ဆားငန္ေရေသာက္

ဖြားျမင္သည္ကစ၍ မိဘခ်စ္ရ , ေဆြမ်ိဳးဉာတိခ်စ္ရႏွင့္ ခ်စ္လက္စတီထြင္ကာ အေတာ္ၾကာလွ်င္ ကစားေဖာ္ခ်င္းခ်စ္ရ , မိတ္ေဆြခ်င္း ခ်စ္ရ စသည္ျဖင့္ ဝမ္းတြင္းပါ ဓမၼတာတရားက အခ်စ္ကို လမ္းျပေနေသာေၾကာင့္ ေရငတ္ငတ္ရွိ၍ ဆားငန္ေရကို ေသာက္လိုက္ရာ ေသာက္ၿပီးခါမွ သာ၍ငတ္ , ငတ္သည့္အတြက္ ထပ္၍ေသာက္ ေသာက္ေလငတ္ေလ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြကို ငတ္ငတ္ရွိ၍ လိုက္စားခါမွ သာ၍ငတ္ၿပီးလွ်င္ အျပစ္မျမင္ႏိုင္ဘဲ ခ်စ္ပင္လယ္ထဲ၌ ဝဲလွည့္၍ ေနၾကရေလေတာ့သည္။



အခ်စ္အခ်စ္ ခ်စ္တိုင္းခ်စ္၍

ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ ခ်စ္မေျပတည္း

ဆားငန္ေရေနာက္ ငတ္တိုင္းေသာက္က ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပသို႔

 ေပမအရာ တဏွာဖြဲ႔ရစ္

ထိုအခ်စ္လည္း အျပစ္မျမင္

မဆင္ျခင္ဘဲ ခ်စ္လွ်င္ေပ်ာ္ႏိုး

ခ်စ္စပ်ိဳးသည္ ခ်စ္႐ိုး ခ်စ္စဥ္ ခ်စ္လမ္းတည္း။ [ ေရွးပညာရွိပ်ိဳ႕ ]



ေလာဘသက္သက္ အပါယ္ခ်ပုံ



ေလာဘသည္ ကုသိုလ္ အေထာက္အပံ့မရဘဲ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္စဥ္းစားလွ်င္ ေသးငယ္ေသာ ေလာဘပင္ အပါယ္ခ်ႏိုင္၏၊ ဥပမာ-ေက်ာက္ခဲမွန္လွ်င္ အငယ္ဆုံး ေက်ာက္မႈန္႔ကေလးသည္ပင္ ေရမွာနစ္ရသကဲ့သို႔တည္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ စုေတခါနီး၌ သမီးခင္ပြန္းအေပၚ စြဲလမ္းမႈ , သမီးသားႏွင့္ စီးပြားဥစၥာ တစ္စုတစ္ရာကို စြဲလမ္းမႈေၾကာင့္ ၿပိတၱာျဖစ္ရသူေတြ မ်ားေလသည္၊ ငါတို႔ဘုရား လကိထက္ေတာ္၌ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကား သကၤန္းသစ္ကေလးကို စြဲလမ္းသြားသည့္အတြက္ သကၤန္းမွာလာ၍ သန္းျဖစ္ရေလသည္၊ ၇-ရက္လည္မွ သန္းဘဝက  ကၽြတ္လြတ္သတဲ့။

ကုသိုလ္အကူအညီရလွ်င္ အပါယ္မခ်ပုံ



တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္မႈေခၚ တဏွာေပမ ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အကူအညီရလွ်င္ အပါယ္သို႔ မခ်ႏိုင္ေခ်၊ ဥပမာ-ေက်ာက္ခဲသည္ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္​ဆိုလွ်င္ ေရ၌ နစ္ေသာ္လည္း ေလွအကူအညီရလွ်င္ ေရမနစ္ဘဲ ေလွ၏ အလိုက် ေလွေပၚမွာပါရသကဲ့သို႔တည္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတ္ဝတၳဳတို႔၌ တဏွာေပမ မကင္းသူခ်င္း ရင္ႏွီးစြာ အက်ိဳးေပးလ်က္ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။



စဥ္းစားဖြယ္



သမီးခင္ပြန္းတို႔ စိတ္တူသေဘာတူ ျဖစ္ၾကေသာအခါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မခြဲခြာလိုၾက၊ သံသရာဝယ္ ပါရမီျဖည့္ကာ နိဗၺာန္ရလိုၾက၏၊ အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာဘဝ၌ ယေသာ္ဓရာအေလာင္း "သုမိတၱာ"မည္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးကေလးသည္ ဘုရားအေလာင္ႏွင့္ မကြဲမကြာ ျဖစ္ရလိုေၾကာင္း ဆုေတာင္းခဲ့၏၊ အရွင္မဟာကႆပႏွင့္ မယ္ဘဒၵါအေလာင္းလည္း ကမ႓ာေပါင္းမ်ားစြာဝယ္ ပါရမီကို အတူျဖည့္ခဲ့ၾကသည္၊ ဤသို႔ ျဖစ္ခဲ့ရာဝယ္ "ေနာက္၌ျပမည့္ ဆႏၵသေဘာလား, တဏွာေပမ ေလာဘသေဘာလား"ဟု စဥ္းစားထိုက္ေပသည္။



ဆုံးျဖတ္ခ်က္



ျပခဲ့ၿပီးေသာ ဇာတ္လမ္းတြင္ ပါဝင္ေသာ အရွင္တို႔ကား စင္စစ္သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ အဆင့္ဆင့္ ေပါင္းလိုျခင္းမွာ တမင္တကာ ဆုေတာင္းရေသာ ကုသိုလ္ဆႏၵေကာင္းေပတည္း၊ ထိုအရွင္တို႔သည္ ပါရမီကို ႀကိဳးစားေနေသာ သီလရွိသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္၊ က်မ္းဂန္တို႔၌ "သီလရွိသူမွာ ေတာင့္တတိုင္းျပည့္စုံႏိုင္သည္၊ ဆႏၵရွိလွ်င္ ဘယ္အရာမဆို ၿပီးစီးႏိုင္သည္"ဟုအဆိုရွိ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအရွင္တို႔၌ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မကြဲကြာေအာင္ တြယ္တာေသာ တဏွာေပမ ရွိၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကီးမားေသာ ကုသိုလ္ဆႏၵေၾကာင့္ အေလာင္အလ်ာတို႔ အလိုက်ေအာင္ ျပဳသမွ် ကုသိုလ္ကံေတြက တြဲဖက္၍ စီမံသျဖင့္ ဥမကြဲ သိုက္မကြာ ပါရမီျဖည့္ဖက္မ်ား ျဖစ္ႁကရေပသည္။