ျမတ္ဆရာ

ဆရာဆိုတာ
အေရာင္တစ္မ်ဳိးထဲမွာပဲ
ၾကမ္းလိုက္ လြမ္းလိုက္နဲ႔
ဘ၀က ခ်ဳိခံရတာလိုလို ခါးခံရတာလုိလို။

ပကာသန မက္တဲ့
နာမည္တူ စ႐ိုက္ပ်က္ေတြၾကားမွာ
တစ္ခါ တစ္ခါ ခါးနာရေပမယ့္
အားမနာပဲ နာသံုးနာနဲ႔
ဘ၀ကို ဖ်ာခင္းထားၿပီးသားပါ။

မ်ဳိးေစ့ေတြ ပ်ဳိးၿပီး
႐ွင္သန္ဖို႔ ႀကီးထြားဖို႔
ပန္းပြင့္ဖို႔ အသီး သီးဖို႔
ဘ၀ကို စဥ္ထိုး
ပုခံုးထမ္း သယ္ပိုးရပါရဲ႕။

နင္းမွာလား က်င္းမွာလား
လိုရာသံုးပါ
သိတတ္တာနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
တတ္သိတာနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မ်ဳိးေစ့ေတြ အဖိုးတန္ျဖစ္ဖို႔
ျသဇာအျဖစ္ ခ်ေကြၽးထားတတ္သူပါ။

ပြင့္လို႔ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္
သီးလို႔ပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္
ထပ္တူညီမ်တဲ့
ပီတိေတြနဲ႔ ဘ၀ကို
အားအျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားတတ္သူပါ။

တပည့္တို႔ တတ္ဖို႔အတြက္
အတတ္သင္ရံုနဲ႔မၿပီး
တစ္ခါမက ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဘီလူးက ကၿပီး
ၾကမ္းျပ အျမင္မေတာ္တာေတြေတြ႔ရင္
ပဲ့ျပင္ရ ဆံုးမရ
ဆရာဆိုတာ အျမင္မၾကည္သူေတြၾကားမွာ
လူမိုက္ဇာတ္ခင္းျပေနတဲ့သူလို။

ဘ၀ဇာတ္အေရးမွာ
မျပည့္စံုေသးေပမယ့္
ျပည့္စံုသေလာက္ မႁခြင္းခ်န္
အႂကြင္းမ႐ွိေအာင္
ေထြးအံေပးမွ ဆရာတဲ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္
လမ္းအျဖစ္နဲ႔ အႂကြင္းမဲ့ေပးဆပ္ထားသူပါ။

ေခတ္အထာရဲ႕သေဘာမွာ
ေဘးရန္ဆိုတာ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ပ်ားသကာလို
သူသူကိုယ္ကိုယ္ လက္လွ်ဳိလို႔
သတ္ကြင္း၀င္လာေအာင္
မာယာေဘာင္မခတ္ပဲ
အပင္မသန္ေအာင္ အၫႊန္႔က်ဳိးေအာင္
ေသြးေဆာင္ျဖားေရာင္းလာတဲ့အခိုက္
ခပ္မိုက္မိုက္နဲ႔ စိတ္အျဖဴသိုက္မွာ
ပန္းေကာင္းအၫႊန္႔မက်ဳိးေအာင္
ဒိုင္းလိုတစ္မ်ဳိး ဓားလိုတစ္ဖံု
ဆီးကာသတ္ပုတ္ဖို႔
သူရဲေကာင္းဆန္စြာ မ်က္ႏွာမူထားတတ္သူပါ။

ငါသိ ငါတတ္သေလာက္နဲ႔
မင့္အနာဂတ္ ေတာက္ပပါ့မလား
အတတ္ပညာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
အသိပညာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ထဲက ၿပီးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ
ဘုရားမွတပါး အျခားမ႐ွိဘူး
အသိပညာရည္ႏို႔ေသာက္ဖို႔
အတတ္ပညာရည္ႏို႔ေသာက္ဖို႔
သင့္ရာအပ္ပို႔လို႔ မင့္ဘ၀ကို
ပိုအေရာင္ထြက္လာေအာင္
ရင္အုပ္က အသာခြာ
တျပည္တရြာ လြန္ေ၀းကြာပါေစ
ပညာအေမြတစ္ဖက္ကမ္းပို႔
တပည့္အေရာင္ ေက်ာ္လႊမ္းေအာင္
ပို႔ေဆာင္တတ္သူပါ။

ဆရာဆိုတာ
ျမင္သာရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မျမင္ကြယ္ရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ေစတနာ တကယ္အစစ္နဲ႔
တပည့္ေတြ ပန္းေကာင္းျဖစ္ဖို႔
မာန္ကိုခ်
ဟန္က်ပန္က်နဲ႔
စံျပအျဖစ္ ႐ွိတတ္သူပါ။

အတတ္လည္းသင္
ပဲ့ျပင္လည္းဆံုးမ
သိပၸလည္း မခ်န္
ေဘးရန္လည္းကာဆီး
သင့္ရာလည္းအပ္ပို႔ တဲ့..
ေစတနာအရင္းထားလို႔
ေမတၱာလည္း ပံုေအာ
က႐ုဏာလည္း စုပံု
မုဒိတာလည္း လႊမ္းျခဳံလို႔
ဆရာ့က်င့္၀တ္ကို သက္ဆံုးတိုင္
ႏွလံုးသားမွာ ကမၺည္းထိုး
တပည့္ဆိုတဲ့ ပန္းေတြ
ကမ ၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ေမႊးပ်ံ႕ဖို႔
ဘ၀ကို ဥယ်ာဥ္မႉးလို႔ သတ္ပံုေရးထားသူပါ။

အရြယ္လြန္ အခက္က်ဳိးခဲ့ရင္ေတာင္
ပံုမပ်က္ ပန္းမပ်က္
ေမတၱာေတးဖြဲ႔လို႔
အသက္႐ွင္ခ်ိန္တိုင္း
ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းရနံ႔ေတြနဲ႔
ဘ၀ကို အပန္းေျဖမိသူပါ။

ဆရာဆိုတာ
အေရာင္တစ္မ်ဳိးထဲနဲ႔ပဲ
ၾကမ္းတယ္ လြမ္းတယ္
ဘ၀ကို ပန္းေတြနဲ႔ကိုးကားတယ္
ဘ၀ကို ပီတိေတြနဲ႔ေက်နပ္တယ္။

SMT3
photo credit google
ဝနဧကရာဇ္​