carita ngeunaan adina saeutik anu ngimpi ngeunaan sumputkeun na neangan, adina mah anu masih kelas 4 SD di sakola primér. Kuring masih di SMP, jeung adina mah kakarék diasupkeun kana SMK. adina mah éta di sakola hiber sahingga anjeunna jarang di imah, bari kuring éta hiji anggota klub athletic sakola urang sangkan kuring salawasna Jog unggal poe.
Hiji poé dina enas, abdi bangun gancang saperti biasa tapi adina saeutik kuring, anu kedah tetep bobo di handapeun ranjang, ranjang ranjang bangku keur sare urang, ieu mah di ranjang nya. Jigana anjeunna kana kamar leutik, jadi kuring sumping kaluar tanpa pamikiran ngeunaan eta. Tapi harita, kuring kapanggih nya sare di lantai luar kamar urang. Kuring hudang manehna nepi saméméh akang Jog.
Nalika kuring mikir ngeunaan eta, abdi sadar yén panto kamar urang dikonci nalika kuring datang kaluar. Ti dinten anu saterusna, adina mah sering ngaleungit, sarta unggal waktos ieu kapanggih janten tempat di imah urang. Sanajan anjeunna pernah indit kaluar, manéhna sok kapanggih nyumput handapeun méja, atawa dina tempat sempit di pacilingan teh.
Urang geus poho sagala ngeunaan eta lamun dina Hawa Taun Anyar urang, urang ngagaduhan babarengan jeung joked na laughed ngeunaan kenangan sareng kulawarga urang. Indung mimiti, "Anjeun guys geus kantos walked impian." Kuring teu sanajan apal nalika Kuring geus walked dina impian jeung Kuring henteu weruh lamun adi kuring kantos kitu. Tapi ujug-ujug kuring inget hal. Kuring kudu ménta adi kuring.
"Lamun anjeun nak a, teu anjeun kantos impian nu dasar neraskeun? Impian tina maén sumputkeun na neangan? ".
"Sumuhun, upami Abdi émut neuleu, abdi pernah ngalaman ngimpi kawas nu lamun ieu mah di sakola dasar."
"Simpen barudak sareng anjeun, upami manehna nanya maneh diuk kalayan anjeunna?".
"Anjeun hartosna, mun riverbank nu? Kuring pernah nuturkeun "Lanceukna jawab.
"Kami teuing. Kuring tos aranjeunna handap. Tapi lamun lajeng anjeunna nyebutkeun hal? Kawas ... "Kuring nanya deui.
"Muhun, éta oke. Kuring gé mawa adina anjeun engké "adina abdi terus ucapkeun di unison.
Jigana éta nalika kuring dieureunkeun ngimpi deui. Malah 13 taun bulan hareup saprak adina saeutik urang maot. Hiji isuk dina bulan Désémber, abdi ieu datang ka imah ti isuk amprok jeung nimu ambulan diparkir di hareupeun imah urang. Ibu kapanggih adi kuring di ranjang na, geus teu bagerak.
Kuring henteu weruh lamun lanceukna saeutik kuring anu ngimpi sumputkeun na neangan jeung kami. Teu manehna nuturkeun manehna ka riverbank nu? Atawa éta alatan anjeunna nyaéta nu pangleutikna diantara urang? Atawa éta yén manéhna maot tina hiji kasakit kanyahoan? Kuring mutuskeun teu ngabejaan kolotna ngeunaan eta. Ieu rusiah nu ngan adina mah weruh.