သူတို႔ရြာထဲမွာ အလႈေငြေဘာင္ခ်ာစာအုပ္ ကိုင္လာတဲ့သူကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ ရြာထဲကလႈေတြကေရွာင္တိန္းၾကဖို႔ပဲ စိတ္ကူးမိၾကတယ္။ သူကေတာ့ဘယ္သူေတြေရွာင္တိန္းေျပးဖို႔ႀကိဳးစားႀကိဳးစား မိတဲ့လူဆီကေတာ့ အလႈေငြရေအာင္ ေကာ္တတ္တယ္။ ရပ္ကြက္ရဲ႕သာေရးနာေရး လူမႈေရးကိစၥ အဝဝအတြက္ အဲ့ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ေပၚလာရင္ သူ႕ကိုပဲသတိရၾကတာ။ သူကလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရား၏မိန္႔ၾကားခ်က္အရ ေကာက္ခံရတာဆိုေတာ့မျငင္းသာဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရြာမွာ ဖိုးလံုးမပါတဲ့ပြဲဆိုတာလည္း မရိွဘူးဆိုပါေတာ့။
ဖိုးလံုးက ရြာသာေရးနာေရး လူမႈေရးကိစၥဆိုရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့လုပ္တတ္တာ။ တခါတေလ မိသားစုေရးကိစၥေတြဆိုရင္ မလုပ္လိုက္ရလို႔ အဆူအေငါက္က ခံရတတ္ေသးသလို အလႈေငြမ်ားေကာက္ခံတာ ရက္နီးေနၿပီ။ ရက္နီးေနလို႔ အလႈေငြမအပ္ႏိုင္လို႔ ရက္ကြက္သူ ရက္ကြက္သားေတြ၊ ရြာလူႀကီးေတြရဲ႕ အယံုအၾကည္ပ်က္ခံရမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနရတတ္သည္။ ဒီအလုပ္မ်ဳိးဆိုတာကလည္း ပါးစပ္ကေျပာ႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ လက္ေတြ႕က်က်ေပးဆပ္ႏိုင္မွသာ ပရဟိတလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရတာဆိုေတာ့ ဖိုးလံုးကလည္း ပရဟိတသမားျဖစ္ေအာင္ အလႈေငြစာရင္းေတြကို စာရင္းဇယားနဲ႔ အတိအက်ေပးအပ္ေလ့ရိွတာဆိုေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကေတာ့ ဖိုးလံုးကို ယံုၾကည္ေလးစားၾကတာေပါ့။
သူတို႔ရက္ကြက္မွာ ဖိုးလံုးအလႈေငြေကာက္ခံေပးခဲ့လို႔ စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု၊ ပရဟိတသင္တန္းေက်ာင္းေလးတစ္ခုနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေလးတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီသံုးခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကံေပးခဲ့သူကလည္း ရြာဆရာေတာ္ဘုရားအပါအဝင္ ရြာသူရြာသားေတြပါ သေဘာတူၾကေတာ့ ရြာထဲကလူႀကီးေတြကလည္း အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဖြဲ႕သာဖြဲ႕ၿပီးၾကေပမယ့္ အလႈေငြေကာက္ဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ ရက္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမထြက္မေကာက္ၾကဘူး။ ဖိုးလံုးကေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့အဲ့အခ်ိန္မွာ အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ လူႀကီးေတြနဲ႔သြားေတြ႕ေတာ့ ဟိုလူႀကီးေတြက ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြေျပာင္းတာမ်ားလာတယ္။ ဖိုးလံုးကေတာ့ မတတ္သာလို႔ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ရြာထဲမွာ အဲ့ဒီစာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ သင္တန္းေက်ာင္းေတြ ေဆးေပးခန္းေတြ ရိွေစခ်င္တာဆိုေတာ့ မထူဇတ္ခင္းတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲထြက္ေကာက္ေတာ့တာပဲ။
" က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ စာသင္ေက်ာင္းလည္းရိွသင့္သလို ေဆးေပးခန္းလည္းရိွရမယ္။ စာၾကည့္တိုက္လည္းရိွဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခမ်ားတို႔ သဒၵါ တရားနည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝၾက္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ခင္မ်ားတို႔ကုသုလ္ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က ပါရမီျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ အခုလိုအိမ္တိုင္ရြာေရာက္ လာေရာက္အလႈေငြ ေကာက္ခံဖို႔လာတာပါ "
ဖိုးလံုးက စကားေျပာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လိမၼာပါးနပ္ကြၽမ္းက်င္ေတာ့ အလႈေငြမထည့္ပဲ မေနတဲ့သူ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ အားနည္းခ်က္ရိွတာက သူဟာအေျခခံပညာအဆင့္ သံုတန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ခဲ့တာ။ သူတို႔ရြာထဲမွာ ဖိုးလံုးကလြဲလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေခတ္ပညာတတ္ေတြ။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အလုပ္ေတြဝင္လုပ္ရင္း အဆင္ေျပၾကလို႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ။ သူတို႔ရြာထဲမွာ ဆရာဝန္လည္းရိွတယ္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းရိွတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာလည္းရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ေဆးခန္းမရိွဘူး။ ေက်ာင္းမရိွဘူး။ စာၾကည့္တိုက္မရိွဘူး။ ဖိုးလံုးက သူကိုယ္တိုင္သာ ပညာတတ္မျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ရြာမွာအားလံုးရိွေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာတဲ့အထိ အလႈေငြေကာက၊္ၿပီး ရင္ရတဲ့ အလႈေငြကို ဆရာေတာ္ဘုရားကိုအပ္တယ္။ လကုန္ရင္ဆရာေတာ္ဘုရားကို နားပူနားဆာလုပ္ရင္း တစ္ရြာလံုးကို အစည္းအေဝးေခၚခိုင္း ၿပီး စာရင္းရွင္းတန္းလုပ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားကဖိုးလံုးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုသိေတာ့ တစ္ရြာလံုးကို လစဥ္အစည္းအေဝးေခၚၿပီး စာရင္းရွင္တန္းလုပ္ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီအခါၾကမွ ဖိုးလံုးသေဘာက်စြာ ၿပံဳးေနတတ္တယ္။သူ႕စိတ္ထဲမွာ ႐ိုးသားေၾကာင္းေျဖာင္ခ်က္ေပး ရလိုက္သလို အၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမင္ရသူအဖို႔ ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္ခဲ့ၿပီ ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေဆးေပးခန္းေတြရိွေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္………။
ဒါေပမယ့္ ညည္ဘက္ ရက္ပိုင္းဖိုးလံုးကစိတ္တိုၿပီး ေပါက္ကြဲခ်င္တိုင္းေပါက္ကြဲေနတယ္။ စာၾကည့္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေတြကို ဖ်က္မယ္ တကဲကဲလုပ္ေနေတာ့ ရြာကလူေတြက အံ့ဩေနၾကတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ဖိုးလံုးနဲ႔ စကားေျပာတဲ့သူတိုင္းက ဖိုးလံုးရဲ႕ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈေတြနဲ႔ မလြတ္ဘူး။ ရြာထဲမွာဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီးလ်င္ ရြာအျပင္ဘက္ ယာထဲကလက္ပံပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီးငိုေနတတ္တယ္။ တစ္ရြာလံုးက ဖိုးလံုးေတာ့႐ူးသြားၿပီထင္တာေပါ့။ တစ္ေန႔ဖိုးလံုးသတင္းၾကားေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားက ကပၸိယႀကီးနဲ႔ေခၚခိုင္းတယ္။ ဖိုးလံုးကဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႔သြားေတြေတာ့မွ ဆရာေတာ္ဘုရားက အေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဖိုးလံုးခံစားေနရတာက ရြာက ပညာတတ္လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြက ရြာထဲမွာရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္၊ ေဆးေပးခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ ကူညီႏိုင္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရိွလို႔ သူစိတ္တိုေနတာ။
ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္ ေစာင့္မယ့္သူမရိွဘူး။ စာသင္ေက်ာင္းေတာ့ရိွတယ္။ စာသင္ေပးမယ့္ဆရာမရိွဘူး။ ေဆးေပးခန္းေတာ့ရိွတယ္။ ေဆးကုေပးမယ့္ ဆရာဝန္မရိွဘူး။ ့ပညာရွင္ေတြမရိွေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ပရဟိတစိတ္နဲ႔ ေပးဆပ္မယ့္ ပညာရွင္ေတြ မရိွေတာ့တာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ ရြာပတြက္အခ်ိန္ေပးေဆာင္ရြာက္ေပးမယ့္ ပရဟိတစိတ္ အျပည့္ရိွတဲ့ ပညာရွင္ေတြ မရိွဘူး။
ဒီေတာ့္ၾကာမီွမွာပဲ ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးကလည္း တံခါးကေသာ့ခတ္ထားတယ္။ ပရဟိတေက်ာင္းႀကီးကလည္း ေသာ့ႀကီးတြဲေလာင္နဲ႔။ ေဆးေပးခန္းကလည္း ေဆးေပးခန္းအမွတ္အသား ၾကက္ေျခခတ္ထားလို႔ေပါ့။
ဖိုးလံုးက ရြာထဲမွာ အဲ့ဒီစာၾကည့္တိုက္ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေရွ႕ကျဖတ္ေလ်ာက္လာတိုင္း သက္ျပင္းအခါခါ ခ်လို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလဖိုးလံုးက ခတ္ထားတဲ့ေသာ့ေတြကိုၾကည့္ရင္း ေတြးေနတတ္တယ္။
" ေဟာဒီေသာ့ေတြကို ဖြင့္ဖို႔ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းမွာေတာ့ ပရဟိတဆိုတဲ့ တံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႔ေသာ့ေတြ ေပ်ာက္ေနၾကတယ္။ အကယ္၍သာ အဲ့ဒီတံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႔ ေသာ့ေတြရိွမယ္ဆိုရင္ အခုလိုစာၾကည့္တိုက္၊ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေတြကိုလည္း ေသာ့ခတ္ထားစရာမလိုဘူး" ေပါ့။
ဖိုးလံုးကေတာ့ လူတိုင္းဆီမွာ တံခါးေပါက္ေတြဖြင့္ဖို႔ လူတိုင္းကို ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းစီ ရိွေစခ်င္ေပမယ့္ ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရြာထဲမွာ ေသာ့ေပ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ေတြသာကုန္ဆံုးေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ရိွတယ္။ သူ႕မွာရိွတဲ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပိတ္ေနတဲ့ ပရဟိတတံခါး ေပါက္ေတြရဲ႕ ေသာ့ခေလာက္ေတြကို ဖြင့္ႏိူင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့……။ ။ ကမ႓ာႀကီးဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးခ်မ္းလိုက္ပါမလဲေနာ္။
သူတို႔ရြာထဲမွာ အလႈေငြေဘာင္ခ်ာစာအုပ္ ကိုင္လာတဲ့သူကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ ရြာထဲကလႈေတြကေရွာင္တိန္းၾကဖို႔ပဲ စိတ္ကူးမိၾကတယ္။ သူကေတာ့ဘယ္သူေတြေရွာင္တိန္းေျပးဖို႔ႀကိဳးစားႀကိဳးစား မိတဲ့လူဆီကေတာ့ အလႈေငြရေအာင္ ေကာ္တတ္တယ္။ ရပ္ကြက္ရဲ႕သာေရးနာေရး လူမႈေရးကိစၥ အဝဝအတြက္ အဲ့ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ေပၚလာရင္ သူ႕ကိုပဲသတိရၾကတာ။ သူကလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရား၏မိန္႔ၾကားခ်က္အရ ေကာက္ခံရတာဆိုေတာ့မျငင္းသာဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရြာမွာ ဖိုးလံုးမပါတဲ့ပြဲဆိုတာလည္း မရိွဘူးဆိုပါေတာ့။
ဖိုးလံုးက ရြာသာေရးနာေရး လူမႈေရးကိစၥဆိုရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့လုပ္တတ္တာ။ တခါတေလ မိသားစုေရးကိစၥေတြဆိုရင္ မလုပ္လိုက္ရလို႔ အဆူအေငါက္က ခံရတတ္ေသးသလို အလႈေငြမ်ားေကာက္ခံတာ ရက္နီးေနၿပီ။ ရက္နီးေနလို႔ အလႈေငြမအပ္ႏိုင္လို႔ ရက္ကြက္သူ ရက္ကြက္သားေတြ၊ ရြာလူႀကီးေတြရဲ႕ အယံုအၾကည္ပ်က္ခံရမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနရတတ္သည္။ ဒီအလုပ္မ်ဳိးဆိုတာကလည္း ပါးစပ္ကေျပာ႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ လက္ေတြ႕က်က်ေပးဆပ္ႏိုင္မွသာ ပရဟိတလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရတာဆိုေတာ့ ဖိုးလံုးကလည္း ပရဟိတသမားျဖစ္ေအာင္ အလႈေငြစာရင္းေတြကို စာရင္းဇယားနဲ႔ အတိအက်ေပးအပ္ေလ့ရိွတာဆိုေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကေတာ့ ဖိုးလံုးကို ယံုၾကည္ေလးစားၾကတာေပါ့။
သူတို႔ရက္ကြက္မွာ ဖိုးလံုးအလႈေငြေကာက္ခံေပးခဲ့လို႔ စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု၊ ပရဟိတသင္တန္းေက်ာင္းေလးတစ္ခုနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေလးတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီသံုးခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကံေပးခဲ့သူကလည္း ရြာဆရာေတာ္ဘုရားအပါအဝင္ ရြာသူရြာသားေတြပါ သေဘာတူၾကေတာ့ ရြာထဲကလူႀကီးေတြကလည္း အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဖြဲ႕သာဖြဲ႕ၿပီးၾကေပမယ့္ အလႈေငြေကာက္ဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ ရက္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမထြက္မေကာက္ၾကဘူး။ ဖိုးလံုးကေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့အဲ့အခ်ိန္မွာ အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ လူႀကီးေတြနဲ႔သြားေတြ႕ေတာ့ ဟိုလူႀကီးေတြက ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြေျပာင္းတာမ်ားလာတယ္။ ဖိုးလံုးကေတာ့ မတတ္သာလို႔ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ရြာထဲမွာ အဲ့ဒီစာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ သင္တန္းေက်ာင္းေတြ ေဆးေပးခန္းေတြ ရိွေစခ်င္တာဆိုေတာ့ မထူဇတ္ခင္းတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲထြက္ေကာက္ေတာ့တာပဲ။
" က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ စာသင္ေက်ာင္းလည္းရိွသင့္သလို ေဆးေပးခန္းလည္းရိွရမယ္။ စာၾကည့္တိုက္လည္းရိွဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခမ်ားတို႔ သဒၵါ တရားနည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝၾက္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ခင္မ်ားတို႔ကုသုလ္ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က ပါရမီျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ အခုလိုအိမ္တိုင္ရြာေရာက္ လာေရာက္အလႈေငြ ေကာက္ခံဖို႔လာတာပါ "
ဖိုးလံုးက စကားေျပာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လိမၼာပါးနပ္ကြၽမ္းက်င္ေတာ့ အလႈေငြမထည့္ပဲ မေနတဲ့သူ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ အားနည္းခ်က္ရိွတာက သူဟာအေျခခံပညာအဆင့္ သံုတန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ခဲ့တာ။ သူတို႔ရြာထဲမွာ ဖိုးလံုးကလြဲလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေခတ္ပညာတတ္ေတြ။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အလုပ္ေတြဝင္လုပ္ရင္း အဆင္ေျပၾကလို႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ။ သူတို႔ရြာထဲမွာ ဆရာဝန္လည္းရိွတယ္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းရိွတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာလည္းရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ေဆးခန္းမရိွဘူး။ ေက်ာင္းမရိွဘူး။ စာၾကည့္တိုက္မရိွဘူး။ ဖိုးလံုးက သူကိုယ္တိုင္သာ ပညာတတ္မျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ရြာမွာအားလံုးရိွေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာတဲ့အထိ အလႈေငြေကာက၊္ၿပီး ရင္ရတဲ့ အလႈေငြကို ဆရာေတာ္ဘုရားကိုအပ္တယ္။ လကုန္ရင္ဆရာေတာ္ဘုရားကို နားပူနားဆာလုပ္ရင္း တစ္ရြာလံုးကို အစည္းအေဝးေခၚခိုင္း ၿပီး စာရင္းရွင္းတန္းလုပ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားကဖိုးလံုးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုသိေတာ့ တစ္ရြာလံုးကို လစဥ္အစည္းအေဝးေခၚၿပီး စာရင္းရွင္တန္းလုပ္ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီအခါၾကမွ ဖိုးလံုးသေဘာက်စြာ ၿပံဳးေနတတ္တယ္။သူ႕စိတ္ထဲမွာ ႐ိုးသားေၾကာင္းေျဖာင္ခ်က္ေပး ရလိုက္သလို အၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမင္ရသူအဖို႔ ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္ခဲ့ၿပီ ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေဆးေပးခန္းေတြရိွေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္………။
ဒါေပမယ့္ ညည္ဘက္ ရက္ပိုင္းဖိုးလံုးကစိတ္တိုၿပီး ေပါက္ကြဲခ်င္တိုင္းေပါက္ကြဲေနတယ္။ စာၾကည့္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေတြကို ဖ်က္မယ္ တကဲကဲလုပ္ေနေတာ့ ရြာကလူေတြက အံ့ဩေနၾကတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ဖိုးလံုးနဲ႔ စကားေျပာတဲ့သူတိုင္းက ဖိုးလံုးရဲ႕ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈေတြနဲ႔ မလြတ္ဘူး။ ရြာထဲမွာဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီးလ်င္ ရြာအျပင္ဘက္ ယာထဲကလက္ပံပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီးငိုေနတတ္တယ္။ တစ္ရြာလံုးက ဖိုးလံုးေတာ့႐ူးသြားၿပီထင္တာေပါ့။ တစ္ေန႔ဖိုးလံုးသတင္းၾကားေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားက ကပၸိယႀကီးနဲ႔ေခၚခိုင္းတယ္။ ဖိုးလံုးကဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႔သြားေတြေတာ့မွ ဆရာေတာ္ဘုရားက အေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဖိုးလံုးခံစားေနရတာက ရြာက ပညာတတ္လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြက ရြာထဲမွာရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္၊ ေဆးေပးခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ ကူညီႏိုင္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရိွလို႔ သူစိတ္တိုေနတာ။
ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္ ေစာင့္မယ့္သူမရိွဘူး။ စာသင္ေက်ာင္းေတာ့ရိွတယ္။ စာသင္ေပးမယ့္ဆရာမရိွဘူး။ ေဆးေပးခန္းေတာ့ရိွတယ္။ ေဆးကုေပးမယ့္ ဆရာဝန္မရိွဘူး။ ့ပညာရွင္ေတြမရိွေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ပရဟိတစိတ္နဲ႔ ေပးဆပ္မယ့္ ပညာရွင္ေတြ မရိွေတာ့တာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ ရြာပတြက္အခ်ိန္ေပးေဆာင္ရြာက္ေပးမယ့္ ပရဟိတစိတ္ အျပည့္ရိွတဲ့ ပညာရွင္ေတြ မရိွဘူး။
ဒီေတာ့္ၾကာမီွမွာပဲ ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးကလည္း တံခါးကေသာ့ခတ္ထားတယ္။ ပရဟိတေက်ာင္းႀကီးကလည္း ေသာ့ႀကီးတြဲေလာင္နဲ႔။ ေဆးေပးခန္းကလည္း ေဆးေပးခန္းအမွတ္အသား ၾကက္ေျခခတ္ထားလို႔ေပါ့။
ဖိုးလံုးက ရြာထဲမွာ အဲ့ဒီစာၾကည့္တိုက္ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေရွ႕ကျဖတ္ေလ်ာက္လာတိုင္း သက္ျပင္းအခါခါ ခ်လို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလဖိုးလံုးက ခတ္ထားတဲ့ေသာ့ေတြကိုၾကည့္ရင္း ေတြးေနတတ္တယ္။
" ေဟာဒီေသာ့ေတြကို ဖြင့္ဖို႔ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းမွာေတာ့ ပရဟိတဆိုတဲ့ တံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႔ေသာ့ေတြ ေပ်ာက္ေနၾကတယ္။ အကယ္၍သာ အဲ့ဒီတံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႔ ေသာ့ေတြရိွမယ္ဆိုရင္ အခုလိုစာၾကည့္တိုက္၊ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေတြကိုလည္း ေသာ့ခတ္ထားစရာမလိုဘူး" ေပါ့။
ဖိုးလံုးကေတာ့ လူတိုင္းဆီမွာ တံခါးေပါက္ေတြဖြင့္ဖို႔ လူတိုင္းကို ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းစီ ရိွေစခ်င္ေပမယ့္ ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရြာထဲမွာ ေသာ့ေပ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ေတြသာကုန္ဆံုးေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ရိွတယ္။ သူ႕မွာရိွတဲ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပိတ္ေနတဲ့ ပရဟိတတံခါး ေပါက္ေတြရဲ႕ ေသာ့ခေလာက္ေတြကို ဖြင့္ႏိူင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့……။ ။ ကမ႓ာႀကီးဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးခ်မ္းလိုက္ပါမလဲေနာ္။
သူတို႔ရြာထဲမွာ အလႈေငြေဘာင္ခ်ာစာအုပ္ ကိုင္လာတဲ့သူကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ ရြာထဲကလႈေတြကေရွာင္တိန္းၾကဖို႔ပဲ စိတ္ကူးမိၾကတယ္။ သူကေတာ့ဘယ္သူေတြေရွာင္တိန္းေျပးဖို႔ႀကိဳးစားႀကိဳးစား မိတဲ့လူဆီကေတာ့ အလႈေငြရေအာင္ ေကာ္တတ္တယ္။ ရပ္ကြက္ရဲ႕သာေရးနာေရး လူမႈေရးကိစၥ အဝဝအတြက္ အဲ့ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ေပၚလာရင္ သူ႕ကိုပဲသတိရၾကတာ။ သူကလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရား၏မိန္႔ၾကားခ်က္အရ ေကာက္ခံရတာဆိုေတာ့မျငင္းသာဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရြာမွာ ဖိုးလံုးမပါတဲ့ပြဲဆိုတာလည္း မရိွဘူးဆိုပါေတာ့။
ဖိုးလံုးက ရြာသာေရးနာေရး လူမႈေရးကိစၥဆိုရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့လုပ္တတ္တာ။ တခါတေလ မိသားစုေရးကိစၥေတြဆိုရင္ မလုပ္လိုက္ရလို႔ အဆူအေငါက္က ခံရတတ္ေသးသလို အလႈေငြမ်ားေကာက္ခံတာ ရက္နီးေနၿပီ။ ရက္နီးေနလို႔ အလႈေငြမအပ္ႏိုင္လို႔ ရက္ကြက္သူ ရက္ကြက္သားေတြ၊ ရြာလူႀကီးေတြရဲ႕ အယံုအၾကည္ပ်က္ခံရမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနရတတ္သည္။ ဒီအလုပ္မ်ဳိးဆိုတာကလည္း ပါးစပ္ကေျပာ႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ လက္ေတြ႕က်က်ေပးဆပ္ႏိုင္မွသာ ပရဟိတလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရတာဆိုေတာ့ ဖိုးလံုးကလည္း ပရဟိတသမားျဖစ္ေအာင္ အလႈေငြစာရင္းေတြကို စာရင္းဇယားနဲ႔ အတိအက်ေပးအပ္ေလ့ရိွတာဆိုေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကေတာ့ ဖိုးလံုးကို ယံုၾကည္ေလးစားၾကတာေပါ့။
သူတို႔ရက္ကြက္မွာ ဖိုးလံုးအလႈေငြေကာက္ခံေပးခဲ့လို႔ စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု၊ ပရဟိတသင္တန္းေက်ာင္းေလးတစ္ခုနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေလးတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီသံုးခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကံေပးခဲ့သူကလည္း ရြာဆရာေတာ္ဘုရားအပါအဝင္ ရြာသူရြာသားေတြပါ သေဘာတူၾကေတာ့ ရြာထဲကလူႀကီးေတြကလည္း အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဖြဲ႕သာဖြဲ႕ၿပီးၾကေပမယ့္ အလႈေငြေကာက္ဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ ရက္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမထြက္မေကာက္ၾကဘူး။ ဖိုးလံုးကေတာ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့အဲ့အခ်ိန္မွာ အလႈေငြေကာက္ခံဖို႔ လူႀကီးေတြနဲ႔သြားေတြ႕ေတာ့ ဟိုလူႀကီးေတြက ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြေျပာင္းတာမ်ားလာတယ္။ ဖိုးလံုးကေတာ့ မတတ္သာလို႔ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ရြာထဲမွာ အဲ့ဒီစာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ သင္တန္းေက်ာင္းေတြ ေဆးေပးခန္းေတြ ရိွေစခ်င္တာဆိုေတာ့ မထူဇတ္ခင္းတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲထြက္ေကာက္ေတာ့တာပဲ။
" က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ စာသင္ေက်ာင္းလည္းရိွသင့္သလို ေဆးေပးခန္းလည္းရိွရမယ္။ စာၾကည့္တိုက္လည္းရိွဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခမ်ားတို႔ သဒၵါ တရားနည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝၾက္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ခင္မ်ားတို႔ကုသုလ္ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က ပါရမီျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ အခုလိုအိမ္တိုင္ရြာေရာက္ လာေရာက္အလႈေငြ ေကာက္ခံဖို႔လာတာပါ "
ဖိုးလံုးက စကားေျပာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လိမၼာပါးနပ္ကြၽမ္းက်င္ေတာ့ အလႈေငြမထည့္ပဲ မေနတဲ့သူ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ အားနည္းခ်က္ရိွတာက သူဟာအေျခခံပညာအဆင့္ သံုတန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ခဲ့တာ။ သူတို႔ရြာထဲမွာ ဖိုးလံုးကလြဲလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေခတ္ပညာတတ္ေတြ။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အလုပ္ေတြဝင္လုပ္ရင္း အဆင္ေျပၾကလို႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ။ သူတို႔ရြာထဲမွာ ဆရာဝန္လည္းရိွတယ္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းရိွတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာလည္းရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ေဆးခန္းမရိွဘူး။ ေက်ာင္းမရိွဘူး။ စာၾကည့္တိုက္မရိွဘူး။ ဖိုးလံုးက သူကိုယ္တိုင္သာ ပညာတတ္မျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ရြာမွာအားလံုးရိွေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာတဲ့အထိ အလႈေငြေကာက၊္ၿပီး ရင္ရတဲ့ အလႈေငြကို ဆရာေတာ္ဘုရားကိုအပ္တယ္။ လကုန္ရင္ဆရာေတာ္ဘုရားကို နားပူနားဆာလုပ္ရင္း တစ္ရြာလံုးကို အစည္းအေဝးေခၚခိုင္း ၿပီး စာရင္းရွင္းတန္းလုပ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားကဖိုးလံုးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုသိေတာ့ တစ္ရြာလံုးကို လစဥ္အစည္းအေဝးေခၚၿပီး စာရင္းရွင္တန္းလုပ္ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီအခါၾကမွ ဖိုးလံုးသေဘာက်စြာ ၿပံဳးေနတတ္တယ္။သူ႕စိတ္ထဲမွာ ႐ိုးသားေၾကာင္းေျဖာင္ခ်က္ေပး ရလိုက္သလို အၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမင္ရသူအဖို႔ ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္ခဲ့ၿပီ ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေဆးေပးခန္းေတြရိွေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္………။
ဒါေပမယ့္ ညည္ဘက္ ရက္ပိုင္းဖိုးလံုးကစိတ္တိုၿပီး ေပါက္ကြဲခ်င္တိုင္းေပါက္ကြဲေနတယ္။ စာၾကည့္တိုက္၊ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေတြကို ဖ်က္မယ္ တကဲကဲလုပ္ေနေတာ့ ရြာကလူေတြက အံ့ဩေနၾကတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ဖိုးလံုးနဲ႔ စကားေျပာတဲ့သူတိုင္းက ဖိုးလံုးရဲ႕ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈေတြနဲ႔ မလြတ္ဘူး။ ရြာထဲမွာဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီးလ်င္ ရြာအျပင္ဘက္ ယာထဲကလက္ပံပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီးငိုေနတတ္တယ္။ တစ္ရြာလံုးက ဖိုးလံုးေတာ့႐ူးသြားၿပီထင္တာေပါ့။ တစ္ေန႔ဖိုးလံုးသတင္းၾကားေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားက ကပၸိယႀကီးနဲ႔ေခၚခိုင္းတယ္။ ဖိုးလံုးကဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႔သြားေတြေတာ့မွ ဆရာေတာ္ဘုရားက အေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဖိုးလံုးခံစားေနရတာက ရြာက ပညာတတ္လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြက ရြာထဲမွာရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္၊ ေဆးေပးခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ ကူညီႏိုင္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရိွလို႔ သူစိတ္တိုေနတာ။
ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္ ေစာင့္မယ့္သူမရိွဘူး။ စာသင္ေက်ာင္းေတာ့ရိွတယ္။ စာသင္ေပးမယ့္ဆရာမရိွဘူး။ ေဆးေပးခန္းေတာ့ရိွတယ္။ ေဆးကုေပးမယ့္ ဆရာဝန္မရိွဘူး။ ့ပညာရွင္ေတြမရိွေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ပရဟိတစိတ္နဲ႔ ေပးဆပ္မယ့္ ပညာရွင္ေတြ မရိွေတာ့တာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ ရြာပတြက္အခ်ိန္ေပးေဆာင္ရြာက္ေပးမယ့္ ပရဟိတစိတ္ အျပည့္ရိွတဲ့ ပညာရွင္ေတြ မရိွဘူး။
ဒီေတာ့္ၾကာမီွမွာပဲ ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးကလည္း တံခါးကေသာ့ခတ္ထားတယ္။ ပရဟိတေက်ာင္းႀကီးကလည္း ေသာ့ႀကီးတြဲေလာင္နဲ႔။ ေဆးေပးခန္းကလည္း ေဆးေပးခန္းအမွတ္အသား ၾကက္ေျခခတ္ထားလို႔ေပါ့။
ဖိုးလံုးက ရြာထဲမွာ အဲ့ဒီစာၾကည့္တိုက္ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေရွ႕ကျဖတ္ေလ်ာက္လာတိုင္း သက္ျပင္းအခါခါ ခ်လို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလဖိုးလံုးက ခတ္ထားတဲ့ေသာ့ေတြကိုၾကည့္ရင္း ေတြးေနတတ္တယ္။
" ေဟာဒီေသာ့ေတြကို ဖြင့္ဖို႔ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းမွာေတာ့ ပရဟိတဆိုတဲ့ တံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႔ေသာ့ေတြ ေပ်ာက္ေနၾကတယ္။ အကယ္၍သာ အဲ့ဒီတံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႔ ေသာ့ေတြရိွမယ္ဆိုရင္ အခုလိုစာၾကည့္တိုက္၊ သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေဆးေပးခန္းေတြကိုလည္း ေသာ့ခတ္ထားစရာမလိုဘူး" ေပါ့။
ဖိုးလံုးကေတာ့ လူတိုင္းဆီမွာ တံခါးေပါက္ေတြဖြင့္ဖို႔ လူတိုင္းကို ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းစီ ရိွေစခ်င္ေပမယ့္ ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရြာထဲမွာ ေသာ့ေပ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ေတြသာကုန္ဆံုးေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ရိွတယ္။ သူ႕မွာရိွတဲ့ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပိတ္ေနတဲ့ ပရဟိတတံခါး ေပါက္ေတြရဲ႕ ေသာ့ခေလာက္ေတြကို ဖြင့္ႏိူင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့……။ ။ ကမ႓ာႀကီးဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးခ်မ္းလိုက္ပါမလဲေနာ္။
