Hâl'den Hâl'e | Kabullenmek🎈

ufak bir iç dökümümdür. iç sesim bu bahsi daha fazla kapayamadı. değişimi kabullenemeyip, farklılıkları ötekileştirip, hazmedemeyenleredir.

her zaman aynı halde misiniz? benim hüngür hüngür ağladığım da oluyor, karnım ağrıyana kadar güldüğüm de, içim kan ağlıyormuş gibi acı çektiğim de, içimde kelebekler uçuşuyormuş gibi sevindiğim de... bazen pembeyi severim bazen turuncuyu. bir dönem çok sevdiğim şeyler, başka bir dönem garip gelmeye başlıyor. 1 yıl da bile insan ne kadar değişiyor. yüksek bel etekler, kozmetik ürünleri, efil efil elbiseler, stilettolar, topuklu ayakkabılar, ipek eşarplar, puantiyeli gömlekler ne kadar da her biri benim için üretilmiş gibiydiler. ben kendimdeki değişimleri çok rahat gözlemleyebildim. halden hale geçiyor zaten insan. değişimlerin hangisi gözlemimde olmuş, hangisi sadece bir zorlamadan ibaretmiş? ne gelmiş? ne gitmiş? insanın minik adımlarla da olsa özüne dönüşü, o gidilen yol, yapabileceklerinin daha fazlasının olduğunu fark etmek... bir yol var ve o yolda şu ana kadar yapabildiklerimin daha fazlasını görebiliyorum. niye o yola girmeyeyim? yeniden mi puantiyeler, kurdeleler, eşarplar bi'şeyler bi'şeyler uyuştursun beni? bu mu hak? bu mu doğru? sizi uyuşturan şeylerin farkına varabildiniz mi hiç? "beyza yıllardır ne ise yine o olsun. hiç değişmesin, hiç sesi çıkmasın. hep sussun. her şeye dayansın. illaki sizin baktığınız gibi baksın ve öyle görsün. her şey değişti, ben değiştim, o değişti, siz de değişebilirsiniz."

başkalarının değişimini kabullenebilmeniz, kendi değişimlerinizi kabullenebilmenizle başlar. hiç eşiğiniz oldu mu geçmek zorunda olduğunuz? bunu büyüklenerek sormuyorum. eşik değişimdir, bir kere de yapmam dediğiniz bir şeyi yapın, ölmezsiniz, korkmayın. değişimleri daha rahat kabullenebilirsiniz. çevrenizde bişeyleri sizden farklı yapan insanlar dört kollu, büyük beyinli, üstün zekalı değiller. sadece sizden farklı düşünüp farklı bir yaşamı benimsiyorlar. sürekli bu konuda akıl yormak fazlasıyla yararsız. yoluna gitmiş ve duymuyordur artık!

hayatta her şey bizim için ve bazı şeyler sadece olur. öyle olması gerektiği içindir, çünküsü öyledir. ben naptım da bunlar oldu şeklinde isyana düşmeye hiç lüzum yok. her hal bizim bişeyleri daha iyi görebilmemiz için yeni bir eşik. ben şu aralar üzülmek istiyosam bırakın da bi' üzüleyim. bişey yapmadan saatlerce oturmak istiyorum belki ve çok da rahat oturmak istiyorum "ya." son birkaç yılda benim diye bildiğim bir çok şey dönüştü, değişti, gitti... sanki ölene kadar benimle olacağını sandığım her his, düşünce, yargı, güven ortamı.. sıkı sıkıya tutunup, savunduğum "şey"ler... oldu işte bi'şeyler, "bunlar neden oldu nasıl oldu ay olmasın vah tüh" desem kaçıp gidecek şu güzel zamanlarım. ama benden çok siz vahlıyorsunuz onu nasıl yapalım? annemle, babamla, eşimle, yakınlarımla, mantığımla, düşüncemle, vicdanımla, inancımla, sabrımla sınanıyorum. bu ve birçok nedenler dolayısıyla ben bana zor yetiyorum ve size (sorularınıza, sorunlarınıza, kaygılarınıza, korkularınıza, yargılarınıza) yetişemiyorum. tek amacım kendi vicdanıma hesap verecek zorunda olmadan ve kimsenin üzerine basmadan, kimseyi incitmeden yolumu adımlamak.

"İyilikle kötülük bir olmaz. Sen kötülüğü en güzel şekilde sav. Bir de bakarsın ki, seninle arasında düşmanlık bulunan kimse sanki sıcak bir dost oluvermiştir."
Fussilet/34