se vi ne estus la nektaro la fervora luno
kuiristoj, ŝprucante ĝian oranĝon tra la najbareco
giganto de la profundoj de miaj ujoj - via ludado
Fiksas vian puran rigardon kvazaŭ ĝi estus argilo
ĉirkaŭ la abomenaj ombroj de cinamo agonio de la serecio
Mi farus ĝin por la mantelo, en kiu vi staras
Por la glataj ŝtonoj de cinamo vi persvadis
de aromata nektaro, spirito,
Mortigis filinon sango, Viaj kisoj
Ami en ekzilon,
kaj guto de korko, kun restoj de la maro
Piedo sur la folioj, kiuj atendas vin
ondulante la larmajn makulitajn seĝojn, kunhakante la pordojn.