Dan Simmons. Hyperion

Simmons romanında bəşəriyyət öz axmaqlığı ilə Köhnə Dünyanı məhv edir. Bu, bizim ruhumuzdadır, mənə elə gəlir. Əksəriyyət üçün insanlar şanslıdırlar, çünki başqa planetlərə keçmək və yeni bir həyata başlamaq imkanı var. Xüsusi cazibədarlığı ilə, yer üzündə insanların açıq-aşkar nostaljisini görürəm. 28-ci əsrdə daim Cek Vance, Terens Uayt, Con Keatsın xatırlatmaları var. Keats, əslində süjet yaradan bir fiqurdur - süjetdə mərkəzi olan planetin adı və eyni zamanda bütün romanın adı, bu planetin paytaxtı Keats, əsərlərindən davamlı sitatlar, bütün bunlar Simmonsun Keats poeziyasına isti hisslərini əyani şəkildə göstərir.

Çox maraqla tikilmiş "Hyperion". Zəvvarların Shrike'nin əsrarəngiz yaradılışını qarşılamaq üçün Zaman türbələrinə baş vurduğu ortaq bir süjet var. Niyə seçildiklərini daha yaxşı başa düşmək və hərəkətlərini əlaqələndirmək üçün səyahətləri boyu bir-birlərinə Shrike ilə bağlı olan hekayələrini danışırlar. Yəni, əslində bu, yalnız dünya və Shrike ilə bağlanmış altı müstəqil hekayədən ibarət bir romandır. Simmonsun ədəbi şücaətinin əsl göstəricisi, bütün hekayələrin fərqli bir üslubda yazılmasıdır. Etiraf edim ki, oxumaq bəzən çətindir: Simmons ətraflı təsvir etməyi sevir və onun hecası çətindir. Ancaq kitabı tərk etmək istəyi heç ortaya çıxmadı və bu əsas şeydir.