Denemeler-1

"Aslında," dedim, "sorun şu: yaşadığım hayat bana ait değil gibi." Ait olmadığım her yerin köşebaşlarında bedenim eriyor. Halbuki ne güzeldik eskiden. Bir şeyler ne kadar da gerçekti. Şimdi ise gerçekliği ayırt edemiyor gözlerim. Hala buradayım, hala tetikte. Hala zihnimin bütün algı duvarları açık. Peki bu bulanıklık neden? Ne zaman bu kadar bulanık oldu her şey?
İçildiği anda yakıcı gelen ve kanda yavaşça dolanan bir alkol; yanıltıcı. Bütün yanılgılar dört bir yanda. Sanki bir şey anlatmalı hiç durmadan. Sanki konuşmalı vakit daha çok geçmeden. Sanki kanıtlamalı bir şeyleri. Sanki seni kaybetmemeli. Sanki artık kaybetmemeli. Sanki kelimeler geri vermeli bir şeyleri.
Neredeyse kelimelerden nefret edecektim. Beni yaratan kelimelere sırtımı dönecektim. Çünkü seni bana veremediler. Uzun ve karanlık bir sessizliğe büründü her şey. Kelimeler bütün meydanlardan çekildi gecenin bir yarısı. Artık susmak gerekiyordu, anlıyordum. Halbuki anlatacak ne çok şey vardı. Ama artık susmak gerekiyordu, anlıyordum.
Lütfen diyorum yazarken. Neredeyse yalvaracağım. Neredeyse yıllardır kurduğum duvarları yıkacağım bir anda. Neredeyse bir damla göz yaşı da olsa dökebileceğim insanların arasında. Şu cephanelerimden bir kurtulsam, savunmasız, naif ve uysal kalsam, sever miydin beni dedim. Alır mıydın beni yanına?
Sonra yeniden baş kaldırıyor geçmişim. Geçmişimden kurtaramıyorum aklımı. Ama, diyorum; o bana yardım edecek. Edemez, diyor. Alabilir beni buradan diyorum. Hayır, diyor. Hayır çünkü... Çünkü öyle bir yerdesin ki... Yeniden yükseliyor duvarlar. Bu duvarlara bir şey diyemiyorsun. Aklıma senin duvarların geliyor sonra. Senin duvarların bile ne güzeldi. Öfken bile mutluluğu andırırdı senin.
Ben bu duvarları yenemiyorum. Bir adım daha atsam üzerime yıkılacaklar sanki. Ben bu duvarları aşamıyorum. Ben tek başıma iken çok tehlikeliyim. Beni benimle mi bırakacaksın? Sahiden, beni benimle mi bırakacaksın?