ဘဝ၏ေထာက္တိုင္မ်ား

ကၽြန္ေတာ့္ အထက္အရာရွိတစ္ေယာက္ ဌာနကိုေရာက္လာတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားသား။ အသက္က ၆၀ ေက်ာ္ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။

တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ အလုပ္ေတြ မၿပီးေသးလို႔ မျပန္ေသးဘူး။ မစၥတာ စမစ္က သူ႔အခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။

“ေဟး … မင္း မျပန္ရေသးဘူးလား”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ဟာ … ဒါဆိုရင္ ငါ့အခန္းလာကြာ … ေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္”

အဘိုးႀကီးက အရမ္းေတာ္သလို အလြန္ေစ့စပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီခြက္ေလးႏွစ္ခြက္ကို သူ႔အခန္းထဲ ယူသြားၿပီးေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ တစ္ခြက္ခ်ေပးလိုက္တယ္။

“မင္းအေၾကာင္း ငါဖတ္ၿပီးၿပီ။ မင္းမွာ အိမ္ပိုင္ရွိတယ္။ ကားရွိတယ္။ မိသားစုရွိတယ္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

“မင္း ႏိုင္ငံျခားက ဘြဲ႔တစ္ခုရလာတယ္။ ဒီဌာနမွာလည္း ငါၿပီးရင္ မင္း ရာထူးအႀကီးဆံုးပဲ။ လစာကလည္း ေကာင္းေကာင္းရတယ္”

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေမးကို မေျဖေတာ့။ ၿပံဳးေနလိုက္တယ္။

“ဒါနဲ႔ မင္းဒီဌာနမွာ လုပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲကြ”

“ငါးႏွစ္ရွိၿပီ”

“ၾကာၿပီပဲကြ။ ဒီလိုပဲ ေန႔တိုင္း အေစာႀကီးေရာက္၊ ေနာက္က်မွျပန္ေနတာပဲလား”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္အထိ ေနသလဲကြ”

“တစ္ခါတေလ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွျပန္တယ္”

“အိုး … သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ”

သူက မတ္တတ္ထသြားၿပီး သူ႔အခန္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ စားပြဲတစ္လံုးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္တယ္။

“ဒီစားပြဲက ေျခေထာက္ ဘယ္ႏွေခ်ာင္းလဲကြာ”

ကၽြန္ေတာ္က ဘာလဲေပါ့။ အဘိုးႀကီးငါ့ကို ပညာစမ္းတာလား

“ေလးေခ်ာင္းေလ”

“တကယ္လို႔ စားပြဲက ေျခတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသြားရင္ စားပြဲ ေထာင္ႏိုင္ပါဦးမလား”

“ဟင့္အင္း”

“ဘဝဆိုတာ ဒါပဲကြ။ မင္းကို ငါေျပာမယ္။ စားပြဲေျခတစ္ေခ်ာင္းဟာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုလို႔ ျမင္ၾကည့္ရ ေအာင္။ တစ္ေခ်ာင္းက ပညာေရး၊ တစ္ေခ်ာင္းက ေငြ၊ တစ္ေခ်ာင္းက အလုပ္၊ တစ္ေခ်ာင္းက မိသားစုလို႔ မင္း ျမင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ”

သူက စားပြဲ အေပၚကို လက္နဲ႔ ပုတ္လိုက္ၿပီး

“ေဟာဒါ မင္းပဲ … မင္းေအာက္မွာ ပညာ၊ ပိုက္ဆံ၊ အလုပ္၊ မိသားစု ေလးေခ်ာင္းနဲ႔ အေထာက္အကန္ျပဳၿပီး မင္း ရပ္တည္ေနတာကြ။ တစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္သြားရင္ မင္းလဲၿပီ။ အဲဒီ ေလးေခ်ာင္းထဲက ဘာအေရးအႀကီးဆံုးလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္စမ္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ မင္း မိန္းမက ထမင္းစားမလားလို႔ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ မင္း ကေလးေတြက မင္း ျပန္လာရင္ မုန္႔ဝယ္လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ သူတို႔အေဖျပန္လာရင္ ပံုမ်ား ေျပာျပမလားလို႔လည္း ေမွ်ာ္ ေကာင္း ေမွ်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းျပန္လာတာကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွ မင္းက အိမ္ျပန္ေရာက္။ အိပ္ရာထဲဝင္၊ ကေလးေတြ မႏိုးခင္ အေစာႀကီး အလုပ္ကိုျပန္လာ။ ေကာင္းကြာ”

ကၽြန္ေတာ္ သူေျပာတာကို သေဘာေပါက္လုလုျဖစ္သြားတယ္။

“မင္းကိုယ္မင္း ေျခေလးေခ်ာင္းနဲ႔ ထိန္းထားၿပီးပါၿပီကြာ … တစ္ေခ်ာင္းျပဳတ္ရင္ မင္းလဲမွာပါ။ မင္းဘာဆက္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ”

“ဟုတ္ကဲ့ေဘာ့စ္”

(Life and Its Legs ကို မွီျငမ္းၿပီး ျမန္မာမႈျပဳပါသည္)

တင္ညြန္႔

photo : facebook