Love

Kiam la suno sentis rampante trans la orientan horizonton, Raodah estis vidita rapida al la dormoĉambro de sia filo. Matene salutis kokokana koko de ĉiuj anguloj de la vilaĝo por alporti la efikon de la juna vidvino, ĉiufoje pli maltrankvila.

Kial ne, la direkto de la horloĝo preskaŭ montris rekte al numero ses, sed la infano sole ne vekigxis de dormo. Ne nur nervoza, sed malrapide alfrontas Raodah aspektas tiel ĝenita post vidi la konduton de sia infano ne kutime.

"Udin rapide vekas, jam tagon," Raodah diris post dekstre en la lito de sia filo. Aŭ eĉ en la mondo de sia sonĝo, la vorto ignoris Udin.

"Udin ni vekiĝos, eĉ se vi malfruiĝos al la lernejo," la vortoj de Raodah iomete skuis la korpon de lia filo. Tamen, kio mondo de sonĝoj, la efiko de Udin ne vekiĝas.

La neĝo de udin ankoraŭ sonis tiel klare en la oreloj de Raodah, igante lin ĉiufoje pli ĝenita. La kapkuseno dekstre de la korpo de lia filo estis prenita poste en la pukulkannya al la vizaĝo de Udin kune malrapide.

"Udiiiin, vekiĝu". Ne aŭdinte, sed sentante la baton de vizaĝo en sian vizaĝon alportis Udin momenton. Ĝi aspektas iom amuza pro la respondo de sia infano, kiu kaŭzas la efikon de Raodah rideto forpeli sian infanaĝon ĝenadon.

"Ha, patrino, ĝenas la sonĝon de Udin sola," la spontanea saluto de Udin vidis sian patrinon rideti maldolĉe al ŝi.

"Sonĝoj, sonĝoj. Nun vi havas rapidan duŝon kaj ne longe vi iros al la lernejo ".

"Lernejo, lernejo denove. Udin pigra iri al lernejo bu. Tondita, "Udin respondis, kiam li mallevis sian kapon sur la kapkusenon. Kio ŝoka Raodah, li ne povis kredi, ke lia filo parolus tiel.