သံေယာဇဥ္
ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြ႔ႀကံဳရတာေလးေတြကို ျပန္ေရးေနတာ စာအုပ္တစ္အုပ္စာေလာက္ေတာင္ ရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ဟာ ေတြးလို႔အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးေတြလည္း ျမဴးတာေပါ့။
လမ္းေလွ်ာက္ဇာတ္လမ္း ႀကံဳခဲ့ရတာ ေျပာဦးမယ္
ကၽြန္ေတာ္က ေနအိမ္နဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ ေနရာက ေရကန္ႀကီးတစ္ကန္ဆီကို ေန႔တိုင္း သြားၿပီးေတာ့ ကန္ပတ္လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ကန္ေပၚေလွ်ာက္ရတာ ကားအႏၱရာယ္ကင္းတယ္ေလ။
ကန္ဆီကို သြားတဲ့အခါလည္း ကားေတြသြားေနတဲ့ လမ္းမႀကီးေတြကို ေရွာင္ၿပီးေတာ့ လမ္းၾကားေလးေတြ ထဲကေန ဟိုျဖတ္ သည္ေကြ႔ထြက္တာမ်ားတယ္။
လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုကို ျဖတ္ေနတာ သံုးရက္ေလာက္ရွိၿပီ။ တစ္ထပ္တိုက္ ၿခံေလးေရွ႕ကျဖတ္တိုင္း ေခြးေဟာင္သံၾကားတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုး သံတိုင္ေတြၾကားကေန ထိုးေဟာင္ေနတာ။ ေခြးႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ခါးေစာင္းေလာက္ရွိမယ္။ တန္ဖိုးလည္း နည္းမယ္မထင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ေခြးေတာ့ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးေတြ႔ရင္ ေဝးေဝးကေရွာင္တာမ်ား တယ္။
တစ္ေန႔ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီ လမ္းေလးထဲ ဝင္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ေခြးႀကီးက ၿခံျပင္က လမ္းေပၚေရာက္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရ တယ္။ အိမ္ေရွ႕က အုတ္ခံုေပၚမွာလည္း အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ေခြးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က သြားေနတဲ့ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ကို ထိုးေဟာင္တယ္။ ကုလားေလးက ေၾကာက္ၿပီး ေျပးမယ္လုပ္ေတာ့ အဘြားအိုက
“မေျပးနဲ႔ … မကိုက္ဘူး … မေျပးနဲ႔” လို႔ ေအာ္ေျပာတယ္။
ကုလားေလးက ေျပးတာကို ေခြးႀကီးက လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္လွည့္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္ပဲ ေခြးႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္။ စိတ္ထဲက ေၾကာက္လိုက္တာ။ သူ႔အရပ္ႀကီးကလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ဟပ္လိုက္ရင္ လည္ပင္းပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ ေခြးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ၾကည့္ၿပီး သြားေနမိတယ္။ ေခြးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ပိတ္ရပ္လိုက္တယ္။ အသက္ကို ထိန္း႐ွဴရင္ အဘြားအိုကိုၾကည့္ကာ စစ္ကူေတာင္းလိုက္မိတယ္။
“ရမ္ဘို … လာ … ဒီကိုလာခဲ့သား”
ေခြးနာမည္က ရမ္ဘိုဆိုပါလား
သူက မသြားဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ပိတ္ရပ္ေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေခြးနဲ႔ တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ဖူးပါဘူး။ ဒီတစ္ႀကိမ္ ေခြးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လိုက္ရတာ ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ
“မကိုက္တတ္ပါဘူး … ဆက္သြား … ရပါတယ္”
အဘြားအိုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ေခြးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္လည္း လႈပ္လိုက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ ခါးကို မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဖက္လိုက္တယ္။ အသက္ထြက္သြားၿပီလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
“ရမ္ဘို … လာခဲ့”
အဘြားအိုက ထပ္ေအာ္တယ္။ ရမ္ဘိုက ကၽြန္ေတာ့္ခါးကို ဆက္ဖက္ထားၿပီး အၿမီးႏွံ႔ေနတဲ့အျပင္ ပါးစပ္ကလည္း
“အီ … အီ … အီ” လို႔ ေအာ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က မကိုက္တာေသခ်ာၿပီမို႔ သူ႔ေခါင္းေလးကို မရဲတရဲ ပြတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ကို သူ႔ေခါင္းနဲ႔တိုးေဝွ႔ေနလိုက္တာ ကေလးေလးလိုပဲ။ အဘြားအိုက
“လမ္းေလွ်ာက္လာတာလား … ထိုင္ပါဦးလား”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခြးက မဖယ္မခ်င္း သြားလို႔လည္းမရ။ အဘြားေျပာသလို ထိုင္႐ံုပဲရွိေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဘြားနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ရမ္ဘိုကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖက္လ်က္သား ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔နဲ႔ ပါလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ရမ္ဘိုက ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚကို ေမးတင္ထားတယ္။ အဘြားအိုက မ်က္စိကို လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ သုတ္ေနတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတာပါလား
“အဘြား … ဘာျဖစ္လို႔လဲခင္ဗ်ာ”
“အင္း … သားကို သတိရလိုက္တာကြယ္”
“ဘယ္ကသားမ်ားလဲအဘြား”
“ရမ္ဘို႔ သခင္ေလ။ အဘြား သားေပါ့”
“ေၾသာ္ ခရီးထြက္သြားလို႔လား”
“မဟုတ္ဘူး … ေသသြားၿပီ … အဘြား မင္းကို သတိထားၾကည့္ေနတယ္။ မနက္တိုင္း မင္းတိုက္ေရွ႕ကျဖတ္ရင္ ရမ္ဘိုက အရမ္းေသာင္းက်န္းတာပဲ။ မနက္တိုင္း အဘြား သားကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တယ္ေလ။ သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ရမ္ဘိုကို ေခၚသြားေနက်။ ေနာက္ၿပီး မင္းလိုပဲ ေဘာင္းဘီတို၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ရမ္ဘိုက သူ႔သခင္ကို သတိရမွာေပါ့ကြယ္”
အဘြားအိုက အသံတိမ္ဝင္သြားၿပီး မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္ျပန္တယ္
“အဘြားလည္း သူဘာေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ ေဟာင္ေနသလဲေပါ့။ သူက သားနဲ႔ မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ေနက်ဆိုေတာ့ အျပင္ကို ေလွ်ာက္လည္ခ်င္မွာေပါ့။ သူက မင္းကို ခင္ပံုရတယ္။ ၾကည့္ပါဦး အိပ္ေနလိုက္တာ”
ရမ္ဘိုက ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းတင္ၿပီး မ်က္လံုးေလးမွိတ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေမႊးေတြကို လက္နဲ႔ ပြတ္ေပးေနတာကို ဇိမ္ယူေနတာ။
“အဘြား ကၽြန္ေတာ္သြားဦးမယ္”
“ေၾသာ္ … ေအး … ေအး … သြား … သြား”
သြားလို႔သာဆိုတယ္ ေခြးကို ဘယ္လိုဖယ္ရမွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေမးေလးကို မၿပီးေတာ့ ေအာက္ကို ခ်လိုက္တယ္။
ရမ္ဘိုက အၿမီးေတြႏွံ႔ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ေလးလွမ္း လွမ္းေပးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မျဖစ္ေတာ့ၿပီမို႔ ေက်ာခိုင္းၿပီး ဇြတ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ရမ္ဘိုက ေနာက္က ေျပးလိုက္တယ္။ ခုန္ေပါက္ၿပီး ျမဴးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ပတ္ၿပီးေျပးတယ္။
ခက္ေတာ့ေနၿပီ
photo ; google
