Wracam do starego mostu, zarośniętego odwiecznymi westchnieniami. Nurkuję jak w ostatnich dniach, słuchając słów miłości. Dawno temu rozmawiałem z taką gorliwością, moje serce smutno płakało! Odległy we mnie pomnik upada, dlaczego nie czekał na chwilę? Próbuję ciemności, aby spojrzeć na łamanie, aby zobaczyć zbawionych, przez brzeg. Mam nadzieję, że moja dusza wysysa moją duszę, oczekiwanie mija noc. Po drugiej stronie naszego pomnika, czy oczekujesz, że chcę wiedzieć. Zamykam oczy i modlę się cicho, gdy je otworzę, będziesz tam!