Interesting Ghost's Short Story

တေစၦ့ရန္ၿငိဳး(အပိုင္း၅)
ဒါေပမဲ့ ကေလးမေလးက သတိကိုျပန္လည္မလာေတာ့ဘူးဗ် နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အသက္မ႐ွိေတာ့ဘူး ဟာ ဘာေျပာေကာင့းမတံုးဗ်ာ မိန္းမယုတ္ ျမခင္ဆိုတာငိုလိုက္တာမွ လူးျပန္ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ...
"ကိုမိုးညိဳရဲ႕ စည္းစိမ္ေတြကို ႐ွင္နဲ႔အတူတူ ခံစားခ်င္တယ္ ကိုသာဝ"ရဲ႕ ဆိုတဲ့ မိန္းမယုတ္အခုေတာ့ ဘဝငရဲကိုစၿပီးခံရၿပီေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္ကေတာ့ လူးလွိမ့္ၿပီး ငိုေနတဲ့ ျမခင္နဲ႔မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ သာဝကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာအေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ
ေနာက္သံုးလၾကာေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုသရဲနဲ႔ က်ဳပ္ဝိုင္းထဲကသရက္ပင္ႀကီးကို တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္ ဒုတိယကေလးကို က်ဳပ္ ထပ္ၿပီးဖမ္းစားတယ္ ဒီကေလးက ငယ္ေတာ့ဖမ္းစားရတာ ပိုၿပီးလြယ္တာေပါ့ဗ်ာ
ပထမကေလးတုန္းကလိုပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိန္ခ်ံဳးခ်ည့္နဲ႔လာၿပီး ဘာမွမစားမေသာက္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထဲမွာ လဲေရာေပါ့ဗ်ာ ကိုသရဲက သူ႔႐ုပ္ကို ျပျပန္ေရာဗ်ိဳ႕ ဒီကေလးလည္း ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး ေသျပန္ေရာဗ်ိဳ႕
မိန္းမယုတ္နဲ႔ ေယာက်ာ္းယုတ္ လင္မယားလည္း လူးလွိမ့္ၿပီး ငိုၾကရျပန္တာေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္ကေတာ့ ပူေဆြးေနတဲ့အေကာင္နဲ႔ ေကာင္မကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္လိုက္တာမွဗ်ာ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြကိုေရာက္ဖို႔ က်ဳပ္မွာ ေစာင့္ခဲ့ရတာ ၾကာေပါ့ဗ်ာ
ဒီဘဝကေန ကြၽတ္သြားမွာစိုးလို႔ေတာင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို တမင္ေ႐ွာင္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ေလဗ်ာ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ဒီေလာက္ကို မိုက္လံုးႀကီးတဲ့ေကာင္ဗ်
က်ဳပ္တို႔ ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုသရဲ သရက္ပင္အုပ္ကိုျပန္ခဲ့ၾကတယ္
"တေစၦ ထန္းသမားရင္းေထာင္ကို သတ္ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီးကြ"
ကိုသရဲ စီစဥ္တဲ့အတိုင္း က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထန္းေတာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက မန္က်ည္းပင္ႀကီးေပၚကို ေျပာင္းၿပီးေနခဲ့ၾကတယ္ ရင္းေထာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕ ထန္းတဲေဘးက မန္က်ည္းပင္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ
က်ဳပ္က ရင္းေထာင္ကို ဖမ္းစားတယ္ ရင္းေထာင္ရဲ႕သိစိတ္ကို ေပ်ာက္သြားေအာင္သိပ္ၿပီး က်ဳပ္စိတ္ကို ရင္းေထာင္ကိုယ္ထဲ သြင္းခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ တဂယ္ေတာ့ ဝင္စီးတာေပါ့ေလ က်ဳပ္ ရင္းေထာင္ရဲ႕ သိစိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိပ္ႏိုင္ၿပီး က်ဳပ္စိတ္နဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဝင္စီးထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္းေထာင္ကို အျမင့္ဆံုးထန္းပင္ကို ထိပ္ဖ်ားေရာက္ေအာင္ တက္ခိုင္းလိုက္တယ္
ထန္းပင္အျမင့္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကေန ရင္းေထာင္ကို ခုန္ခ်ခိုင္းလိုက္တယ္
"အား...ဘုန္း"
'အား'ဆိုတာက က်ဳပ္စိတ္ကို ျပန္အခြာလိုက္မွာ ရင္းေထာင္ရဲ႕ သိစိတ္က ျပန္ႏိုးလာၿပီး လန္႔ေအာ္လိုက္တာဗ် 'ဘုန္း'ဆိုတာက ရင္းေထာင္ရဲ႕ ခနၶာကိုယ္ႀကီး ေျမႀကီးေပၚကို အသလြတ္ျပဳတ္က်တဲ့ အသံေလဗ်ာ
"ဟာ...ကိုရင္းေထာင္ ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔တဲ့ေဟ့"
ထန္းေတာထဲမွာ ထန္းရည္ေသာက္ေနတဲ့ ဘန္႔ေဘြးကုန္းသားေတြ ထေနာင္းကုန္းသားေတြ ကြၽတ္စီ ကြၽတ္စီနဲ႔ ေျပာၿပီး ရင္းေထာင္ျပဳတ္က်တဲ့ေနရာကို ဒေရာေသာပါးနဲ႔ ေျပးၾကေရာဗ်ိဳ႕
ရင္းေထာင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ပဲ တြန္႔လိမ္ၿပီး အသက္ထြက္သြားေလရဲ႕
"ေျသာ္....ရင္းေထာင္ ရင္းေထာင္ ျမခင္နဲ႔ သာဝဆီကေငြသံုးေထာင္ယူၿပီး ငါ့ကို ေဆးျမစ္ခတ္သတ္တုန္းက မင္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့လား မသိဘူး ငါကေတာ့ မင္းကို လက္စားေခ်လိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကိုေပ်ာ္ေနတယ္ ရင္းေထာင္ေရ ငါ လူ႔ဘဝတုန္းက မင္းထန္းေတာမွာ ထန္းရည္ အျမဲေသာက္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါကြာ ကိုမိုးညိဳေရ က်ဳပ္ ဘာလိုလို႔ဗ်ာလို႔ ေျပာရင္ ငါက မင္းကိုကူညီခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါကြာ ဒါေပမဲ့ ေငြသံုးေထာင္ ေပးမယ့္လူေပၚေတာ့ မင္းက ငါ့ကို သတ္ေပးခဲ့တယ္ တဂယ္ေတာ့ မင္းကိုျမခင္တို႔ သာဝတို႔ ေပးတဲ့ေငြေတြကလည္း ငါ့ေငြေတြပါပဲကြာ မင္းလည္းေတာ္ေတာ္လုပ္ရက္တဲ့ေကာင္ပဲ ရင္းေထာင္ ကဲ အခုေတာ့ မခ်ိမဆံ့ကို အသက္ထြက္သြားရၿပီမို႔လား က်ဳပ္ေတြးရင္း ေက်နပ္ေနတာဗ်ိဳ႕"
က်ဳပ္နဲ႔ ကိုသရဲ ကိစၥၿပီးေတာ့ သရက္ပင္အုပ္ကိုျပန္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ ေနေနက် သစ္ကိုင္းႀကီးမွာ ျပန္ေနလိုက္ၾကတယ္ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုသရဲက က်ဳပ္ကိုေျပာတယ္
"တေစၦေရ မင္းရဲ႕ အဓိကရန္သူေတြကို သတ္ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီေဟ့"
"ဟာ ဟုတ္လား ကိုသရဲ"
က်ဳပ္ျဖင့္ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့သာဝနဲ႔ ျမခင္ရာ က်ဳပ္ ဒီမိန္းမယုတ္ကို ျမန္ျမန္မ႐ွင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးဗ် ကိုသရဲ ေျပာတယ္ သာဝက က်ဳပ္အေမြရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ဘိုးဘြားလက္ထက္ကတည္းက မစားရက္ မေသာက္ရက္နဲ႔ စုခဲ့တဲ့ ေရႊေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး ၿမိဳ႕မွာ တိုက္တစ္လံုးဝယ္ၿပီး ပြဲရံုဖြင့္ဖို႔စီစဥ္ေနတယ္ဆိုပဲ ေတာသူေ႒းဘဝကို အားမရလို႔ ၿမိဳ႕သူေ႒းဘြဲ႔ခံေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္နဲ႔ ကိုသရဲ က်ဳပ္ဝိုင္းထဲက သရက္ပင္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္ က်ဳပ္က ျမခင္ကို ဖမ္းစားဖို႔ ကိုသရဲက ေျပာတယ္ မိန္းမစိတ္က သိပ္ရတာ နည္းနည္းလြယ္သတဲ့...သာဝကို သူက ဖမ္းစားမယ္တဲ့ဗ်ိဳ႕...ေယာက်ာ္းစိတ္က သိပ္ရတာခက္လို႔ ကိုသရဲကိုယ္တိုင္ သာဝကို ဖမ္းစားမွာတဲ့ဗ်
ကိုသရဲက သရဲသာ ေျပာတယ္ လူေတြထက္ အမ်ားႀကီးသစၥာ႐ွိတဲ့ သရဲဗ်... က်ဳပ္ လူ႔ဘဝတုန္းက ကိုသရဲလို မိတ္ေဆြမ်ိဳးရခဲ့ရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာလို႔ က်ဳပ္ မၾကာမၾကာ ေတြးမိတယ္ဗ်ာ အခုေတာ့ က်ဳပ္က သာဝလိုေကာင္မ်ိဳးကို လူေကာင္းထင္ၿပီးလႊတ္ယံုခဲ့မိလို႔ က်ဳပ္အသက္ ဆံုးခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ
က်ဳပ္တို႔႔ႏွစ္ေယာက္ မိန္းမယုတ္နဲ႔ ေယာက်ာ္းယုတ္ကိုစၿပီး ဖမ္းစားခဲ့ၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္ကို ခဲ့ရာခဲဆစ္လုပ္ခဲ့ၾကရတဗ်(ေ႐ွ႕ရက္ဆက္ရန္)

Written by. MSU 020
Eposoid 5

PHoto credit!