လူႏွင့္တန္ဖိုး

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရွိတယ္… သူ႔ရဲ႕ ဘယ္ဖက္လက္ တစ္ဖက္လံုးျပတ္ထားရွာတယ္… ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သနားဖို႔ေကာင္းၿပီး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ ်ားကလဲ သူ႕ကို ဆိုရင္စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းေလ့ရွိတယ္…တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အိမ္ေလးတစ္အိမ္ဆီကိုေရာက္လာ ၿပီး ေတာင္းရမ္းတယ္…
အိမ္ရွင္မကသူ႕ကို အိမ္ေရွ႕က အုတ္ခဲေတြကို အိမ္ေနာက္ေဖးကို အရင္ေျပာင္းေပးဖ ို႔ေျပာလိုက္တယ္… သူေတာင္းစားဟာ စိတ္တိုၿပီး အိမ္ရွင္မကို ေျပာတယ္…
“က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနတာကို ခင္ဗ်ား ျမင္ရက္သားနဲ႔ က်ေနာ့ကို ဒီလို လုပ္ခိုင္းေနတာ ခင္ဗ်ားေနာက္ေနတာလား?” မထင္မွတ္ထားတာက အိမ္ရွင္မဟာ အုတ္ပံုေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးလက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ အုတ္တံုးတစ္တံုးကို မ ျပလိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကို သြားၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္လာခ ဲ့တယ္… ၿပီးေတာ့သူေတာင္းစားကို ေျပာလုိက္တယ္… “ငါေတာင္လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ မ ႏိုင္တာ… နင္လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔မ မ ႏိုင္ဘူးလား?”
သူေတာင္းစားကလဲ ဘာမွျပန္ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး အုတ္တံုးေတြကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သယ္ေရႊ႕ေပးလုိက္တယ္…
ႏွစ္နာရီ လံုးလံုး လုပ္ၿပီး မွ အုတ္ေတြသယ္လို႔ၿပီး သြားတယ္… သူကေတာ့ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔ … အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ပု၀ါ အျဖဴတစ္ထည္ကမ္းေပးလိုက္တယ္…
သူ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္ပင္ေတြကို သုတ္လိုက္ေတာ့ပု၀ါ အျဖဴဟာ အမည္းေျပာင္းသြားတယ္… အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္တယ္… သူေတာင္းစားဟာ အိမ္ရွင္မကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာလိုက္တယ္… အိမ္ရွင္မက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္…
“ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး… ဒါဟာ မင္းရဲ႕႔ေခၽြးနဲ႔ လဲလာခဲ့တဲ့ လုပ္အားခပါ…” သူေတာင္းစားကျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး… ဒီ ပု၀ါေလးကို က်ေနာ့ အတြက္အမွတ္တရေလးျဖစ္ေအာင္ေပးပါ…
” ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ သူေတာင္းစားဟာ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္… အသက္ႀကီးေနၿပီျဖ စ္တဲ့အိမ္ရွင္မႀကီးကို ျမင္ေတာ့…
“က်ေနာ္ အရင္တုန္းက သူေတာင္းစားပါ… အခုေတာ့ကုမၸၸဏီ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနပါၿပီ… ခင္ဗ်ားဟာက်ေနာ့ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ရွာေပးခဲ့သူပါ… က်ေနာ့ရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာင္ေပးခဲ့သူပါ… ခင္ဗ်ားသာ မရွိရင္က်ေနာ္ဟာ ေလလြင့္ေနဦးမွာ အမွန္ပါဘဲ…
” အိမ္ရွင္မ ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “ဒါေတြ အားလံုးဟာ မင္းကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ခဲ့တာေတြပါဘဲ…” လက္တစ္ဖက္ကုမၸၸဏီ ဥကၠဌ ဟာ အိမ္ရွင္မႀကီးကိ အိမ္တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ေျပာတယ္… အိမ္ရွင္မႀကီးက ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္… ဥကၠဌႀကီးကဒါကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး… အိမ္ရွင္မက ရယ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္… “ငါတို႔ မိသားစု အားလံုးဟာ လက္တစ္စံုဆီ ရွိၾကတယ္ေလ…” လူဆိုတာဟာ တန္ဖိုးရွိရွိရွင္သန္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္…
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားသလို ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ကိုယ္သိတဲ့လူေတြကိုလဲဂုဏ္သိကၡာတက္လာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုတယ္… မသိတဲ့လူေတြကိုလဲ ေလးစားဖို႔လိုတယ ္… ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မွ လဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ တန္ဖိုးရွိလာမွာျဖစ္ပါတယ္… ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တယ္…
ေငြေၾကးရရွိမႈက တျခားသူေတြေလာက္မမ်ားေပမဲ့… ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၿပီး ၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့သူေတြထက္စာရင္ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိပါလိမ့္မယ္…

Photo_credit_from_google
#please_follow_me @kaung
SMT-82