ชีวิตดีคือ สงบ เย็น และเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น

คนมีบุญรู้จักให้
... ไม่มีใครจนจนกระทั่งว่าให้อะไรใครไม่ได้ และก็ไม่มีใครรวยจนกระทั่ง่ารับอะไรไม่ได้อีกแล้ว ชายผู้ยากจนถามพระพุทธเจ้า่า"เหตุใดข้าพเจ้าจึงยากจนยิ่งนัก"?
พระองค์ตรัสว่า"เธอไม่รู้จักการให้และวิธีให้" ดังนั้นชายผู้ยากจนจึงพูดต่อว่า"ทั้งๆที่ข้าพเจ้าไม่มีสิ่งใดให้นี่นะ?"พระพุทธองค์ตรัสว่า "เธอนั้นมีอยู่ไม่น้อยเลย"
ใบหน้า..... ซึ่งสามารถให้รอยยิ้ม ความสดใส สดชื่น เบิกบาน
ปาก..... เธอสามารถชื่นชม ให้กำลังใจ หรือปลอบประโลม
หัวใจ.... มันสามารถเปิดอกกับผู้อื่น ให้ความจริงใจ ใสบริสุทธิ์ ให้ความเมตตา
ดวงตา... ที่สามารถมองผู้อื่นด้วยสายตาแห่งความหวังดี ด้วยความโอบอ้อมอารี
ร่างกาย.... ซึ่งสามารถใช้เพื่อช่วยเหลือผู้อื่น
ฉะนั้น แท้จริงแล้วเธอมิได้ยากจนเลย"ความยากจนในจิตใจ คือความยากจนอันแท้จริง