Bir sakatlık ve yıkılan koskoca bir oluşum, Chicago Bulls #1

Sene 2011. Çocukluğu basketbol potalarında, her gün döndüre döndüre Space Jam izlemiş bir liseliyim o zamanlar. E tabi yaş yavaş yavaş artınca konu sevilen çizgi film karakterlerine iliştirilmiş bir oyun olmaktan çıkıyor. Uzun zamandır takip ettiğim basketbola, özellikle de Chicago Bulls'a gönülden bağlıyım. Bebeklikte Jordan izlemiş, basketbolu onun sayesinde sevmiş biri için aksi zaten pek mümkün değildir. Eğer Amerika'da yaşayan ve şehrinin takımını tutan biri değilseniz, jenerasyonunuza göre yolunuz şekillenir. 80'ler, 90'lar basketbolunu izlediyseniz Bulls taraftarı, 2000'ler basketbolunu izlediyseniz Lakers taraftarı, 2000'lerin sonuna, hatta 2010'lara yetiştiyseniz Lebron James takipçisi olursunuz. Neyse ki bu jenerasyondan öncesi biraz şanslı. Zırt pırt takım değiştiren sporculardan ziyade gerçekten bir takıma bağlanmamıza neden olan kişiler sayesinde bu sporla tanışıyoruz.

NBA dönemsel bir oyundur. Bir süper takım kurmak çok zor, hatta bazen mümkün olmayabilir. Ne kadar şu dönemlerde öyle görünmese de, 30 takım da her yılını şampiyonluk için oynar. Ancak yapılanma gerçekten çok uzun süren ve zorlu bir süreçtir. Zira başka bir sporda olduğu gibi takım patronlarının bir tomar parayı bastırıp ortaya bir Voltron çıkarması NBA tarafından engellenir. Maaş sınırları vb. durumlar bu ligi her zaman dengede tutar. Bu yüzden de eğer bir taraftarsanız, her yıl ilk maçınızın başına geçtiğinizde içinizde kocaman bir ümit olur. 2011 de böyle bir yıldı işte.

Derrick Rose, 2008 yılında Chicago tarafından draft edilmiş, belki de franchise tarihinin o zamana kadar gördüğü en iyi oyun kurucuydu. Müthiş atletizmi, takip edilemez hızı sayesinde daha draftlardan önce hepimizin ilgisini çekmişti. Bulls da %1.17 gibi ufacık bir şansla 1. sıra seçim hakkını kazanmış ve düşünmeden kendisini draft etmişti.

2010 sezon MVP'liği ise umutların doruk noktasına neden olan şeydi. Artık yavaş yavaş takımın oturduğunu biliyorduk ve doğru düzgün bir planlama ile ilerleyen sezonlarda şampiyonluk görebilirdik. 2002 Detroit kadrosunu düşündükçe bu tarz şeylerin imkansız olmadığını zaten biliyorduk ve 2011 sezonu tam da bu yüzden umutların alevlendiği sezondu.

2010 sezonunu 62 galibiyet 20 mağlubiyet gibi harika bir skorla kapatan Bulls, Playoff serilerinde önce Indiana'yı, sonra da Atlanta'yı yerle bir etti ve konferans finalinde sezonun favori takımı olan, Lebron-Wade-Bosh süper üçlüsünün sırtladığı Miami ile eşleşti. %39 şut isabetiyle bu seriyi mağlubiyet alarak kapatmıştı.

Chicago için harika başlayan 2011 sezonu, Rose için de harika devam ediyordu. O sezon All-Star'a ilk 5 olarak seçildi. Sezon içi ortalamaları ise gerçekten takımını sırtladığını gösteriyordu. Biz taraftarlarsa Rose'un oyunu karşısında büyülenmekten başka bir şey yapamıyorduk. Mükemmel top hakimiyetine bir de bitiriciliğini ekliyordu. Smaçları ise her geçen gün daha göz korkutucu olmaya başlamıştı. Deyim yerindeyse bam güm vurduğu smaçların vücuduna etkisi ise tartışma konusu olmuştu. Evet, şiir gibi bir atletizme sahipti ancak her smaçtan sonra tek ayağının üzerine düşmesi ve fiziksel yükü sanki hiç yorulmuyormuşçasına sırtlaması taraftarlar için epey korkutucuydu. Önceki sezonlarda da şanssız sakatlıklarla epey baş etmişti ve 98 yılından beri şampiyonluk yüzü görmeyen bu takımın yükü tümüyle onun omuzlarındaydı.

Ancak bu çok farklı bir yıldı. Yanında süperstarlar olmasa da takıma ciddi bir ruh aşılıyordu. Carlos Boozer, Joakim Noah gibi fizik gücü yüksek oyuncuların yanında bitiriciliğini öylesine konuşturuyordu ki, zamanında Jordan için yapılan bir yorum aklıma geliyordu sürekli;

Oyunu oynamayı çok kolaymış gibi gösteriyor.

devam edecek...

image source 1

cover image source

---

Posted from my blog with SteemPress : https://nerueger.timeets.com/2018/11/18/bir-sakatlik-ve-yikilan-koskoca-bir-olusum-chicago-bulls-1/

---