Als je je gewond voelt, begin je er veel over na te denken, en er veel over nadenken, zorgt er vaak voor dat de verwonding nog erger aanvoelt. Dit geldt ook voor wonden die je hebt, ze kunnen fysiek of emotioneel zijn. Als je de hele tijd aan al die innerlijke wonden denkt, krijgen ze zoveel aandacht dat ze nog harder naar je schreeuwen. Maar als je ze probeert te verbergen, als je je op andere dingen probeert te concentreren, dan zal dit je vaak helpen om andere dingen te zien, en het zal de verwonding zelf genezen.
Natuurlijk, als je dit met een psycholoog zou delen, zouden ze het daar niet mee eens zijn, en dat is helemaal waar, want als je wonden van binnen hebt, creëert het verbergen ervan en proberen ze weg te duwen vaak alleen maar een nog grotere wond van binnen en het zal veel meer schade aanrichten dan je daadwerkelijk openstellen, begrijpen en die wond op een natuurlijke manier laten genezen. Dus openstaan voor incidenten en er echt goed naar kijken is vaak ook een oplossing.
Maar dan heb je die wonden die je met je meedraagt... een slechte baas, een nalatig broertje of zusje, of een domme voetbalcoach die iets slechts heeft gezegd... en je leeft gewoon in het verleden, in plaats van verder te gaan en in het heden te zijn. Ik denk dat de wijsheid van Marcus Aurelius goed kan zijn voor velen van ons!