သူ႕ရံုးက ဆယ့္ႏွစ္လႊာမွာရွိျပီး၊ ဒီအထပ္မွာ ရံုးခန္းေပါ
င္း ဆယ့္ရွစ္ခန္းေက်ာ္ခန္႕ရွိသည့္အနက္ သူ႕ရံုးခန္းကေတာ့ အစြန္ဆံုးမွာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဓါတ္ေလွကားဆီသို႕ အေတာ္ပင္လွမ္းပါသည္။
"ဟာဟိုမွာမာန္ဟိန္းခန္႔တို႔အတြဲပါလား....ဆုေရငါတို႔တျခားဆိုင္သြားၾကရင္ေကာင္းမလား "
"အင္း ငါေလာေလာဆယ္ သူတို႔ကိုမျမင္ခ်င္ဘူး နင္တို႔လဲသိတဲ့အတိုင္းပဲငါ့ခံစားခ်က္ေတြကိုဖုန္းထားရတာဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမွန္း....ငါအရင္အျပင္ထြက္ႏွင့္ေတာ့မယ္...."
သူမအျပင္ထြက္ဖို႔လုပ္တုန္းဧကရီျမင္သြားၿပီးေတာ့ေဆာင္းဆုပြင့္ကိုမာန္ဟိန္းခန္႔အေ႐ွ႕မွာအ႐ွက္ခြဲဖို႔ စိတ္ကူး မိလိုက္ပါတယ္။
"ဟဲ့ဆုေရ... ဒီကိုခဏလာပါအုန္း ငါမိတ္ဆက္ေပးစရာ႐ွိလို႔ နင္တို႔လဲလာေလ..."
ေဆာင္းဆုပြင့္သူငယ္ခ်င္းေတြသူမေလးနားကိုကပ္ၿပီးေတာ့ .....
"ဆုေရ နင္ျဖစ္ပါ့မလားဟာ... ဟိုမိန္းမကတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့နင့္ကိုျပသာနာ႐ွာမွာပဲေနာက္ၿပီးမာန္ဟိန္းခန္႔ကလဲ႐ွိေနေတာ့နင္ျပန္ေျပာဖို႔မလြယ္ဘူးမလား...".
" ငါ့ေဘးနားမွာေနေပးၾကပါ သူတစ္ခုခုလုပ္ရင္ငါျပန္မလုပ္မိေအာင္လို႔..."
ေဆာင္းဆုပြင့္ တစ္ေယာက္ မာန္ဟိန္းခန္႔ ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္မိလိုက္တာ မ်က္ခံုး ထူထူ ႏွာတံစင္းစင္းေလး မ်က္လံုးအိမ္ ကလဲ ဝိုင္းစက္ၿပီး အသားျဖဴ ျဖဴ အရပ္႐ွည္တယ္ ဗလေတာင့္တယ္ ဝတ္ပံုစားပံုအေနအထိုင္ကလဲ သပ္ရပ္သန္႔႐ွင္းေအာင္ေနတတ္တယ္ သူၾကည့္ေနတာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာသြားမွန္းမသိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ သတိေပးမွ လက္႐ွိအေျခအေနကိုသိရသြားေတာ့...ဧကရီတို႔စားပြဲဝိုင္းကိုသြားထိုင္ၿပီး ျငိမ္သက္လြန္းေနသည့္ ညအခ်ိန္မွာ သမံတလင္းေပၚ ရွပ္ျပီးထြက္လာသည့္ သူ႕ေျခသံအျပင္ အျခားေျခသံတစ္ခုကိုပါ သူၾကားလိုက္ရသည္။
ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မည္သူမွမရွိ..။ သူက ေၾကာက္တတ္သူမဟုတ္ေပမယ့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေတာ့ ျဖစ္သြားသည္..။
ဓါတ္ေလွကားခလုတ္ႏွိပ္ကာ ေခၚထားရင္း ရပ္ေစာင့္ေနမိသည္..။ ခုနက ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ ထိုေျခသံၾကားရာဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွမရွိ..။
ဒါေပမယ့္ ေျခသံကေတာ့ ပံုမွန္ဆက္ထြက္ေနေလသည္..။ ျပီးေတာ့ သူ႕ေဘးနားသို႕အေရာက္ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္..။
"ဘယ္သူလဲ.…"
သူေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္..။ သူ႕အသံမွလြဲ၍ မည္သည့္အသံမွ မရွိ..။ သူထိန္းထားသည့္ၾကားမွ ေဇာေခၽြးျပန္လာသည္…။
ထိုစဥ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဓါတ္ေလွကားတံခါးပြင့္သြားသည္မို႕ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပး၀င္လိုက္သည္..။ ထိုေျခသံကလည္း လိုက္၀င္လာေလသည္..။ ေထာင့္စြန္းကို ေက်ာေပးကပ္ေနရင္း အျမန္ဆံုးေအာက္သို႕ ေရာက္ဖုိ႕ ဆုေတာင္းေနမိသည္…။
တကယ္ေတာ့ ဒီဓါတ္ေလွကားထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းပါ..။ ဘယ္သူမွမရွိ..။ ေျခသံဆိုတာလည္း စိတ္အထင္ႏွင့္ ၾကားမိတာပဲျဖစ္မွာပါဟု ေျဖသိမ့္ေနရင္း မွန္ထဲသို႕ အၾကည့္ေရာက္သြားေလသည္..။ သူေတြ႕လိုက္ရသည္က အမ်ိဳးသားတဦး၏ ပံုရိပ္တစ္ခု...။
"အားးးးးးးးးးး"
ေသခ်ာျပန္သတိထားၾကည့္ေတာ့မွ မွန္ထဲတြင္ သူ႕ပံုရိပ္သူ ျပန္ျမင္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ထိုအခါက်မွ
သူ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခု ခ်လိုက္နိုင္ေတာ့သည္။
ဓါတ္ေလွကားတံခါးပြင့္သြားေတာ့ စိတ္ကိုတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ထားျပီး သူေအးေအးေဆးေဆးပင္ထြက္လာခဲ့သည္..။ သို႕ေသာ္ ျပင္ပေလာကတစ္ခုလံုး ေမွာင္မည္းလြန္းေနသည္။
ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ႏိုင္ပါ..။ သူခါတိုင္း ရံုးေနာက္က်တတ္ပါသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ျမိဳ႕လယ္တေလွ်ာက္ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနရမွာေပါ့..။ အခုေတာ့ လူသြားလူလာလည္း တစ္ေယာက္မွမရွိ..။ ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးအလား ေျခာက္ကပ္လြန္းေနသည္။ သူ႕အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္မိသည္..။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းက သူ႕လက္ထဲကေန ေအာက္သို႕ ျပဳတ္က်သြားသည္။
တဆက္တည္းမွာပင္ ေျမေအာင္ေျမာင္းအဖံုးၾကားမွတဆင့္ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။
"ဟာ…ဒုကၡပါပဲကြာ…အားကိုးစရာ အလင္းေရာင္ဆိုလို႕ ဒီဖုန္းပဲရွိတဲ့ဟာကို……"
သူ စိတ္ပ်က္လြန္းစြာ ညည္းတြားလိုက္သည္…..။
ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ ေမွာင္အတိ…။သူဘာျဖစ္ေနတာလဲ…။အိပ္မက္မက္ေနတာလား……။အိပ္မက္ဆိုလွ်င္ အျမန္ဆံုး ႏိုးထခ်င္ေနမိသည္..။
ဒါမွမဟုတ္ သူတကယ္ပဲ တေစၦအေျခာက္ခံေနရတာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူအရမ္းကုိ ၀မ္းနည္းေနမိတာပါပဲ..။
အရင္ကတည္းက တေစၦဆိုတာ ေၾကာက္စရာဟု ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ခဲ့ေသာ သူ…။
အခုေတာ့ ဒီအေမွာင္ၾကီးထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ အိမ္သို႕ျပန္ရေတာ့မည္။
မထူးေတာ့ျပီေလ။အိမ္ႏွင့္လည္း ဘတ္စ္ကား ငါးမွတ္တိုင္စာေလာက္သာေဝးသည္မို႕ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရန္အတြက္ အိမ္ဘက္သို႕ ဦးတည္၍ တေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
အိမ္သို႕ျပန္ေနက် လမ္းက သူနဲ႕ သိပ္ေတာ့ မစိမ္းလွ….။ ေမြးရပ္ေျမမဟုတ္ေပမယ့္ သူငယ္ငယ္ထဲက ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္ဆိုေတာ့ အခုဆို မ်က္စိမိွတ္ သြားလွ်င္ေတာင္ ရသည့္အေနအထားျဖစ္သည္။
လက္ထဲက နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲခါနီးျပီ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ မိုးက ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ဳပ္၍ထင္သည္။ ေမွာင္မိုက္မႈဒဏ္ကုိ ပိုကဲစြာခံစားေနရသလိုပင္။
ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ လမ္းေဘးဓါတ္တိုင္မွ မာက်ဴရီ မီးလံုးတို႕ လင္းလာသျဖင့္ သူအားတက္သြားသည္။
" ဒါဆို ခုနက မီးပ်က္ေနတာျဖစ္မယ္…"
တစ္ေယာက္ထဲ တီးတိုးေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ၀ါက်င့္က်င့္ မာက်ဴရီမီးလံုးတို႕၏ အကူအညီျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဒီအခ်ိန္မ်ဳိး စည္ကားတတ္သည့္ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ အခုေတာ့ လူေတြအေတာ္နည္းပါးေနပါလား..။
" နင္မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာ ဒီလူ မာန္ဟိန္းခန္႔ ကိုမလား ငါတို႔အကုန္လဲသိၿပီးသားပဲ... "
မာန္ဟိန္းခန္႔ တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုဒီလူလို႔ ေခၚတဲ့ေကာင္မေလးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တာ ဟိုေန႔ကသူနဲ႔တိုက္မိသြားတဲ့ ႐ုပ္ဆိုး ေလးပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ေတာင္အဲ့ေကာင္မေလး အေၾကာင္းေတာင္ေျပာျဖစ္လိုက္ေသးတယ္ေလဒါေပမဲ့ေကာင္းေသာေျပာျခင္းေတာ့မဟုတ္ပါ.... ေတာ္ေတာ္ ေလးကို ႐ုပ္ဆိုးတာပဲဆိုၿပီး... ၾကည့္ရတာအပ်ိဳႀကီးျဖစ္မဲ့ကံဇာတာပါမွာပဲဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့....
"နင္ေျပာစရာ႐ွိေသးလားမ႐ွိေတာ့ရင္ငါသြားၿပီ... သူငယ္ခ်င္းတို႔ငါအရင္သြားေတာ့မယ္ .."ေဆာင္းဆုပြင့္ ထမလို႔ျပင္ေနတုန္းဧကရီက
"ခဏေလး ငါေျပာလို႔မၿပီးေသးဘူးေလ ငါေျပာခ်င္တာနင္ကိုကို႔ကိုႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုတာငါသိေနလို႔နင္ေ႐ွ႕ဆက္မတိုးလာပါနဲ႔လို႔ေျပာခ်င္တာ.... " ေဆာင္းဆုပြင့္ ေကာသူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါအကုန္ေဒါသထြက္သြားပါတယ္မသိရင္သူ႔ကိုကိုေနာက္ကိုပဲလိုက္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ေဆာင္းဆုပြင့္ကမာန္ဟိန္းခန္႔ကိုႀကိဳက္ေပမဲ့သူ႔ဘာသာသူအေဝးကေနပဲျကည့္ေနတဲ့သူပါအခုေတာ့ဧကရီေၾကာင့္သူမေလးမွာ႐ွက္လဲ႐ွက္ေဒါသလဲျဖစ္ၿပီးမ်က္ရည္မက်မိေအာင္ထိန္းထားေနတုန္းမွာပဲ မာန္ဟိန္းခန္႔ တစ္ေယာက္ ဧကရီကိုေျပာလိုက္တဲ့စကားက
" သဲေလးရယ္ စိတ္ခ်ပါကြာ...... ကိုယ္မွသူ႔ကိုစိတ္ကူးထဲေတာင္မ႐ွိတာ ေနာက္ၿပီးသူ႔ပံုစံကိုလဲျကည့္ေလ ၿဂိဳဟ္သား လိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔မ်က္စိထဲေတာင္မဝင္ပါဘူးကြာ ကိုယ္ကေဟာဒီကဧကရီဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကိုပဲခ်စ္တာပါဗ်ာ...." သူေျပာလိုက္တဲ့စကားကေဆာင္းဆုပြင့္ရင္ထဲကိုဘယ္ေလာက္ထိဂယက္ထသြားလဲဆိုရင္...
"ဒီမွာမာန္ဟိန္းခန္႔ ငါနင့္ကိုႀကိဳက္ခဲ့တာမွန္တယ္ ငါနင့္ကိုဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲကႀကိဳက္ခဲ့တာနင္စိတ္႐ႈပ္မွာစိုးလို႔နင့္အနားေတာင္မကပ္မိေအာင္ေနခဲ့တယ္နင့္လိုceleရဲ႕အနားကိုကပ္ခ်င္ခဲ့တယ္နင္celeျဖစ္ေနလို႔မဟုတ္ဘူးနင္ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကငါစာေရးဖို႔ခဲတံမပါတုန္းက့နင္ငါ့ကိုေပးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထဲကငါႀကိဳက္မိတာအခုေတာ့အဲ့တုန္းကနင္နဲ႔တျခားစီပဲအခုေတာ့နင္စိတ္ရင္းအမွန္ကိုသိလိုက္ရၿပီနင္မွတ္ထားမာန္ဟိန္းခန္႔ငါနင့္ကိုမုန္းတယ္ငါ့ေနရာကိုလဲခဏေလာက္ခံစားၾကည့္လိုက္ ကိုယ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကကိုယ့္ကို႐ုပ္ဆိုးတယ္လို႔ေျပာတာဘယ္မိန္းကေလးမွခံခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ ဒီေန႔ကစၿပီးငါနင့္ကိုလံုးဝမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး ငါနင့္ကိုအရမ္းမုန္းတယ္မာန္ဟိန္းခန္႔....." ေဆာင္းဆုပြင့္ မ်က္ရည္ ေတြက်ၿပီးေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ မာန္ဟိန္းခန္႔ ေရာဧကရီေရာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကလူေတြေရာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႔နားေထာင္မိေနပါတယ္ ၿပီးမွ...
"Sorry ပါ ငါအဲ့လိုေျပာခ်င္တာမဟုတ္...."
"နင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားရင္ေကာင္းမယ္မာန္ဟိန္းခန္႔ ေနာက္ၿပီး ဧကရီ....... နင္ၾကားခ်င္တဲ့စကားေတြၾကားၿပီးၿပီမွတ္လားေနာက္တစ္ခါငါနဲ႔ထပ္ေျပာစရာအေၾကာင္းတစ္စက္မွမ႐ွိေတာ့ဘူးေအးငါ့ကိုေနာက္တစ္ခါရန္လာစရင္ေတာ့ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔နင္မိဘမကလို႔ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ငါဂ႐ုမစိုက္ဘူးနင္ေသဖို႔သာျပင္ထားလိုက္ၾကားလား...." လို႔ေျပာၿပီးဆိုင္ထဲကထြက္သြားပါတယ္ေနာက္မွသူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ...
"အကို ႐ွင္ေတာ္ေတာ္လြန္သြားၿပီပဲ ဆုက႐ွင့္ကိုငယ္ငယ္ေလးထဲကႀကိဳက္တာကြၽန္မတို႔လဲအကုန္သိတယ္တျခားဘယ္ေယာက်ာ္းေလးကိုမွသူစိုက္ေတာင္မၾကည့္ဘူးအကိုသူ႔ကိုအဲ့လိုမေျပာသင့္ဘူးသူက႐ုပ္မလွေပမဲ့စိတ္ထားကေတာ့႐ွင့္ေဘးမွာ႐ွိတဲ့ဧကရီထက္အဆအမ်ားႀကီးသာတယ္ေနာက္ၿပီးဟိုေကာင္မဧကရီနင္ဆုကိုေနာက္ထပ္သြားမစပါနဲ႔သူ႔ကိုသြားစမိလို႔နင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ငါတို႔လဲမကယ္ႏိုင္ဘူး...."
ဆိုင္ထဲကေနအကုန္အျပင္ကိုထြက္လာၾကေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေဆာင္းဆိုပြင့္တစ္ေယာက္အသည္းအသန္ငိုေနတာေတြေတြ႕ေတာသူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလဲစိတ္မေကာင္းပါ....သူမေလးကိုေခ်ာ့ေမာ့ေျပာၿပီးေတာ့သြားခ်င္တဲ့ေနရာစားခ်င္တဲ့ေနရာကိုလိုက္ပို႔ေပးတတ္တဲ့ အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ိွေနလို႔ေတာ္ေသးတယ္ေလ။
အေအးဓါတ္ပိုသည့္ ေဆာင္းတြင္းမို႔ထင္ပါရဲ႕..။ မိသားစုတိုင္းက အိမ္ထဲမွာ မီးလင္းဖိုျဖင့္ အခ်မ္းေျဖေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။
စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္လည္ေျဖဆိုရင္း ေျခလွမ္းကို ပိုသြက္လိုက္မိသည္။
သူတို႕လမ္းထိပ္နားေရာက္လာေတာ့ ပိုအားတက္မိသြားျပန္သည္။ အိမ္သို႕လဲေရာက္ေတာ့မည့္အျပင္ လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဆယ္စုႏွစ္ ၂ခုၾကာေနထိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ သူတို႕ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကို သူအေတာ္ရင္းႏွီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခု သြားလာေနသည့္ လူမ်ားကို သူမျမင္ဖူး။
သူတို႔အားလံုးက ေခါင္းကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ထားကာ ခပ္ေျဖးေျဖး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ သူတို႕အားလံုး သူ႕ကို ရင္းႏွီးသည့္ ဟန္မျပသလို၊ စိတ္၀င္စားသည့္ပံုလည္း မျပ။
အျခားရပ္ကြက္မွ မူးယစ္ေဆးသံုးျပီး ကြဲေနသည့္ လူမ်ားျဖစ္မည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ထင္ျမင္ခ်က္ေပးရင္း သူ အိမ္အေရာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနမိသည္။
ထိုလမ္းထိပ္မွ သူ႕အိမ္ဘက္သို႔ သြားရန္ ခ်ဳိးေကြ႔ရသည္။ ထိုအေကြ႔တြင္ အလြန္ၾကီးမားသည့္ ့ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ အလြန္ၾကီးမားသည့္အတြက္ ေန႔ခင္းတြင္ အရိပ္ရသေလာက္ ညဘက္တြင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္အလား ထီးထီးၾကီး တည္ေနတတ္သည္။
အေမွာင္ရိပ္သန္းလာတိုင္း ထိုေနရာအေရာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာရယ္မသိ ခပ္သြက္သြက္ေလး ျဖတ္ေလွ်ာက္တတ္ၾကသည္။ အခုေတာ့ အဲဒီေညာင္ပင္နားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ လွည့္ၾကည့္လိုစိတ္ကို တမင္ခ်ဳိးႏွိမ္ရင္း ေျခလွမ္းအရွိန္ကို ျမွင့္ေနစဥ္ စူးရွသည့္ မိန္းကေလး ရယ္သံကို ၾကားလိုက္မိသည္။
သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ဦး..။ သူမက သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ အသိမိတ္ေဆြ တစ္ဦးမွ မရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမလို ခင္မင္ဖြယ္ရာေကာင္းသည့္ အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ တခဏအတြင္း သူအားရွိသြားသည္။ သူလည္း သူမကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။
အဲဒီေနာက္ အိမ္ဘက္သို႔ ဆက္လွမ္းလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ သူ႕ေဘးနားသို႔ သူမေရာက္လာသည္။
"ဟာ ျမန္လိုက္တာ…"
သူအံ့ၾသေနတုန္း သူမက
ခပ္စူးစူးေလးရယ္ေမာရင္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တပတ္ပတ္ေျပးေနေလသည္။ သူသိလိုက္ပါျပီ။ သူမက သာမန္မိန္းကေလးတဦးမဟုတ္…။သူမသည္ တေစၧတစ္ေကာင္ျဖစ္သည္...။
တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ရင္းပတ္ေျပးရင္း သူမမ်က္ႏွာက ျဖဴဆုတ္လာသည္။ သူမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း သူ႕လိပ္ျပာေတြ လြင့္ထြက္မတတ္ ခံစားေနရသည္။ ေျခေထာက္တို႔က ထြက္ေျပးခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ရုန္းလို႔မရ...။
ပါးစပ္က ပတ္၀န္းက်င္ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ အစြမ္းကုန္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ္လည္း ဘာသံမွ ထြက္မလာ...။ အိပ္မက္ျဖစ္ပါေစလို႔သာ သူ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
သူမကေတာ့ တဟားဟားေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာရင္း ပတ္ေျပးေနဆဲ...။
ရုုတ္တရက္ သူ႕မ်က္လံုးတို႕က လမ္းထိပ္တြင္ေတြ႕ခဲ့ေသာလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည့္ သူမ်ားဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။
အားကိုးရလိုရျငား ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းၾကည့္သည္။
မရ။
ေနာက္ဆံုး အသိစိတ္ထဲ၀င္လာသည္က ဘုရားစာရြတ္ဖို႕...။ ဒီလိုႏွင့္ သူရသည့္ ဘုရားစာေတြကို ႏႈတ္မွ တိတ္တိတ္ကေလး ရြတ္ေနမိသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားျပီး သူအဆက္မျပတ္ရြတ္ဖတ္ေနမိသည္။ တခဏအၾကာ အသံတို႕ ျငိမ္သက္သြားေတာ့မွ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့။
ထို႕ေနာက္ သူတဟုန္ထုိးေျပးထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ျပန္ေတာ့ အေမာက ထပ္စို႕ျပန္သည္။အိမ္တံခါးေရာ ျခံတံခါးေရာေသာ့ခတ္ထားသည္ကိုသူေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ဟာ…အိမ္ကလူေတြ ဘယ္သြားေနၾကတာလဲ…ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္…"
ခါတိုင္းသူအိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္ေသာ္လည္း
ျခံတံခါးကိုသာေသာ့ခတ္ထားေလ့ရွိျပီး အိမ္တံခါးကိုေတာ့ေစ့ထားတတ္သည္။သူ အျပင္ကလွမ္းေခၚလွ်င္ သူ႕အေဖကျခံတံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။ယခုေတာ့ ျခံတံခါးေရာ အိမ္တံခါးပါေသာ့ခတ္ထားသည္။ေသာ့ကလည္း အျပင္က ခတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႕မိဘေတြအတြက္သူစိုးရိမ္သြားသည္။ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္နည္းႏွင့္မွ သူ႕မိဘႏွစ္ပါးအျပင္သြားစရာအေၾကာင္းမရွိ။သူ႕ေခါင္းထဲအေတြးေပါင္းစံုက ေရာေထြးေနသည္။
ဝမ္းနည္းသလိုလို အားငယ္သလိုလိုလဲ ခံစားေနမိသည္။
"လူေလး.…"
ေခၚသံတခုကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္..။ထို႕ေနာက္ အသံလာရာသို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုမွ မျမင္ရ..။ ေမွာင္မည္းလြန္းေနသည္။
" ဘယ္…ဘယ္သူလဲ...ဘာမွလည္း မျမင္ရဘူး……ခင္ဗ်ားကေရာ တ…တေစၧလား"
အရဲစြန္႕ရင္း သူျပန္ေမးမိသည္။
"အဘက တေစၦမဟုတ္ပါဘူး… လူေလးကို ကာကြယ္ေပးမယ့္သူပါ.."
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႕မျမင္ရတာလဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကာကြယ္ေပးမယ္ဆိုရင္ အျမန္ဆံုးကယ္ပါဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္လို႕ေသေတာ့မယ္... ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႕အေမလည္း အိမ္မွာမရွိၾကဘူး…"
ငိုသံ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ သူေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္။ေခြ်းမ်ားကေရခ်ိဳးထားသည့္အလား တေတာက္ေတာက္စီးက်ေနသည္။
"ေအးပါကြယ္...။ အဘ လူေလးကို စိုးရိမ္လို႕ လိုက္လာတာ..။ အခု အဘေရွ႕ကတိုင္ေပးတာကို လိုက္ဆိုမယ္ဆိုရင္ လူေလးအခုခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးၾကီးကေန လြတ္ေျမာက္သြားလိမ့္မယ္..."
ေႏြးေထြးေသာ အသံေၾကာင့္ အဘ ဆိုသူကို သူအားကိုိးမိလာသည္…။
"အဘ..အဘမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ျပလို႕ရမလား..…အဘက ကၽြန္ေတာ့္ကို သိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘကို သိမယ္ထင္ပါတယ္…"
ထိုသို႕ေျပာျပီးေနာက္အဘိုးအိုမ်က္ႏွာကို သူတျဖည္းျဖည္းျမင္ရလာသည္..။
အၾကင္နာတရားအျပည့္ျဖင့္ လူသားတစ္ဦးမ်က္ႏွာကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ သူ၀မ္းသာလြန္းအားၾကီးစြာ မ်က္ရည္က်မိသည္။
"လူေလး.. အဘမ်က္ႏွာကို ျမင္ျပီဆိုေတာ့ အဘကို သိရဲ႕လား..."
သူေသခ်ာစဥ္းစားမိသည္..။ ဟင့္အင္း..။ မသိ..။ သူမသိေပမယ့္ သူျမင္ဖူးေနသလိုလိုေတာ့ရွိသည္။သူေတာ္ေတာ္ေလးကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးျမင္ဖူးေနသည္။သို႕ေသာ္ သူမမွတ္မိ။
အဘကေတာ့ သူ႕ကို သိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဒါေပမယ့္ မလိမ္မညာပဲ သူမသိေၾကာင္း ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
သူ႕ဆီက အေျဖကိုသိေတာ့ အဘဆိုသူ၏ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲသီလာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္...။
"ကဲပါ.. လူေလးက အဘကို သိတာမသိတာ အေရးမၾကီးဘူး…အခု အဘက လူေလးခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ကူညီခ်င္တာ…ဒါေၾကာင့္မို႕ အဘခိုင္းတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနာ္……
ကဲ.. လက္အုပ္ခ်ီ...ျပီးေတာ့ အဘတိုင္ေပးတဲ့အတိုင္း လိုက္ရြတ္…"
သူရိုေသစြာ အဘခိုင္းသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနမိသည္။ လက္အုပ္ခ်ီရင္း၊ အဘတိုင္ေပးတာကို လိုက္ရြတ္ရငး္ျဖင့္ ေမွာင္မည္းေနေသာ ေလာကတခြင္လံုး လင္းလာေလသည္။
ျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အဘႏွင့္ သူေ၀းကြာလာသလိုလို...။
အဘပဲ ေနာက္ဆုတ္သြားတာလား သူပဲေနာက္ကိုဆုတ္မိေနတာလား မေဝခြဲတတ္…။
အဘမ်က္၀န္းေတြမွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြ၀ဲသီလို႕………………။
အဲဒီေနာက္………
အဲဒီေနာက္ေတာ့ မ်က္စိမ်ားက်ိန္းစပ္လာသည္အထိ အလင္းေရာင္မ်ား စူးဝင္လာျပီး သူ လြင့္ေမ်ာသြားေလေတာ့သည္………………။
ေဆးရံုတရံု၏ အခန္းတခုထဲမွာေတာ့ ဦးမိုးေနာင္ တစ္ေယာက္ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က်ေနမိသည္။
ဒီမ်က္ရည္က ၀မ္းနည္းလို႕က်ျခင္းမဟုတ္..။ ၀မ္းသာလြန္း၍ က်ေသာမ်က္ရည္ျဖစ္သည္….။
နံေဘးမွာေတာ့ ရႈိက္ၾကီးတငင္ျဖင့္ ငိုေၾကြးေနေသာ ဇနီးသည္ ခင္ခင္ဝိုင္း ….။
လူနာကုတင္ေပၚမွာေတာ့ အလုပ္မွအျပန္ ကားတိုက္ခံရျပီး လြန္ခဲ့ေသာ နာရီပိုင္းကပင္ အသက္ဆံုးရႈံးသြားရျပီျဖစ္သည့္ သားေလး..။
ျဖဴေလ်ာ့ေနေသာ သားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ဦးမိုးေနာင္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ သားအတြက္ သူတကယ္ကို စိတ္ခ်ရပါျပီေလ…။
သူျပန္ေရာက္လာတာကိုျမင္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက……
"ကိုမိုးေနာင္…သားေလးဆံုးပါျပီဆိုမွ ေတာ္က ဘယ္ေတြသြားေနတာတုန္း……အခု…အခုေတာ့ သားေလးမရွိေတာ့ဘူး... သားေလး ကၽြန္မတို႕ကို ထားသြားခဲ့ျပီေတာ့………"
သူ႕ရင္ဘတ္ကိုထုကာ ငိုေၾကြးေနေသာ ဇနီးကို သူဖြဖြေလးဖက္ထားလိုက္သည္..။
ကြယ္လြန္ျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္မွာ ကိုယ့္ဖခင္အရင္းကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့သည့္ သံသရာခရီးသည္တစ္ဦးအတြက္……
သားရယ္ အမွတ္ျဖင့္ အလူးလူးအလဲလဲ ငိုေၾကြးေနသည့္ ဇနီးကိုၾကည့္ကာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္မည့္ စကားလံုးေတြကို ရွာေနမိေတာ့သည္……။
တကယ္ေတာ့ ဦးမိုးေနာင္ဟာ ပရေလာကကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိတာကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ကလြဲ၍ ဘယ္သူမွ မသိပါေလ..။
သားေလးတစ္ေယာက္ ဘ၀ကူးသြားခဲ့တာကို မသိရွာပဲ ပရေလာကမွာ တစ္ေယာက္ထဲ အားကိုးမဲ့စြာေၾကာက္ရြံ႕ေနတာကို သူျမင္ရေတာ့ ရင္ႏွင့္မခ်ိေအာင္ ခံစားခဲ့ရသည္။
ဒီဘ၀မွာ ဆံုဆည္းခဲ့ရေသာ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေရာ သံသရာခရီးသည္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပါ သူကိုယ္တိုင္ တတ္စြမ္းသေလာက္ သားေလးရဲ႕၀ိညာဥ္ကို ေကာင္းရာသို႕ေရာက္ေအာင္ လမ္းညႊန္ပို႕ေပးခဲ့ျပီးျပီဆိုတာကိုေတာ့.. သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သိပါလိမ့္မည္။