လုပ္ငန္းရွင္အၾကီးစာ:)း

သူအလုပ္လုပ္ရတာ အရမ္းခက္သြားျပီ။ ဒီေတာ့ မရတဲ့အေၾကြးေတြအတြက္ ဘယ္သူ႔မွ မတိုင္ရဲေတာ့ဘူး။
လုပ္ငန္းရွင္အၾကီးစားေတြအတြက္ ၀န္ၾကီးဌာနတခုဆီမွာ သိန္းေပါင္းတေသာင္း၀န္းက်င္အေၾကြးက်န္ တယ္ဆိုတာ ဘာမွအေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့၊ ကြ်န္မတို႔လို ဘိန္းနဲ႔လည္းမပတ္သက္၊ လက္နက္အေရာင္း အ၀ယ္နဲ႔လည္း မပတ္သက္တဲ့ အလယ္အလတ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေတာင့္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ေန႔တိုင္း ဘယ္လိုခရီးဆက္ရမလဲဆိုတဲ့စိတ္ေသာကကို မခံစားႏိုင္တဲ့အဆံုး အထက္ထိေပါက္မယ္ထင္တဲ့ အရာရိွႀကီးကို ႏႈတ္နဲ႔သြားေျပာျပပါတယ္။ သူက ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မစကားလည္းဆံုးေရာ စာေရးတိုင္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီမွာတင္ တပ္ေခါက္ျပီး ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။
စာေရးတင္လို႔ အမွန္အတိုင္းျဖစ္၊ မျဖစ္ မေသခ်ာေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔ေရွ႕မွာ ေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ လုပ္ငန္း ရွင္တေယာက္ စာေရးတိုင္မိလို႔ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးအဆင့္က ေခၚယူသတိေပးတာေတြ႕ခဲ့ရၿပီ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ တကယ္လက္ေတြ႕ထိေတြ႔လုပ္ေနရတာက သမၼတၾကီးနဲ႔အေမစုမဟုတ္ဘူး။ ၀န္ႀကီး၊ ဒု၀န္ႀကီး၊ အၿမဲတမ္းအတြင္း၀န္၊ ၫႊန္ခ်ဳပ္စတဲ့ ေအာက္ေျခက အရာရိွေတြနဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးတိုင္ဖို႔ကို လက္ေလွ်ာ့ရပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးကိုေတြ႕ၿပီး ေမတၱာရပ္ခံေမးျမန္းၾကည့္မယ္ေပါ့။ ၀န္ၾကီးနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္တင္ထားလား (Call)လို႔ ၀န္ၾကီးလက္ ေအာက္က တာ၀န္ရိွသူကေမးပါတယ္။ သမၼတၾကီး ဦးသိန္းစိန္လက္ထက္ကေတာင္ တိုင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ နိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္ေတြလို Call မတင္ရပါဘူး။ ေတြ႕ခြင့္ရၾကပါတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာရဲေပမဲ့ ဆရာမရယ္၊ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူကို မ်က္နွာမူတာ၊ ဘယ္မွာလဲ ၾကိဳးနီေျဖေလွ်ာ့တာလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဆုပ္စူးစား႐ူးဘ၀မွာ အနည္းဆံုး ၀န္ထမ္းလခေပးဖို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စားေသာက္ဖို႔ ရွာရပါတယ္။ အေၾကြးကိစၥေမ့ထားလိုက္ျပီး လုပ္ငန္းအသစ္တင္ပါတယ္။ တပတ္ေနလည္းအေၾကာင္းမျပန္၊ တလေနလည္း အေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ လူကိုယ္တိုင္သြားျပီး ကိုယ္တင္တဲ့စာ ဘယ္စားပဲြေရာက္ေနလဲ လိုက္ရွာရပါတယ္။ စာကေပ်ာက္ေနတာပါ။ ဘယ္စားပဲြကိုမွ မေရာက္ပါဘူး။ အသစ္ေရးျပီး အထက္ကလက္ခံတဲ့ အရာရိွလက္ထဲ ကိုယ္တိုင္ထည့္ခဲ့ပါတယ္။ အခုဆို တလေက်ာ္ပါျပီ။ လာေတြ႕ပါလို႔လည္း ေခၚစာမလာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္း ျပန္စာလည္းမရ။ တေန့ တေန့ မြန္းက်ပ္ေနတာပါပဲ ဆရာမရယ္။