocukluk hayalleri de dâhil verebileceği her şeyi. Çünkü ona iyi olmak, böyle öğretilmişti. Ve sadece ne kadar iyi olduğunu göstermek ve onlar tarafından onaylanmak istedi.
Yaşamının sonlarına yaklaştığında, her şeyi yapabilecek kadar maddi gücü vardı. Bunun yani sıra onu taşımaktan yorgun bir bedeni, kirik bir kalbi ve ertelenmiş bir sürü hayali...
Elinden gelse yalvaracaktı Tanrı’ya “ne olur bir şans daha” diyerek. İstediği bir yaşamlık bir şanstı. Bu sefer avazı çıktığınca bağıracaktı kaçan topun ardından. Giymem diye tutturacaktı istemediği ayakkabıyı. Herkesi küstürmek pahasına da olsa kendi hayallerine yelken açacaktı. Alıp başını gidecekti o çok sevdiği deniz kokulu ülkelere. Kılavuzunu yüreği yapıp düşecekti yollara. İtaat etmek yerine sadece sevdiğini haykıracaktı insanlara ve onların yargılamalarına tıkayacaktı kulaklarını.
Aah… Ne kadar çok şey yapacaktı ikinci bir şansı olsaydı. Ama asla ertelemeyecekti hayati. Çünkü hayat, ertelenemeyecek kadar kısaydı…”
Şimdi durup bir düşünün. Sizin hayatınızda ertelediğiniz neler var? Salonunuzun keyfini çıkarmak için, misafir bekleyenlerden misiniz? En sevdiğiniz kolyenizi takmak için, özel bir gün mü gelmeli? Her günün özel olmadığını mı sanıyorsunuz? Hayalinizdeki tabloyu çizmek için büyümesini beklediğiniz çocuklarınız mı var?
Hayat hiçbir şeyi ertelemiyor. Her ne yapıyorsa “an”da yapıyor. Ne doğarken, ne ölürken size sormuyor “hazır mısın” diye. Hayat hep sürprizler yapıyor. Ne duruyorsunuz öyleyse?
Ertelemeyin. “GERÇEKTEN” yaşayın.

IN ENGLISH

LIFE

"The little boy looked sadly behind his escaping ball. Yet it has not been more than half an hour. He must have fallen in his arms as he took his mother's hand with one hand and entered the phaeton. She watched helplessly, wandering down the hill. Never cry. Without even a word. He's small, but his sense of responsibility is great. He imagined the day he would grow up, thinking he had no right to love him. He will grow up, win his money and buy his own. He scratched his brain in one place; red, green, with a striped top ...
Years later, the excitement of the first graduation cried little heart. He dreamed about shoes at the ceremony. Brand new, sparkling ... But when they went shopping they did not ask him what they wanted and they bought one that was cheaper "they could also buy you". If it was new, it was new. But he was not wearing it for you, he just wanted to be special for that day. It did not. He never objected. Acceptance seems appropriate to him. And when he grew up to earn his money, he added a shoe to his list of receivables.
Every day was added to the list of days. The dolls, the clothes, the furniture they can use ... They just do not stay with them. The obedience and the happiness of others were so important that the school delayed everything about his work, his love, his legislation. First, the others are happy, how she would do whatever she wanted to do.
The day came, he grew up, became the big man, and saw that there was no trace of himself in the life of someone else's dreams. He sneaked inside. Staying so strange to yourself was the most painful of your loneliness. Moreover, there was neither the time nor the enthusiasm to play with that striped ball that he could easily get. No one, though he's a shoestring, has not kept his place, that you want to wear it at the graduation ceremony.
Okay, people who put off all their plans for the sake of it? Did he make them happy? No, they always waited for more. Not what they did, but what they did not. Mankind wanted more as they got it. It did not matter ... He sacrificed himself to be a good person, everything he could give, including his childhood dreams. Because it was taught to be good to him. And he just wanted to show how good he was and be approved by them.
When he approached the end of his life, he had enough material power to do everything. I mean, it's a tired body, a broken heart, and a lot of imagined postponed ...
If he comes by, he will beg, saying to God, "What a chance." He wants a life-like glutton. This time, as soon as the throttle goes out, the ball flees after it flees. The shoe he does not want to hold because I do not wanna wear it. Everyone would sail into their own dreams, even at the expense of surprise. He would have bought it and went to the sea-scented countries he loved so much. Guidance is the way to make heart and fall. Instead of obeying, he will only cling to the people who loved him and their judgments, their ears.
Aah ... What a lot of things he'd do if he had a second chance. But he would never postpone it. Because life was too short to be postponed ... "
Now stop and think. What have you postponed in your life? Are you one of the guests waiting to enjoy your room? Should you come to a special day to wear your favorite coliseum? Do you think every day is not special? Do you have children that you expect to grow to draw the chart in your imagination?
Life is not postponing anything. Whatever you're doing, he's doing the "moment." He is not asking what is born, what is dying, "are you ready?" Life is always surprises. So what are you standing at?
Do not delay. Live "REALLY".