ဘာသာေရးဆိုတာ ဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ လူထုက ဖိႏွိပ္ထားသူေတြကို မေတာ္လွန္ရဲေအာင္ မႈိင္းတိုက္ဖို႔ ဖိႏွိပ္သူ
လူတန္းစားက ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ထြင္ထားတဲ့ အရာတဲ့။ ဒီစကားဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆီက လာတာ၊ ဒီလို
ေျပာတဲ့အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဓမၼႏၱရာယ္ဆုၿိပီး ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး အေပါစား ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြမွာ
ေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ခုစာပုိဒ္က ပထမဆုံး ၀ါက်ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ ပေရာဟိတ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ကားလ္မာ့စ္
(Karl Marx) ရဲ ့ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ It (religion) is the opium of the people ဆိုတဲ့
၀ါက်နဲ႔ ဒီ၀ါက်ပါတဲ့ စာပိုဒ္ကို တလြဲနားလည္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အဓိပၸါယ္ ေကာက္ယူမႈလို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။
ကားလ္မတ္စ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြထဲမွာ ဒီဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာပိုဒ္ဟာ အဓိပၸါယ္ေကာက္ အလြဲဆုံး
စာပိုဒ္ ျဖစ္ဖြယ္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ခုေရးမဲ့စာမွာ အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲေစတဲ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေတြကို ေလ့လာၾကည္ျ့ပီး
ဒီစာပုိဒ္ကို က်ေနာ္ အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူပံု (interpret)ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။
ဒီစာေရးဖို႔ ေစ့ေစာ္မႈက မေန႔က ဂါဒီးယန္ သတင္းစာမွာ ဘာသာေရး ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
စတီဖင္ေဟာ့ကင္းရဲ႕ အေျပာကို ေတြ႔တာကေန လာတယ္။ ဂါးဒီးယန္းေခါင္းမွာ ပါတဲ့ ေဟာ့ကင္းရဲ႕ အေျပာက
“ေကာင္းကင္ဘံု ဆိုတာ မရွိ။ ယံုတမ္း ပံုျပင္သာ (There’s no Heaven. It’s a fairy story.)” တဲ့။ ဒီေဆာင္းပါး
ဖတ္ခ်င္သူေတြကေတာ့The Guardian အင္တာနက္ သတင္းစာမ်က္မွာ စာေရးသူ Ian Sampleရဲ႕ “Stephen
Hawking: There is no heaven; it’s a fairy story” ဆိုတာကို ရွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေဟာ့ကင္းက
ေကာင္းကင္ဘုံတို႔၊ ေနာက္ဘ၀တို႔ကို ယုံၾကည္တယ္ဆိုတာ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္တဲ့ လူေတြအတြက္
ယုံတမ္းပုံျပင္ သက္သက္လို႔ ဆိုတယ္။ သူေျပာတာ မွန္ခ်င္လည္း မွန္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ
ေသျခင္းတရားကို စိုးရြံ ့မႈတခုသက္သက္နဲ႔ ေနာက္ဘ၀ကို ယုံၾကည္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္တန္ဖူး။ မတရားမႈလို႔
ျမင္ၾကတဲ့ အရာက တရားမႈလို႔ ျမင္ၾကတဲ့အရာကို အႏုိင္ယူသြားတာကို အျဖစ္မခံႏုိင္တဲ့ ဗီဇစိတ္ကလည္း
တဘ၀မက ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္မႈကို ျဖစ္ေစတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘေလာ့တပုဒ္ ေရးဖူးတယ္။ ခုေတာ့
အဲဒီစာ ဘယ္နားေနမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဥပမာ ခုဘ၀မွာ တခ်ဳိ႕လူေတြ မေကာင္းတာမွန္သမ်ွ အကုန္
လုပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ မေကာင္းက်ဳိး ခံမသြားရဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာ ဒီလူေတြဟာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔
ေသသြားၾကတယ္။ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စုကို ၾကည့္ေပါ့။ တဘက္မွာ တရားသျဖင့္ က်င့္ႀကံေနထိုင္လုိ႔လည္း
တသက္လုံး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနမသြားရသူေတြ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ တရားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လူ႔ဗီဇ
စိတ္က ဒါမ်ဳိးကို သည္းမခံႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ဒီတဘ၀နဲ႔ မျပတ္ဖူးဆိုတဲ့ ယုံၾကည္မႈက မွန္၊ မမွန္
ဘယ္လိုမွ မသိႏုိင္ရင္ေတာင္ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ယုံၾကည္မႈ ျဖစ္လာဖို႔က မခက္ဖူး။ အေကာင္းဆုံး ဥပမာအျဖစ္
ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္ ပုံျပင္ကိုသာ ၾကည့္ေပေရာ့။ မတရား အလုပ္ခံရၿပီး ေသသြားသူကို အနည္းဆုံး နတ္
ရာထူးေတာ့ ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးၿပီး ကိုးကြယ္ၾကေသးတယ္။
ဘာသာေရး ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈရဲ ့အေျခခံအက်ဆုံး အခ်က္ဟာ ခုေျပာခဲ့တဲ့ လူက သူ႔ရဲ ့ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ
လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အရာသက္သက္လုိ႔ ကားလ္မာ့စ္က ယုံၾကည္တယ္။ ၀ိပႆ
နာဆရာႀကီး ဂိုအင္ကာလည္း အလားတူ ေျပာခဲ့တာပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ကားလ္မတ္စ္ရဲ ့ “ဘာသာေရးဟာ
လူေတြရဲ ့ဘိန္း” ဆိုတဲ့ ၀ါက်ဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေျခခံအက်ဆုံး အခ်က္ကို ေျပာတဲ့စကားပဲ။
ကိုင္း၊ အေသးစိတ္ ဆက္ၾကည့္ရေအာင္လား ဗ်ာတို႔ေရ။
ေရွ ့မဆက္ခင္မွာ ကားလ္မတ္စ္ရဲ ့ဘိန္း (opium) ၀ါက်ကို က်ေနာ္ အဓိပၸါယ္ ေကာက္ထားပုံကို ခ်ေရးထား
ခ်င္တယ္။ ဒါကို ေနာက္မွာ မၾကာခဏ ကိုးကားမွာ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို WI (Watote’s interpretation) လုိ႔ ခဏ
နာမည္ ေပးထားမယ္။
WI: ဘာသာေရးဟာ လူ႔ရဲ ့စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ အရာျဖစ္တယ္။
အရင္ဆုံး opium ၀ါက်ကို အျပည့္အစုံ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။ ဒီစာပိဒု ္က မာ့စ္ရဲ ့ Introduction to A
Contribution to the Critique of Hegel’s Philosophy of Right မွာပါတယ္။
Religious suffering (တခ်ဳိ ့ကလည္း suffering အစား distress လို႔ ဘာသာျပန္ၾကတယ္) is at the same
time the expression of real suffering and the protest against real suffering. Religion is the sigh
of the oppressed creature, the heart of a heartless world, just as it is the spirit of a spirit-less
condition (တခ်ဳိ ႔ကလည္း spirit ကို soul, soul-less situation လုိ႔ ဘာသာျပန္ၾကတယ္). It is the opium
of the people.
The abolition of religion as the illusory happiness of the people is required for their real
happiness. The demand to give up the illusions about its conditions is the demand to give up a
condition which needs illusions. The criticism of religion is therefore in embryo the criticism of
the vale of woe, the halo of which is religion.
ပထမဆုံး၀ါက်ကို ၾကည့္။ religious sufferingဟာ real sufferingကို ထုတ္ေဖာ္ ျပသခ်က္လို႔ မတ္စ္က
ေျပာတယ္။ ဆုိေတာ့ ဒီ၀ါက်ကို ဘယ္လို နားလည္လဲ။ (စကားမစပ္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ သင္တယ္ ဆုိတာ
တနည္းအားျဖင့္ စာဖတ္နည္း၊ စာေရးနည္း သင္တာပဲ။ ၀ါက်တခုကို interpret လုပ္နည္းေတြကို သင္တာပဲ။
ဒီေတာ့ ခုလုပ္ေနတာ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ အလုပ္ေပါ့။) အရင္ဆုံး x is the expression of y ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကို
ဘယ္လုိ အဓိပၸါယ္ ေကာက္မလဲ။ အရင္ဆုံး ေျပာႏုိင္တာက x နဲ႔ y နဲ႔က တခုနဲ႔ တခု မတူဘူး။ တူေနရင္ x is
the expression of x ဆိုတဲ့၀ါက်က ငေပါ၀ါက် ျဖစ္မွာပဲ။ tautology သက္သက္ျဖစ္မွာဘဲ။
ဒီေတာ့ real suffering ဆိုတာ ရွိတယ္ေပါ့။ အဲဒိ real sufferingက ဘာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဒီ၀ါက်မွာ
မေတြ႔ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီိ တကယ့္ ဒုကၡကို ေဖာ္ထုတ္ျပသတဲ့ အရာဟာ ဘာသာေရးတဲ့။ ေနာက္ျပီး
religious sufferingဟာ expression ထုတ္ေဖာ္ျပသမႈလည္း ဟုတ္တယ္၊ တကယ့္ ဒုကၡ real suffering ကို
လက္မခံတဲ့ တြန္းလွန္မႈ protestလည္း ျဖစ္တယ္တဲ့။ ဒီမွာတင္ WIရဲ ့ဆိုလိုရင္းက ေရးေတးေတး
ေပၚလာေနၿပီလို႔ ထင္တယ္။ ဆက္ဖတ္ၾကည့္။
ဘာသာေရးဟာ ဖိႏွိပ္ခံ သတၱ၀ါရဲ႕ ပင့္သက္ရိႈက္မႈ၊ ႏွလုံးသား မရွိတဲ့ ကမၻာရဲ႕ ႏွလုံးသား၊ (လူ)စိတ္
ေပ်ာက္ေနတဲ့ အေျခအေနတခုရဲ႕ (လူ)စိတ္ ျဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးဟာ လူေတြရဲ႕မိႈင္း ျဖစ္တယ္တဲ့။
တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာေရးဟာ x in an x-less world, x-less conditionလို႔ ကားလ္မတ္စ္က ေျပာတာ
ျဖစ္တယ္။ x in an x-less world, x-less condition ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကို ခဏ အရင္ၾကည့္။ ေျပာခ်င္တာက x
မရွိတဲ့ ေလာက၊ အေျခအေနက x ဆိုတဲ့ အေျပာကို နည္းနည္းေလး အေတြးဆန္႔ၾကည့္။ သဲကႏၱရထဲမွာ
ဘာမရွိဘူးလဲ။ သဲကႏၱရဆိုတာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ေနရာကို ေျပာတာမလား။ ဒီေတာ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔တဲ့
ေနရာမွာ မရိွတာက ေအးျမမႈေပါ့။ သဲကႏၱရမွာ ေအးျမမႈဆိုတာ ရိွေနရင္ သဲကႏၱရဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရက အဓိပၸါယ္
မရွိေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား။ ဒုကၡေတာထဲမွာ ဘာမရွိဘူးလဲ။ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈ မရွိလုိ႔ ဒုကၡေတာလို႔
ေခၚတာေပါ့။ ဒီေတာ့ religion is an x in an x-less world, condition ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ ျပန္ရရင္
ဘာသာေရးဟာ ဒုကၡေတာထဲက ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပါ့။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ..အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ့တဲ့ ကမၻာ၊
ေလာက၊ အေျခအေနရဲ ့ အၾကင္နာတရား၊ ခုိကိုးရာမဲ့တဲ့ ကမၻာ၊ အေျခအေနရဲ ့ခိုကိုးရာ လို႔ေျပာခ်င္တယ္။
မရွိတာကို အရွိလုပ္ထားတာ။ တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာေရးဟာ လူကဖန္းတီးထားတာလုိ႔ သူက ေျပာခ်င္တာ
ျဖစ္တယ္။ (ဒီမွာတင္ မာ့စ္ ေျပာတဲ့ “ဘိန္း”၀ါက်ဟာ၊ ဘာသာေရး ဆိုတာ လူထုကို မိႈင္းတုိက္ဖို႔ ဖိႏွိပ္သူ
လူတန္းစားက ဖန္တီးထားတဲ့ အရာအျဖစ္ အဓိပၸါယ္ ေကာက္က်တာ ေရလိုက္ လြဲေနတယ္ဆိုတာ ထင္ရွား
လာေနၿပီ။ လူဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ကိုယ္ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ေျဖသိမ့္တယ္၊ ဘာသာေရးကို
အားကိုးမႈတခု အျဖစ္ ျမင္တယ္လို႔ Karl Marx က ဆိုလုိခ်င္တာသာ ျဖစ္တယ္။ (စကားမစပ္ ဒီအဓိပၸါယ္
ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ ဆိုရင္ အတၱဟိ အတၱေနာနာေထာ သမားေတြကုိ ဘာသာတခုကို ကုိးကြယ္ယုံၾကည္သူလို႔
ေျပာလို႔ ရမယ္မထင္။ မိမိကုိယ္သာ ကိုးကြယ္သူေတြ မဟုတ္လား။)
ဒုတိယ စာပုိဒ္ကို ဆက္ရေအာင္။ တကယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ happiness အတြက္ ဘာသာေရးကို illusory happiness
အျဖစ္ျမင္ေနမႈကို ဖ်က္ပစ္ရမယ္တဲ့။ စာကို ေသခ်ာဖတ္ေနာ္၊ ဘာသာေရးကို ဖ်က္ပစ္ခုိင္းတာထက္ ဘာသာ
ေရးကို တကယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအျဖစ္ ျမင္ေနတဲ့၊ တနည္း illusory happiness ကို ဖ်က္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာတာသာ
ျဖစ္တယ္။ သူ႔အေျခအေနေပၚ တလြဲထင္ေနမႈေတြ illusions about its conditionsကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းဆို
တာဟာ illusionsကို လုိအပ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ဒီ၀ါက်ေရာ၊
သူ႔ေနာက္က ၀ါက်ေရာ ႏွစ္ခုစလုံးကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ကားလ္မာ့စ္ရဲ ့နက္နက္နဲနဲ ေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းကို လက္ဖ်ား
ခါမိတယ္။
“တလြဲထင္မႈ illusion နဲ ့ တလြဲထင္မႈကို လုိအပ္တဲ့ အေျခအေန condition ကို Marx က ခြဲျခားၿပီးေျပာတယ္။
တခုက တလြဲထင္မႈ၊ ေနာက္တခုက တလြဲထင္မႈကို လိုအပ္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိ illusion
ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အဲဒိ illusion ကိုလုိအပ္တဲ့ အေျခအေနကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈလည္း
ျဖစ္တယ္” တဲ့။
ဒီ၀ါက်နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ၀ါက်ႏွစ္ခုကို ဆက္စပ္ၿပီး အဓိပၸါယ္ ေကာက္ရရင္ ဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ အေျခအေနက လူေတြ
ဟာ ကုိယ့္ဒုကၡေတြကေန ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရၽႊင္မႈ ရွာရာမွာ (မာ့စ္ကေတာ့ vale of woe ဆိုတဲ့ စကားစုကို
သုံးတယ္) ဘာသာေရးကို ခုိကိုးရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ဆည္းကပ္ၿပီး ေျဖသိမ့္မႈ ရွာၾကတယ္။ ဒါကို မတ္စ္က
illusory happiness လို႔ ယူဆတယ္၊ တကဲ့ happiness အျဖစ္ မယူဆဘူး။ ဒီေတာ့ တကဲ့ happiness အတြက္
တလြဲ ယုံၾကည္ေနတဲ့ illusionကို ဖ်က္ခုိင္းမဲ့အစား၊ အဲဒိ illusionကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေျခအေနေတြကို ဖ်က္ပစ္
ရမွာလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္တယ္။ (ၾကည့္စမ္း ဒီထက္insightful ျဖစ္တဲ့ အေရးအသား ဘယ္မွာ ေတြ႔ႏုိင္မလဲ။)
တနည္းအားျဖင့္ ခုျမင္ခဲ့ရတဲ့ အတိုင္းဆိုရင္ မတ္စ္ဟာ ဘာသာေရးကို ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ
၀ါဒျဖန္႔သလို လူထိုကို တိုက္တဲ့ မိႈင္းသက္သက္ အျဖစ္ ျမင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူေတြရဲ ့ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈ
အရင္းခံကုိ ေျခရာေကာက္ခဲ့တာသာ ျဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးေတြကို စာနာတဲ့ အျမင္မ်ဳိးေတာင္ ရွိတယ္လို႔
ေျပာႏုိင္မယ္ ထင္တယ္။
ကုိင္း အေပၚမွာ တေၾကာင္းခ်င္း အဓိပၸါယ္ျပန္ခဲ့တာေတြကို ခု ေခ်ာေအာင္ ျပန္ေရးၾကည့္မယ္။ လူေတြဟာ
ဘာသာေရးကိုလိုတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ vale of woe ဒုကၡေတြဖုံးေနတဲ့ ေလာကမွာ ေနေနရလို႔တဲ့။
ဒီဒုကၡေတြကေန ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေျဖသိမ့္ဖို႔ လူေတြဟာ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈကို ဖန္တီးတယ္။ ကုိးကြယ္
ယုံၾကည္မႈဟာ လူသားေတြရဲ႕ ပင့္သက္ရႈိက္မႈပဲ။ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈက လူသားအတြက္ သူေရာက္ေနတဲ့
ဒုကၡကမၻာထဲက အုိေအစစ္ပဲ (မလိုအပ္ဘဲ ကဗ်ာဆန္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါေလ)။ ဒါေပမယ့္ ဒီအုိေအစစ္ဟာ
အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဖူး။ အတုအေယာင္ illusionသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီ တလြဲထင္ေနတဲ့ လူသားကို သြားျပီး “မင္း
ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ေနတာကေတာ့ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဖူး”လို႔ သြားမေျပာနဲ႔။ အဲ့သလို ေျပာမယ့္အစား
အတုအေယာင္ကို အစစ္အမွန္ ထင္ေနေစတဲ့ အေျခအေနေတြကိုသာ ဖ်က္ဆီးျပစ္ေပးေခ်။ အဲဒီအခါမွာ
လူသားဟာ အစစ္အမွန္ သေဘာကို ျမင္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ကားလ္မာ့စ္က ဆိုလုိတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီ
interpretationကို ေထာက္ခံေနတဲ့ မာ့စ္ရဲ ့ေနာက္ေရးသားခ်က္ တခုကို ထပ္ျပခ်င္တယ္။ မာ့စ္က သူနဲ႔
ေခတ္ၿပိဳင္ ဂ်ာမန္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာ Arnold Ruge ဆီေပးတဲ့
စာမွာ ဘယ္လိုေရးလဲဆိုေတာ့
We do not then set ourselves opposite the world with a doctrinaire principle, saying: ‘Here’s the
truth, kneel down here!’ … We do not say to her, ‘Stop your battles, they are stupid stuff. We
want to preach the true slogans of battle at you.’
The reform of consciousness consists solely in letting the world perceive its own consciousness
by awaking it from dreaming about itself, in explaining to it its own actions.
ေတြ႔လား။ လူေတြကို မင္းတို႔ ယုံေနတာေတြဟာ အလကားဟာေတြ၊ အရည္မရ အဖတ္မရေတြလို႔ မေျပာနဲ႔။
လူေတြကို ငါတို႔ ေပးခ်င္တဲ့ တုိက္ပြဲရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံက consciousness အသိအျမင္ကို ျပင္ဖို႔ (ေျပာခ်င္တာက
လူေတြရဲ ့အေတြးမွား အျမင္မွားေတြကို) ေျပာတာ မဟုတ္ဖူး။ အဲဒီ အေတြးမွား အျမင္မွားေတြကို ျမင္ေနတယ္
ဆိုတာ သူတို႔ဘာသာ သေဘာေပါက္လာပေစ၊ အဲ့သလုိ သေဘာ ေပါက္လာေစဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္
မက္ေနတာကေန သူတို႔ကို လႈပ္ႏိႈးရမွာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ မာ့စ္ကေျပာတာ။
လက္ေတြ႔ အေျခအေနနဲ႔ ဥပမာေပးၾကည့္ရင္ ႏုိင္ငံတကာဖိအား၊ ေနာက္ ကေလးခ်ီျပ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ျပရုံ၊ က်ားကို
သက္သတ္လြတ္စားဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေနရုံနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးမႈ ျဖစ္လာမယ္လို႔ ယုံၾကည္ေနတာဟာ စိတ္ကူး
ယဥ္မႈသက္သက္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ကုိယ္တုိင္ ျမင္လာေအာင္၊ သူတို႔ မိန္းေမာေနမႈကေန လႈပ္ႏႈိး
ေခ်လို႔ ေျပာရမလားဘဲ။ မင္ဒဲလားတို႔ ေတာင္အာဖရိက လူျဖဴအစိုးရကို ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး စကား၀ိုင္းေခၚ
လာႏုိင္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ျပန္ၾကည့္ေပါ့။
ျပန္ဆက္ရရင္ ကားလ္မာ့စ္အတြက္က ဘာသာေရး၊ ကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈဟာ လက္ရွိထက္ ေကာင္းမြန္တဲ့
အေျခအေနတခုကို စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မႈ သက္သက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ ဘာသာေရးကို ဖ်က္ခုိင္း
တာထက္ စိတ္ကူးယဥ္မႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ ရုပ္အေျခခံ အေၾကာင္းအရင္းေတြကို ျမင္ေအာင္ျပ၊ အဲဒီအခါမွာ
လူသားဟာ ဘာသာေရး စိတ္ကူးယဥ္ေနမႈကေန ရုန္းထြက္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကားလ္မာ့စ္က ဆိုလုိတာျဖစ္တယ္။
ဘာသာေရးဟာ လြတ္ေျမာက္မႈကို ရွာေနတဲ့ လူသားအတြက္ (လိုအပ္ခ်က္) လူသားရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္
ျဖစ္တယ္၊ တခ်ိန္ထဲမွာ အဲဒီ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ အဟန္႔အတားလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလုိတာ ျဖစ္တယ္။
ဒါကို တခ်ဳိ ့ မာ့စ္၀ါဒီေတြက dialectical languageလုိ႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မာ့စ္နဲ႔ သူ႔ဆရာ
ေဟဂယ္ရဲ႕ dialecticကို အဲ့သလို အဓိပၸါယ္ မေကာက္မိဘူး။ ေနာင္တခ်ိန္မွ အေၾကာင္း တုိက္ဆိုင္ရင္ ဆက္ေရး
ပါအုံးမယ္။
ဒီေလာက္ဆုိ It is the opium of the people ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကို ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ အေပါစား
၀ါဒျဖန္႔သလို ဘာသာေရးဟာ ဖိႏွိပ္ခံရသူေတြ သူတို႔ကို ဖိႏွိပ္ေနသူေတြကို မလွန္ရဲေအာင္ မႈိင္းတုိက္ဖို႔ ဖိႏွိပ္သူ
လူတန္းစားက ဖန္တီးထားတဲ့ အရာလုိ႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္တာ မွားေနတယ္ဆိုတာ ရွင္းေလာက္မယ္ ထင္ပါ
တယ္။
၀တုတ္
(မေကြးေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢက
ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ေဆးမင္တံ စာေစာင္ ဇူလိုင္ ၁၅| ၂၀၁၇
အတြဲ(၂) အမွတ္(၂) မွ)
Writer by @ dellcrazy
Thank esteemapp