အလြမ္းညေလးမရွည္ေစခ်င္

သာယာလွတဲ့လျပည့္ညတစ္ညမွာ ေအးခ်မ္းမႈ႕ကိုမခံစားႏိုင္သူ။ ဝတ္ရည္မဲ့ေနတဲ့ပန္းပြင့္ေတြ သူ႕အနားမွာ ျပန္႔လို႔က်ဲလို႔။ အခ်စ္ရဲ႕ဘာသာစကားကိုသင္ၾကားရင္းႏွလံုးသားကြဲေၾကေနသူ။ သူ႕ကိုၾကည့္ျပီးလူအမ်ားက ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ စုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ေပါ့။ သူဟာလူေတြၾကားထဲမွာထူးထူးျခားျခား ေမြးဖြားလာတဲ့ ႏွလံုးသားပါလာတဲ့သူ။ ဝဲဘက္ရင္အံုမွာ ႏွလံုးသားမပါတဲ့ စက္ရုပ္ေတြၾကားမွာ သူဟာလူေပ်ာ့လူညံ့တစ္ေယာက္ေပါ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာဘာမွန္းမသိတဲ့သူေတြက သူ႕ကိုဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ ဘာေတြဒီေလာက္ခံစားေနတာလဲတဲ့။ သူျပန္ျပံဳးျပတဲ့ အျပံဳးထဲကစကားလံုးေတြကို သူတို႔ေတြဘယ္နားလည္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ အဲ့ဒီေတာ့သူ႕ကို ဝိုင္းျပီး တံစိပ္တံုးထုေပးလိုက္ၾကတယ္။ အရူး တဲ့။
ေက်နပ္ပါတယ္။ အရူး ။အခ်စ္ရူး။ သူဟာပညာရွင္ေတြေပးတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္တခုကို တရားဝင္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့ျပီ။ ေလာကၾကီးကေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ခုဆိုသူမကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အၾကာၾကီး စိတ္ရိွလက္ရိွ လြမ္းလို႔ရျပီေလ။ ဒီကမၻာမွာ သူကံေတြဒီေလာက္ေကာင္းလာလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ကိုမထင္ထားတာ။ ခုေတာ့သူ႔ ကံေကာင္းပံုကို သူေတာင္မယံုႏိုင္။ သူမအေၾကာင္းေတြးေနရတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူ႕အတြက္ ေလာကနိဗၺာန္ထဲကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ျမင္ေယာင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ဟာလဲ သူ႕အတြက္သိၾကားမင္းစည္းစိမ္နဲ႔ေတာင္မလဲႏိုင္တဲ့အခ်ိန္။ ဒါကိုသူတို႔ေတြဘာလို႔နားမလည္ၾကလဲမသိ။
ေမာင္ေလး ေဆးေလးနဲနဲေသာက္လိုက္ေနာ္။
ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငွက္ဆိုးထိုးသံေၾကာင့္ သူ႔အၾကည္ဓါတ္ကေလး နဲနဲေတာ့ပဲ့သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူစိတ္မဆိုးမိ။ သူေက်နပ္ေနသည္ေလ။ သူတို႕ေတြေၾကာင့္ သူခုလိုေပ်ာ္ေနရတာမဟုတ္လား။ သူ႕ကိုအရူးေပ်ာက္ေဆးေတြလာတိုက္တာဆိုတာမေျပာလဲသိေနသည္။ ကိစၥမရိွ။ ဒီေဆးေတြက သူ႕ထံမွသူမကိုေခၚေဆာင္သြားႏိုင္မွာမဟုတ္။ သူနဲ႔သူမဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္မွမဟုတ္ဘဲေလေနာ့။ ဒါကိုသူတို႔မသိၾကတာကို သူရီခ်င္မိသည္။ တကယ္ဆို သူတို႔ဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို သိေနတဲ့သူနဲ႕ သူဘာလုပ္ေနသည္ကုိ မသိၾကသည့္ သူတို႔မွာ ဘယ္သူက ရူးေနတာလဲဆိုတာေတာ့ ဘုရားမွဘဲသိမည္။ သူ႔အေတြးနဲ႔သူ ရီလုိက္မိသည္။ ဒါကိုငွက္ဆိုးကလန္႔သြားသည္ထင္ ခ်က္ျခင္း အျဖဴေရာင္ ၀မ္းဆက္၀တ္ထားသည့္ ဖိုးသူေတာ္ တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ေအာ္လူေတြဟာ တယ္ခက္ပါလား။ သူတို႔ေတြမရီတက္ၾကဘူးလားမသိ။ ေအးေလ သူတို႔ ကခံစားခ်က္ဆိုတာဘာမွန္းမသိတဲ့ရင္ဘတ္ထဲမွာအဆံေခ်ာင္ေနတဲ့လူေတြဆိုေတာ့လဲ။ အဟက္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ သူကပဲ လူလူခ်င္း အမုန္းမပြားခ်င္တာမို႔ ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
အေတြးနဲ႔အတူ ငွက္ဆိုး လက္ထဲမွေဆးႏွင့္ေရကို ယူေသာက္လိုက္သည္။ ထိုငွက္ဆိုးကေတာ့တျခား တစ္ေယာက္ကိုလဲသြားတိုက္ေနျပန္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနရင္း သူ႕စိတ္ထဲ ဒီငွက္ဆိုးမကို ေဆးျပန္တိုက္ခ်င္သည့္ ဆႏၷေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာသည္။ သူထထိုင္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ကို ေအာက္ကိုေျဖးေျဖးခ်သည္။
အသံၾကားလို႔မျဖစ္ ေတာ္ၾကာငွက္ဆုိးမ ျမင္သြားလို႔ ဖိုးသူေတာ္ကိုလွမ္း ေခၚေနဦးမည္။ သူေျဖးေျဖးခ်င္း အသံမၾကားေအာင္အသာအယာလွမ္းလိုက္သည္။ ဟင္ သူလမ္းေလွ်ာက္ လို႕မရေတာ့ဘူး။ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ သူေအာ္မိသည္။ သူ႕ေျခေထာက္ကိုအားကုန္သံုး၍ ေရွ႕သို႔လွမ္းေနသည္။ ေျခေထာက္ေတြကမေရြ႕။ အသံေတြဆူညံကုန္သည္။ သူငိုမိသည္လားမသိ။ ေျခေထာက္ ေျခေထာက္ ငါ့ေျခေထာက္ေတြ လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ပါဦး။ ကယ္ၾကပါဦး။ အားးးးးးး။အေမေရ။ အေမေရ သားေျခေထာက္ေတြ လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးဗ်။ သားကိုကယ္ပါဦး အေမ..အေမ…..အေမ…..။
40 40သတိထားေလ။ ဘယ္သူလဲ..ဘယ္သူလဲ ။ ဟင္ သူမ…။ခ်စ္လွစြာေသာသူမ။ သူမသူ႕ေရွ႕မွာမတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ဒါဟုတ္ရဲ႕လား။ သူမသူ႕ဆီျပန္လာတာလား။ ရုတ္တရတ္ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းမွာ ဆူးကနဲ။ ေမွာင္သြားသည္။ သူဘာမွမျမင္ရေတာ့။ သူမကိုလဲမေတြ႕ရေတာ့။ ဘာကိုမွလဲမသိေတာ့။ သူမႏွင့္ေတြ႕ခ်င္သည္။ သဲေရ….သဲ။ ကိုကို႔ဆီလာပါသဲဲရယ္။ လြမ္းလွျပီခေလးရယ္။ သဲေရ…..။ရင္ေတြပူလာသည္။ ေရေသာက္ခ်င္သည္။ ေရ..ေရ…ေရေသာက္ခ်င္သည္။ အာေခါင္မွာ မီးနဲ႔ျမိႈက္ေနသလို ပူေနသည္။ ေရ….သူေရတစ္စက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္သည္။ သူ႔လည္ပင္းမွာငရဲအိုး ေရာက္ေနသည္ ထင္သည္။ အေမ …သားေရဆာတယ္။ ရဲရဲေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးပံုၾကီးကို မီးသတ္ပိုက္ႏွင့္ ညိွမ္းသတ္လိုက္သလိုပင္။ သူ႔လည္ပင္းတေလ်ာက္ ရင္ထဲထိေအာင္ ေအးဆင္းသြားသည္။
ထို႔ေနာက္….

ေနေရာင္ျခည္သည္ သူ႕ကိုအခစားဝင္ေနသည္။ ဆက္သလာေသာ ဗီတာမင္ ဒီ ဓါတ္ကိုအျပည့္အ၀ စားသံုးရန္ သူတစ္ကိုယ္လံုးဆန္႔လိုက္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားအားေျဖးေျဖးျခင္းဖြင့္လိုက္သည္။ နံနက္ခင္းရဲ႕ သံခ်ိဳေတးေလးမ်ားမွာ ခ်ိဳျမေနသည္။ အရာရာဟာ လွပလ်က္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တဲ့နံနက္ခင္း။ ေနေရာင္ထဲမွာ သူတစ္ခုခုကိုေတြ႕ခ်င္ေနသည္။ ဘာကိုေတြ႕ခ်င္ေနသည္လဲေတာ့မသိ။ မ်က္ႏွာမွာေရေတြ စိုေနတဲ့တစ္ေယာက္ကိုရီျပလိုက္ျပီးျပတင္းတံခါးဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္မွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပ်ံဝဲေနသည္။ သူလိုပဲတစ္ေကာင္ထဲ။ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကည့္ေနရင္း ငွက္ကေလးကို သနားမိသည္။ သူ႕မွာတခုခုလိုအပ္ေနတာသိသည္။ အဒါဘာျဖစ္မလဲ။ သူအသဲအသန္ မဟုတ္ေပမယ့္စူးစူးစိုက္စိုက္ စဥ္းစားေနသည္။ ဒီငွက္ကေလးကဘာလို႔သနားစရာေကာင္းေနတာလဲ။ ဒီအေျဖကိုသိခ်င္သည္။ ထပ္ကာထပ္ကာစဥ္းစားေနသည္။ ဘာလိုေနတာလဲ။ စဥ္းစားစမ္း။ ေတြးၾကည့္စမ္း။ သူအစာမစားရလို႔လား။ မျဖစ္ႏို္င္သစ္ပင္ကအကိုင္းမွာ စပါးတြဲခ်ိတ္ထားတာေတြ႕သည္။ ေရ ..ေရ မေသာက္ရလို႔မ်ားလား။ ေခါင္းခါမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာေရအိုင္ငယ္ေလးေတြေတြ႕ေနရသည္။ ဘာလို႔ပါလိမ့္။ ငွက္ကေလးကိုၾကည့္ ရတာဘာလို႔၀မ္းနဲစရာေကာင္းေနတာပါလိမ့္။ ၾကည့္ေနရင္း မြန္းက်ပ္က်ပ္ၾကီးျဖစ္လာသည္။ အသက္ရႈရတာမဝသလိုပင္။ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ငိုတယ္။ ငိုတယ္ဆိုတာဘာပါလိမ့္။ သူရင္ထဲမွာတမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္လာသည္။ ေခ်ာင္ေနသလိုပင္။ ဟာလာဟင္းလင္းၾကီး။ ဗိုက္ဆာသလို။ လဟာျပင္ၾကီးထဲမွာ တိမ္တိုက္ေတြ ေရြ႕လ်ားေနသလို။ သူေမာလာသည္ လိႈင္းေတြ ေရလိႈင္းေတြ သူ႕ရင္ထဲမွာအထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ စီးဆင္းေနၾကသည္။ သူ႕တကိုယ္လံုးဘာမွမရိွေတာ့သလိုပင္။ ငွက္ကေလးကိုျပန္သတိရလာသည္။ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔တုန္ယင္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကိုထိန္းရင္းအသာေလွ်ာက္လာသည္။ ဟင္….ငွက္ကေလး။ သူအသည္းအသန္လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ ဟင္း….ေတာ္ေသးတာေပါ့ ငွက္ကေလးရယ္။ ေမာဟိုက္ေနသည့္ၾကားမွ ျပံဳးမိသည္။ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္….။ တီတီတာတာ တို႔ကာစိတ္ကာႏွင့္။ ငွက္ကေလးကို ၾကည့္ေနရင္း သူ အသက္ရႈလို႔ျပန္ေကာင္းလာသည္။ အေဖာ္။ အေဖာ္ပါလား။ သူ႕ႏွလံုးသားထဲကအသံကိုျပန္လည္ၾကားေယာင္လာသည္။ သဲ..။ သူ႕ရဲ႕အေဖာ္။
မနက္ကေနေရာင္ထဲမွာသူေတြ႕ခ်င္ေနေသာအရာ။ မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့မ်က္ဝန္းပိုင္ရွင္။ သူ႕ေျခေထာက္က သံေျချခင္းေတြကိုျဖဳတ္ေပးခဲ့သူ။ ငွက္ကေလးနဲ႔ေတြ႕ေစခဲ့သူ။ အိုရ္ သူဘာလို႔မ်ားခုမွ သိတာပါလိမ့္။ သူမေလ။ သူ႕ရဲ႕သူမ မနက္ကငိုေနခဲ့တာပါလား။ သူမကိုငိုေအာင္လုပ္မိျပန္ျပီလား။ အေတြးေတြနဲ႔အတူျပန္လည္ မြန္းက်ပ္လာသည္။ သူႏွလံုးေတြတအားခုန္လာသည္။ သူ႕ရင္ထဲမွတခုခု ေပါက္ကြဲထြက္သြားေတာ့မလို။ အက်ႎေတြကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ အသက္ရႈလို႔မရေတာ့။ ပါးစပ္ကိုဟထားရင္း ေလကိုလုရႈေနသည္။ ေလေတြမရိွေတာ့ဘူးလား။ သူေသရေတာ့မွာလား။ဟင့္အင္း ။ သူခုမေသခ်င္ေသး။ သဲ သဲကိုေတြ႕ခ်င္ေသးသည္။ အသိစိတ္နဲ႔အတူ တံခါးဆီသို႔ တရြတ္တိုက္သြားျပီး လက္ကိုအားကုန္ လႊဲလိုက္သည္။ သူမေသခ်င္ေသး။ ကယ္ပါ။ သူ႕ကိုကယ္ေပးၾကပါ။

ကိုကို
သဲ..
သဲေလး
ကို……………………………..အသူတရာထက္နက္ေသာအေမွာင္ဆီသို႔။