ဘဝဆိုတာ ဟာသလား

ဦးဝီရတက္လာၿပီ တန္အေၾကြကို အရင္ထည့္လိုက္သည္။ ေငြထည့္ေနသည္ကို အမည္းေရာင္ ယာဥ္ေမာင္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မီးအလင္းေရာင္အနည္းငယ္ေပၚသြားေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ေတာ့ သူျမင္လိုက္ရသည္။

ကြမ္းစားထား၍လား ေသြးမ်ားေပက်ံေနေၾကာင္းမသဲကြဲေသာ အနီေရာင္အရည္မ်ား ေပက်ံေနသည့္ အျပင္ တစ္စက္စက္က်ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမ်ားထူလပ်စ္ထေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးပင္ . .။

ဦးဝီရအနည္းငယ္ထိတ္လန္႕သြားေသာ္လည္း ဟန္မပ်က္ ႏွစ္ရာတစ္တစ္ရြက္ကို ေငြထည့္ေသာပံုးထဲသို႕ ထည့္လိုက္သည္။

“အား . .ကြ်တ္ကြ်တ္”

ဦးဝီရရဲ႕လက္နာလို႕ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕လက္တစ္ဖက္လံုးက ေငြထည့္ေသာပံုးထဲသို႕ ကြ်ံဝင္ေနၿပီး အတြင္းမွာရွိေနေသာ သံဆူးမ်ားႏွင့္ၿငိကာ ေသြးမ်ားပင္ထြက္ေနေလသည္။

ဦးဝီရ ရုန္းၾကည့္ေသာ္လည္း ရုန္းထြက္၍မရ . .လက္က ေသြးကသာ ပိုထြက္လာေလသည္။ လက္မွာလည္း အလြန္ပင္ က်ပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူလည္းေဇာေခြ်းမ်ားပင္ ျပန္လို႕ေနေခ်ၿပီ။

လက္ကေပါက္ၿပဲဒဏ္ရာမ်ားကေန ေသြးထြက္ရင္းထြက္ရင္းနဲ႕ ေငြထည့္ပံုးေအာက္ေျခကို ေသြးစက္ေတြ စီးက်ေနေသာ အသံကိုပင္ၾကားေနရသေယာင္ . .။

လက္ကိုဆြဲထုတ္ေလ သံသြားပံုစံအခြ်န္ေတြၾကားထဲမွာ လွီးထုတ္မိသလိုျဖစ္ေလျဖစ္တာေၾကာင့္ ဦးဝီရတစ္ေယာက္ အလြန္ပင္ မြန္းၾကပ္ေနေလၿပီ။ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ဒရိုင္ဘာကိုအကူအညီိေတာင္းမိသည္။

“အ .. အား . . .ကြ်န္ေတာ့္လက္ ညပ္ေနလို႕ပါ . . ကူ .. ကူပါဦး”

ဒရိုင္ဘာက ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္စက္မွမေရြ႕လိုက္ဘဲ ဦးေခါင္းကသာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႕ဘက္သို႕လွည့္လာရင္း အသက္မပါေသာအသံႏွင့္ေျပာလိုက္သည္။

“ကားခဆိုတာ မင္းရဲ႕ေသြးကိုယူမွာ ေငြႏွစ္ရာမဟုတ္ဘူး . .ျမန္ျမန္ေသြးထြက္ေအာင္လုပ္ . . ေသြးမ်ားမ်ားရမွ ကားထြက္လို႕ရမွာ”
ဟုေျပာလိုက္သည္။

ဦးဝီရက ေငြထည့္ပံုးအတြင္းမွာ ညပ္ေနေသာ ေသြးမ်ားေပက်ံေနၿပီး အေရျပားမ်ားပင္လန္ေနသည့္ သူ႕လက္ေခ်ာင္းကိုသူၾကည့္လိုက္မိသည္။ သံဆူးသြားအခ်ိဳ႕မွာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားရွိရာသို႕နစ္ဝင္ေနၿပီး လက္သန္းမွာဆိုရင္ အရိုးထိပင္စိုက္ေနသည့္အတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ သူခံစားလို႕ေနရေလသည္။ ေသြးမ်ားကလည္း လန္ေနေသာ အေရျပားမ်ားႏွင့္အတူ ေအာက္သို႔ပင္တစက္စက္ စီးက်ကာေနေလေတာ့သည္။

ဦးဝီရကေတာ့ မိမိဂုဏ္မက်ေစဖို႕အတြက္ပဲဟု ရည္ရြယ္က မ်က္စိကိုမွိတ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း လက္ေခ်ာင္းကို သံဆူးသြားမ်ားၾကားထဲမွာ ဘယ္ညာ အားျပင္းျပင္းနဲ႕ေနေအာင္ ဒရြတ္ဆြဲတိုက္ပစ္သည္။

“အား . .စပ္လိုက္တာ”
“ျမန္ . . . ျမန္ . . ေလး”

ဒရိုင္ဘာ၏ အသံေၾကာင့္ ဦးဝီရက သူ၏လက္ကို သံဆူးသြားမ်ားၾကားထဲ ထပ္ၿပီးဒရြတ္တိုက္မိသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အံကိုႀကိတ္မထားႏိုင္ေတာ့ -
“အား ..” ဟုသာ သံရွည္ဆြဲရင္းႏွင့္သာ ဒရြတ္တိုက္ေနေတာ့သည္။

ေသြးမ်ားကလည္း ပံုးထဲကို ပိုၿပီး စီးဆင္းက်လာသလို ဦးဝီရ ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းအခ်ိဳ႕မွာလည္း အေရျပားလန္တဲ့လက္ ေခ်ာင္းကလန္၊ ေသြးစိုရႊဲေနေသာ လက္ေခ်ာင္းက စိုရႊဲႏွင့္ အဆိုးဆံုးက လက္သန္းႏွင့္လက္ခလယ္ရွိ အရိုးႏွင့္ အေၾကာျပတ္စ မ်ားကိုပါ ေတြ႕လာရသည္။

ခဏၾကာေတာ့ “ဒီးး”ခနဲ တုန္ခါသံထြက္လာၿပီး သံဆူးသြားမ်ားက ျပန္ေခ်ာင္သြားသည္။ ဦးဝီရက သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ျပန္ထုတ္လုိက္ၿပီး အေပၚထပ္အက်ၤ ီကိုခြ်တ္ကာ ေသြးစို႕ၿပီး အေၾကာမ်ားစုတ္ျပတ္ အရိုးမ်ားထြက္ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေပၚသို႕ အဝတ္ထပ္စည္းလိုက္သည္။

ၿပီးေနာက္ အေနာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုင္ခံုမ်ားမွာ ရစရာမရွိေအာင္စုတ္ျပတ္ၿပီး ေသြးမ်ားစြန္းလို႕ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရကာ အဆင္ေျပေသာေနရာတစ္ခုတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။

ေလာေလာဆယ္ ခရီးသည္ေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သျဖင့္ ကားေပၚမွာ ဒရိုင္ဘာတစ္ဦးႏွင့္သူ ႏွစ္ဦးသာ ရွိေလသည္။
လိုအပ္ေသာေသြးရၿပီျဖစ္၍ ဒရိုင္ဘာမွ ကားထြက္ရန္ျပင္စဥ္မွာပင္ အသံခပ္အဲ့အဲ့ႏွင့္ ညည္းသံပါေသာအသံတစ္ခုကို ကားေအာက္မွၾကားလိုက္ရသည္။

“ကၽြန္မလည္း လိုက္ပါရေစ . . ကၽြန္မ . . . ၁၉ . . . လမ္းမွာ ဆင္းမွာပါ”

ဦးဝီရ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္အစားမ်ားစုတ္ျပတ္သပ္ေနၿပီး ေသြးမ်ားႏွင့္ဖုန္မ်ား အလိမ္းလိမ္း ေပက်ံေနေသာ အဝတ္အစားဝတ္ဆင္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ေျခေထာက္ကိုၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကေျခဗလာႏွင့္ ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေျခာက္လက္မ ေဒါက္စီးထားၿပီးေဒါက္မွာ သံခြ်န္အလားျဖစ္ေနကာ ေျခမ်က္စိတစ္ေလွ်ာက္ေဒါက္ေပါက္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ေတြ႕ရသည္။

ေျခာက္လက္မေဒါက္က ေျခဖေနာင့္မွ ေျခဖမိုးထိသို႕ ထုတ္ခ်င္းေပါက္စိုက္ဝင္ေနၿပီး လမ္းတစ္ခါေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ထိုမိန္းမဆီမွ ညည္းသံတစ္ႀကိမ္ၾကားေနရသည္။ ထိုမိန္းမက ေထာ့နဲ႕စြာႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာၿပီး ကားေပၚသို႕ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းတက္လာသည္။

ကားေပၚေရာက္ေသာအခါ ဘီးခုသည့္သစ္သားတံုးႀကီးကို ေကာက္ကုိင္လိုက္ၿပီး သူ၏ မအဂၤါကို ထိုတံုးႀကီးျဖင့္ တဒံုးဒံုးႏွင့္ ေဆာင့္ထုေနေလေတာ့သည္။

“ဒုန္း . . ဒုန္း . .”
“အား . . .အား”

ထို တံုးႀကီးကို အားႏွင့္ထုလိုက္ ေအာ္ေနလိုက္ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ၿပီးေနာက္ ထိုတံုးႀကီးကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ မအဂၤါကို ထိုသံခြ်န္မ်ားျဖင့္ ထပ္မံပြတ္တိုက္ကာ ေသြးမ်ားျပည့္ေအာင္ျဖည့္ေနျပန္ေတာ့သည္။

ဒရိုင္ဘာကလည္း ထိုမိန္းမကို ၾကည့္ကာ ေျခာက္ကပ္အက္ကြဲေနေသာအသံျဖင့္
“မၿပီးေသးဘူးလား . . ကားကဒီညေကာ ထြက္ရမွာလား . . မိုးလင္းကုန္မယ္ . .ေနာက္ဝိညာဥ္ေတြရွိေသးတယ္”
ဆိုေသာအသံႏွင့္ေျပာလိုက္သည္။

ဦးဝီရက အစကမေၾကာက္မိေသာ္လည္း လက္ကအနာေၾကာင့္ေကာ ျမင္ေနရတာေတြေကာေၾကာင့္ ေသြးပ်က္လို႕ေနမိကာ ကားေပၚတက္လာကာ မွားမိေလျခင္းဟု ေနာင္တရေနမိေလသည္။

သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ လွည္းတန္းထိစီးဖို႕ဆိုတာထက္ ကားမထြက္ခင္ပင္ေၾကာက္ဖို႕ ေကာင္းေလျခင္းဟု ေတြးမိကာ ဆင္းရင္ေကာင္း ဆက္စီးရင္ေကာင္းမလားဟု ဆိုကာ ဒြိဟ ဝင္ေနမိရျပန္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ထိုမိန္းမက ေသြးမ်ားစိုရႊဲေနေသာ ပံုစံျဖင့္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ ေပါက္ေနေသာ ေဒါက္တစ္ဖက္ကို ေထာ့နဲ႕ကာ ေထာ့နဲ႕ကာႏွင့္ သူ႕ဆီသို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး ေလွ်ာက္လာေနပါေခ်ေတာ့သည္။

'ကိုမိုး...ေရာက္ၿပီလား...ျမဖူးပြင့္'

'မေရာက္ေသးပါဘူး...အန္တီ'

ေဒၚစုစုလိႈင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေလ်ွာက္လာခ့ဲၿပီး ဆိုဖာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္
ေလသည္။ လင္းနႏၵလဲ ဆိုဖာေပၚ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး...

'ဟူး..ခုမွပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္ကြာ...'

'သားလင္းလဲ ပင္ပန္းေနၿပီေပါ့...အေပၚတက္ၿပီး နားလိုက္ဦးေလ...
အခန္းျပင္ေပးထားတယ္ သား ေဖေဖ လာမွ ေန႔လည္စာ တူတူစားၾကတာေပါ့..'

'ဟုတ္ ေမေမ...ဒါဆို သား အေပၚတက္ၿပီ..'

ၿပီးေနာက္ သြန္းရ႕ဲ လက္ကိုပါ ဆြဲ၍

'သြန္းေလးပါ လိုက္ခ့ဲ...'

'ဟင္...ကိုကို ေနဦးေလ...'

သြန္းလဲ ကိုကို႔ေနာက္ ယက္ကန္ ယက္ကန္န႔ဲ ပါသြားေတာ့သည္။ ကိုကိုကေတာ့ေလ...လုပ္လိုက္ရင္ ဇြတ္...
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုက အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲလိုက္သည္။ ၿပီးမွ
ျပန္ထထိုင္ရင္း တံခါးဝမွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနေသာ သြန္းကို
ၾကည့္ၿပီး...

'သြန္းေလး...ဒီမွာ လာထိုင္ေလ...ဘာလုပ္ေနတာလဲ...'

'ဟို...ဟို...'

'ဘာလဲ သြန္းေလး...မထိုင္ခ်င္လို႔လား...ဒီႏွစ္အေတာအတြင္းမွာ
သြန္းေလးက ကိုကို႔ကို တကယ္စိမ္းကားသြားတာပဲ...'

'မဟုတ္..မဟုတ္ပါဘူး...ကိုကိုရာ...ေယာက်္ား ေလးန႔ဲ မိန္းကေလး တစ္ခန္းထဲ တူတူ႐ွိေနတာ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္လို႔...'

'ဟင္...ဘယ္လို...သြန္းေလးကေတာ့ အဆန္းပဲ...ကိုကိုတို႔က
သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္တာ...အရင္ကလဲ ဒီလိုေနေနၾကကို...'

'အာ..ကိုကိုကလဲ အ့ဲတုန္းက ကေလးေလ...ခုန႔ဲ မတူေတာ့ဘူး...'

လင္းနႏၵ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းန႔ဲ ႐ွင္းျပေနေသာ သြန္းကို ၾကည့္ၿပီး
ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္လာေလသည္။ သြန္းကိုလဲ ထပ္စခ်င္ေနေသး၍

'ဒါဆို သြန္းေလးက အရြယ္ေရာက္ေနၿပီေပါ့...အ့ဲလိုလား...'

'အင္း...'

လင္းနႏၵ ခုတင္ေပၚမွ ထလိုက္ၿပီး သြန္းဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလ်ွာက္လာေလသည္။ သြန္းနားေရာက္မွ သြန္း မ်က္ႏွာေလးကို ကိုင္၍

'ဒါဆို သြန္းေလးက ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့...ကိုကို
သြန္းေလးကို kiss ေပးလို႔ရၿပီေပါ့ေနာ္...'

သြန္းမ်က္ႏွာတစ္လံုးနီရဲကာ သူ႔လက္ကို ပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး...

'အာ...ကိုကိုကလဲ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ...သြန္း သြားေတာ့မယ္'

အခန္းထဲမွ ႐ွက္ၿပီး ေျပးထြက္သြားေသာ သြန္းကို ၾကည့္ရင္း လင္းနႏၵ ရယ္မိေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတ့ဲ ကေလးမ...ဒါေတာင္ ကေလးမဟုတ္ဘူးေလး ဘာေလးန႔ဲ...တကယ့္ ဦးမိုးထက္ ျပန္လာေတာ့ ေန႔လည္စာအတူတူစားျဖစ္ၾကသည္။ ခုေတာ့ ထမင္းဝိုင္းေလးက လူစံုတက္စံုေပါ့...ႏို႔မို႔ဆို တီစုက တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရတာေလ...
ဦးမိုးထက္က စားေနရင္းမွ

'သား ခု ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဘာလုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားလဲ...သားရ႕ဲ ပညာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္စံုေနၿပီမို႔လား...'

ေဒၚစုစုလိႈင္ က မေက်မနပ္ျဖင့္

'အို...႐ွင္ကလဲ...သားက ခုမွ ျပန္ေရာက္တာကို...နားပါေစဦးလား...အတင္းအလုပ္ခိုင္းဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနတာ...'

'မဟုတ္ပါဘူး...စုရယ္...ကိုယ္ ေမးၾကည့္တာ...သားကို နားခိုင္းမွာပါ...'

'သား ေဖေဖ့အလုပ္ထဲပဲ ဝင္ဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္...ေဖေဖလဲ
လုပ္ငန္းေတြ မႏုိင္ျဖစ္ေနတာမို႔လား...သား စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးရြယ္တည္းက ေဖေဖ့ကို ကူညီဖို႔ပါ...ေဖေဖ ပင္ပန္းေနတာ သားလဲ ေတြ႔ေနတာပဲေလ...'

'လိမ္မာလိုက္တ့ဲ ငါ့သား...ေမြးရက်ိဳးနပ္တယ္ စုေရ...'

'ဟုတ္ပါ့႐ွင္ ဟုတ္ပါ့ အလိမ္မာတံုးေလး...'

'ဟာ...ေမေမတို႔ကလဲဗ်ာ...'

'ဒါျဖင့္ သား ေဖေဖ့လက္ေအာက္မွာ တစ္လေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
လုပ္ငန္းေတြကို ေလ့လာပါ...သား ကြၽမ္းက်င္သြားရင္ သားကို
လုပ္ငန္းေတြ ခြဲေပးမယ္...'

'ဟုတ္က့ဲပါ ေဖေဖ...'

'ကဲ...ကဲ...စားၾက...ထမင္းေတြလဲ ေအးကုန္ဦးမယ္...'

ေန႔လည္စာ စားၿပီးၾကေတာ့ ဦးမိုးထက္ကလဲ အလုပ္႐ွိလို႔ ျပန္သြားေလသည္။ ကိုကိုန႔ဲ တီစုကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စကားေျပာေနၾကသည္။ သြန္းကေတာ့ မမ ျမဖူးပြင့္ န့ဲ အလုပ္သမားေတြကို ကူညီေပးခ်င္လို႔ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာခ့ဲသည္။

'မမ ဘာေတြ သိမ္းဖို႔က်န္ေသးလဲ...'

ျမဖူးပြင့္ က ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနရင္းမွ

'သြန္း လုပ္စရာ မ႐ွိပါဘူးကြယ္...သြားနားပါ...'

'မမကလဲ သြန္း လုပ္ခ်င္လို႔ပါဆို...'

'ကဲ ကဲ ေရာ့...ဒါဆို ဒီပန္းကန္ေတြ ပန္းကန္စင္ေပၚတင္ေပး...'

'ဟုတ္...'

သြန္း ပန္းကန္ေတြကို မ၍ ပန္းကန္စင္ကို အသြား...
မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာတ့ဲ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္န႔ဲ တိုက္မိေလသည္။

'အင့္...ခြမ္း...'

သြန္း လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတ့ဲ ပန္းကန္ေတြ အကုန္က်ကြဲသြားေလ
သည္။

'ဟယ္...မမေလး...မမေလး ညီမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...ညီမ
မျမင္မိလို႔...'

ထိုသို႕ေျပာၿပီးေနာက္ အာရံုမ်ားအားလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အရင္တိုင္းျပန္ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ဦးဝီရအေနနဲ႕ မ်က္စိကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေလာကီဆရာကို သတ္မွတ္ထားေသာ အဖိုးအခကန္ေတာ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ျပန္လာခဲ့ေလေတာ့ သည္။

ကားေပၚေရာက္ေသာ္ သူပထမဆံုးျမင္ရသည္က ကားေမာင္းသည့္ ယာဥ္ေမာင္းပင္ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာပံုပဲထူးျခားေန၍ လား၊ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ပဲလားမေျပာတတ္ . . .မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရဘဲ မ်က္ႏွာေနရာမွာ အမည္းေရာင္သာ ဖံုးလႊမ္းလို႕ေနသည္။