တရုတ္ျပည္ေလ့လာေရးခရီးစဥ္မွာ ျမင္ခဲ့တာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါဘဲ ေလ့လာၾကည့္မိတာေလးေတြပါ။
တရုတ္ျပည္ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဟာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးေနၿပီ၊ ေလထုညစ္ညမ္းေနၿပီ၊ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္ေနၿပီ စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကတာေတြ ၾကားဖူးတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲလို မဟုတ္ပါဘူး။ လူဦးေရ ၂၇ သန္းနီးပါးရိွတဲ့ ပီကင္းၿမိဳ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ေလထုအရည္အေသြး ေလ်ာ့က်မႈေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပီကင္း မိုးေကာင္းကင္ဟာ အၿမဲ အံု႔မႈိင္းေနပါတယ္။ ပီးကင္းၿမိဳ႕ဟာ ျပည္နယ္တခုစာ လူဦးေရေတြ စုေပါင္းေနထိုင္မႈ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ မ်ားျပားမႈေတြေၾကာင့္ မီးခိုးျမဴဆိုင္းေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သန္႔ရွင္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ျဖန္႔ျဖဴးေရးမွာ ေျမေအာက္ေကဘယ္စနစ္သာ က်င့္သံုးပါတယ္။ ဒါက တရုတ္ျပည္ၿမိဳ႕ျပအားလံုးမွာ က်င့္သံုးတာပါ။ လွ်ပ္စစ္၊ ဖုန္း၊ အင္တာနက္၊ တီဗီ အားလံုး ေျမေအာက္ေကဘယ္စနစ္ကို သံုးထားပါတယ္။ ေနာက္ လမ္းစနစ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးလွပါတယ္။ မီးပိြဳင့္ထက္ ပတ္လမ္းဂံုးေက်ာ္တံတားေတြ မ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပပို႔ေဆာင္ေရးမွာ လွ်ပ္စစ္ကားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးထားပါတယ္။ ေျမေအာက္ ရထားလမ္း ကြန္ယက္ေၾကာင့္ အေပၚမွာ လမ္းၾကပ္တ ္ယ္ဆို ခပ္ရွားရွားပါ။ ပီကင္းစတားဟိုတယ္ကေန ပီကင္းေလဆိပ္သို႔ ၂ နာရီနီးပါးခရီးမွာ မီးပိြဳင့္ ၅ ေနရာပဲ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
လမ္းတေလ်ာက္ လမ္းလယ္ သစ္ပင္တန္း၊ အိမ္ေရွ႕လမ္းသစ္ပင္တန္း နဲ႔ စနစ္တက် ရိွလွပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ဟာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို အေလးထားလာတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အစိုးရေျမေနရာေတြမွာ သစ္ပင္ဖံုးလႊမ္းမႈ ၃၀% ေက်ာ္ ေရး ေဆာင္႐ြက္ေနတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္းေျမေနရာေတြမွာ သစ္ေတာဖံုးလႊမ္း ၅၀% ေက်ာ္ေအာင္ ခ်န္ထားတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ သစ္ပင္ကိုေတာ့ အပင္ငယ္အသစ္စိုက္တာ မဟုတ္ဘဲ အပင္ႀကီးေတြကို ေ႐ြ႕စိုက္တာ မ်ားပါတယ္။ အမ်ားဆံုး စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ အပင္ကေတာ့ ေရမေန(ယမေန) ပင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ ေနရာအနွံ႔မွာ စိုက္ပ်ိဳးေနတာပါ။ ျမန္မာျပည္ မယ္ဇလီ၊ စိန္ပန္းေလာက္နဲ႔ ၿပီးေနတာ မဟုဆ္ပါဘူး။ လမ္းေဘး ဝဲယာမွာလည္း အဖိုးတန္းသစ္ပင္ေတြပဲ စိုက္ထားၾကပါတယ္။
မဟာတံတိုင္းကို သြားေတာ့ မဟာတံတို္င္း နဲ႔ အၿပိဳင္ သစ္ပင္တံတိုင္း တည္ေဆာက္ေနတာလည္း ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီသစ္ပင္တံတိုင္းမွာ ပိေတာက္၊ ယမေန အပင္ႀကီးေတြကိုသာ စိုက္ထားပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ ေျပာရမလား၊ စိတ္တိုစရာ ေျပာရမလား၊ ရင္နာစရာ ဆိုရမလား မသဲကြဲတာကေတာ့ ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးေတြဟာ ျမန္မာျပည္က သယ္ယူလာတာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ သစ္ပင္ကို တန္ဖိုးထားမႈ နည္းပါၾကသလို ရတဲ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းခ်ေနမႈမ်ားသည္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ႀကီးစြာေသာ ေနာင္တကို ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဂြမ္ဇီးျပည္နယ္မွာေတာ့ ျမန္မာ့ကြၽန္းပင္ေတြကို အဖိုးတန္ရတနာတပါးအလား စိုက္ပ်ိဳးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပ်မ္းမွ်လံုးပတ္ဟာ ၄ ေပ ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီထဲမွာလည္း ေ႐ြ႕စိုက္အပင္ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြၽန္းပင္ေတြကို ကိုင္းဖ်ားမ်ား ျဖတ္ခ်ထားၿပီး ေဒါက္မ်ားျဖင့္ ထိန္းထားကာ ေဆးသြင္းေပးေနတာလည္း ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေျဖာင့္စင္း၊ အ႐ြယ္ညီညီ၊ အရပ္ညီညီေတြမို႔ ျမန္မာျပည္ ကြၽန္းစိုက္ခင္းေတြဆီက နႈတ္ယူလာတာေတြ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ေမးၾကည့္ေပမယ့္ မေျဖေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ၿမိဳ႕ျပျမင္ကြင္းထဲမွာ ေလးစားစရာက အမိႈက္ပစ္တဲ့ အေလအထပါ။ လမ္းေဘး တေလ်ာက္ အမိႈက္ပံုးမ်ား အလံုအေလာက္ ခ်ထားေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။အမိႈက္ကို ျပန္သံုးနိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား (Recycle) နွင့္ ျပန္မသံုးႏိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား(Non-recycle) ဆိုၿပီး အမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးခဲြၿပီး စြန္ပစ္ေစပါတယ္။ အမိႈက္ပံုးထဲထိ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ပလပ္စတစ္၊ သတၳဳပစၥည္းေတြကို ျပန္သံုးထဲမွာ ေတြ႕ရၿပီး၊ အစားအေသာက္အႂကြင္းအက်န္မ်ား၊ သစ္႐ြက္၊ ဟင္း႐ြက္ အမိႈက္မ်ားကို ျပန္မသံုးထဲမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ေနရာေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန္႔ ျပဌာန္းထားမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ ရေပမယ့္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရပါဘူး။ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ ေနရာအားလံုးမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရပါဘူး။
တရုတ္ျပည္သူ တေယာက္ခ်င္းအေပၚ သံုးသပ္ရရင္ေတာ့ အေရွ႕တိုင္းဓေလ့ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြေအာက္ကေန လြတ္ရသမွ် လြတ္ခ်င္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈနဲ႔အတူ ဓနဂုဏ္ႂကြလာတာလည္း ျမင္ရပါတယ္။
တရုတ္ေတြအေနနဲ႔ တိုင္းျခားဘာသာစကား ဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္တတ္ တရုတ္ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုရတာကို ဂုဏ္ယူတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ နိုင္ငံျခားေရးဌာန တာဝန္ထမ္းသူေတြမွာ ပင္လွ်င္ ဘာသာျပန္တာဝန္ မဟုတ္ပါက တရုတ္ဘာသာ စကားသာ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
အဂၤလိပ္စာ ညံ့လို႔လား စူးစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတို႔ တရုတ္ဘာသာစကားကိုသာလွ်င္ နိုင္ငံျခားသားေတြ ေျပာေစခ်င္ပါတယ္တဲ့။
ဒါဟာ ဇာတိဂုဏ္ျပသေနတာလ်ဳ႕ မွတ္သားမိပါတယ္။
ေနာက္ တရုတ္ႀကီးရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို စူးစမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ အာဆီယံနိုင္ငံမ်ားအားလံုးကို စုေပါင္းၿပီး United SEANs (United South East Asian Nations) သေဘာထား ခံယူထားၾကပါတယ္။
ဒီထဲက တနိုင္ငံခ်င္းစီကိုေတာ့ ျပည္နယ္အဆင့္သာ သေဘာထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
မဟာတရုတ္ အယူအဆအထိ က်ယ္ျပန္႔လာနိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ ပိုဂရုစိုက္ၾကရပါမယ္။ သူမ်ား ဥယာဥ္ ေရာင္စံုပန္းတို႔ ပြင့္လန္းေနတာကို ေငးေမာၿပီး အလွတရားလို႔ ခံစားေနရင္ေတာ့ ၂၀၅၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာနိုင္ငံသည္ တရုတ္ရဲ႕ ျပည္နယ္အဆင့္သာ ျဖစ္က်န္ေနခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ပ႑ာဆက္ျပည္နယ္အျဖစ္ ေနေပ်ာ္ရင္ေတာ့ အေဆြေတာ္ကေန အရွင္ႀကီး ေခၚရပါလိမ့္မယ္လို႔ သတိေပးရင္း တရုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ျငင္းခဲ့တာေတြကို စာအုပ္ထုတ္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္ဗ်ာ---။
ေက်ာ္ေဆြ အေကာင့္မွကူးယူသည္
