23 Nisan 1992'den Bir Anı..[Cointurk 26. Projesi] [kujou#1716]

Günümüz 23 Nisan etkinlikleri diyorum çünkü ufak bir serzenişte bulunmak istiyorum.Bilemiyorum acaba banamı öyle geliyor ama sanki eski kutlamaların heyecanı yitirmesi gibi bir duygu oluşuyor bende.90'lı yıllarda kendimden örnek verecek olursam; 1 ay öncesinden heyecanı sarardı bizi.Okulumuzda etkinlikler düzenlenir,şiirler okunur,tiyatro gösterileri olurdu.Ayrıca 23 Nisan için yöresel danslarımızı icra etmek için hazırlıklar haftalar öncesinden başlardı.23 Nisan için sınıfta ayrılan panolar için herkes bir yarış içinde olurdu.23 Nisan bayrakları haftalar öncesinden her yeri doldurur, tenefüslerde koşuşurken bile elimizde dalgalanırdı.O gün geldiğinde herkes etkinlikler için stadyumu sonuna kadar doldururdu.Şimdiki gibi tatil gelsede bir yollara koyulsak gibi bir düşünce hiç geçmezdi kimsenin aklından.23 Nisan etkinlikleri sona erdiğinde sokaklara koşar oynardık.Etkinlikler bizim için gece olana kadar bitmezdi.Şimdi ise ailece yemeğe çıkmak, oyun merkezlerine gitmek kısacası AVM nesli yetişmiş durumda.Çoğunluk artık böyle ama küçük yerlerde,köylerde eski havası halen var.Bu da bir nebze olsa içime su serpiyor...

Yıl 1992.İlkokul 2. sınıfta okuyorum.Yukarıda da bahsettiğim gibi 23 Nisan heyecanı sarmıştı herkeste olduğu gibi beni.Haftalar önce başlamıştı stadyumda yapacağımız gösterilerin hazırlıkları. Hani o yıllarda vardır ya çocuksu,silgimiz olduğu halde ön sırasına oturup sürekli silgisini istediğimiz bir kere daha gözlerine bakabilmek için.Teneffüs zili çaldığında attığı her adımları takip ettiğimiz.Gözüne girebilmek adına diğerleriyle mücadeleye girdiğimiz.Öğretmenden fırça yediğimizde günlerce yüzüne bakamadığımız.Tatil günlerinde okul yolunu gözlediğimiz.Hiçbir zaman unutamadığımız, zihnimize kazıdığımız ilk aşkımız ; işte tam da onunla başlıyor bu hafızama kazınan, unutamadığım anım...

23 Nisan hazırlıkları başlamıştı haftalar önceden.Tabi bu heyecanla beraber beni başka bir heyecan sarmıştı.Çünkü teneffüsler yetmiyordu artık onu görmeye.Artık daha fazla zaman geçiriyorduk.Hoca ders bitti herkes bahçeye dediğinde dünyalar benim oluyordu.

Herşey güzel giderken ailevi durumundan dolayı okuldan ayrıldığı haberini almıştım.Dünyalar başıma yıkılmıştı.23 Nisan'a günler kala tüm heyecanımı yitirmiş bir şekilde hazırlıklar devam ediyordu.Gözlerim sürekli onu arıyordu.Ama gelmeyecekti ve de gelmedi...

23 Nisan günü gelip çatmıştı.Tüm okullar stadyumda toplanmış, sırası gelen etkinliğini icra ediyordu.Şiirler okundu,danslar edildi.Çok kalabalıktı,ortalık yıkılıyordu.Gözlerim yine onu arıyordu.Belki gelip izlemiştir ve son kez olsun görürüm diyerekten.Herkes dağılıyordu ve banada ev yolu görünmüştü.
Eve dönerken bir yerel kanal öğrencilerle röportaj yapıyordu.Ne kadar kaçmak istesemde babam saolsun kameranın önüne itmişti beni.Sorular tek tek havada uçuşuyordu.Benim verdiğim tek cevap vardı kameraya dahi bakmadan; ''23 Nisan kutlu olsun..''

Neden mi? Çünkü yanımdan o geçiyordu.Donup kalmıştım.Gözlerden uzaklaşıncaya kadar bakmaya devam ettim.Öylece yanımdan ve belkide hayatımdan kaybolup gidiyordu.

Akşam evde herkes toplanmış televizyon başında etkinlikleri izliyorduk.Tabi bizimkiler acaba beni gösterirlermi diye başından ayrılmıyorlardı.Ben de öyleydim ama benim heyecanım kendimi görmek değil belki kadraja girmiştir diyerekten bir kez daha olsun onu görmekti.Öylede oldu bir kez daha görebilmiştim onu.Evdekiler kameraya niye hiç bakmadın oğlum dediklerinde ; hayatım gözümün önünden geçiyordu diyemiyordu tabi insan...

İşte böyle bir anıydı benimkisi.O günü unutamamın sebeydi belliki.Ama bu onu son görüşüm olmamıştı.Yıllar sonra orta son sınıfta dershanede karşılaşmıştık.Sonra yine başka şehire taşınmış araya mesafe girmişti.Tabiki çocukluğun vermiş olduğu bir duygusallıktı bizimkisi.Aşık olduğum o kişi yıllar sonrakiyle farklıydı.
En son Mark Zuckerberg saolsun Facebook aracılığıyla yeniden yollarımızı kesiştirmişti.Ara sıra da olsa hatırını sorarım eşi ve çocuğuyla birlikte...