ငါ့​ေလွငါထိုး

ကိုယ့္သမီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္။
ေမြးစားထားမွန္းသိသြားရင္ စိတ္ဒါဏ္ရာရမွာေပါ့
စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ကေလးမွန္းသိရင္ ဝမ္းနည္းသြားမွာေပါ့
စသျဖင့္ေပါ့။
ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္သမီးၾကားက Relationship ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။

ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဓါတ္ပံုတင္တဲ့ ကိစၥပါ။
သမီးက ဒီေန႔မွာ ႏွစ္လနဲ႔၁၉ရက္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ကေလးေသးေသးေလးပါ။
ပံုထဲမွာက် အနီးကပ္မို႔ ခပ္ႀကီးႀကီးေလး ျဖစ္ေနတာ။
ဆိုလိုတာက သမီးဟာ ႐ုပ္အမွန္မဟုတ္ေသးတဲ့ ဓါတ္ပံုတင္ရင္တင္လို႔ရေသးတဲ့ အရြယ္ေလးပါ။

ေနာက္တစ္ခုက စကတည္းက ကြ်န္မက ေမြးစားထားတယ္ဆိုတာထက္ တာဝန္ယူထားတဲ့ သေဘာပါ။
ကိုစိုးထိုက္နဲ႔ အေသအခ်ာ တိုင္ပင္ထားပါတယ္။
ကြ်န္မအေနနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ဘဝအေျခအေနအရ သူတစ္ပါးရဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မေျပာနဲ႔
ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးအရင္းေမြးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနပါ။
ကြ်န္မမွာ ဘဝအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုရွိပါတယ္။
အခု အသက္၂၆ႏွစ္ပါ.... ၁၀ႏွစ္အလုပ္လုပ္ပါမယ္။
အသက္၃၆က်ရင္ ေန႔တိုင္းအလုပ္လုပ္စရာမလိုတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

ကြ်န္မ ဒီကေလးေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ဘဝေလးကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့လူရွိရင္ ေပးလိုက္ပါ။
ေမြးမယ့္သူ မရွိရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ တာဝန္ယူပါတယ္လို႔။ (ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အမ်ားစုက အယူသီးၾကပါတယ္။ သခ်ႋဳင္းမွာ စြန္႔ခံရတဲ့ကေလးဆိုၿပီး ေမြးစားဖို႔ အခက္အခဲ အျခားကေလးေတြထက္ ရွိႏိုင္လို႔ပါ)
ကြ်န္မ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်န္းမာေရး ပညာေရး အစစအရာရာ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္တာထက္ ပိုေစရမယ္။
အရြယ္ေရာက္လာလို႔ သူ႔ဘဝမွာ မိဘမဲ့ဆိုတာထက္ ေမေမလို႔ ေခၚစရာ အားကိုးစရာ ခိုနားစရာ ရွိရမယ္။
သူ႔ကိုႏွိမ္မယ့္ စိတ္ဒါဏ္ရာရႏိုင္တဲ့ အရာအားလံုးကို ကြ်န္မတိုက္ခိုက္မွာပဲ။
သူမ်ားအႏိုင္က်င့္တာ မခံေစရဘူး။
သူဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဘာဝါသနာပါလဲ
အဲ့ဒါေပၚမူတည္ၿပီး သင့္ေတာ္သေလာက္ထိန္းေက်ာင္းၿပီး သူ႔တစ္ဘဝလံုး ခိုင္လံုတဲ့ ထမင္းစားလက္မွတ္ေလး ရသြားေစခ်င္တယ္။
သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္ႏိုင္ေစရမယ္။
သူ႔အသိစိတ္နဲ႔သူ ရဲရင့္ႏိုင္ရမယ္။
ဒါ ကြ်န္မလုပ္ေပးႏိုင္တာအကုန္ပဲ။

ကြ်န္မ ေခ်းဝတ္ေသးဝတ္မလဲတတ္ဘူး။
ကေလးငိုရင္ ဘာလို႔ငိုလဲ ကြ်န္မမသိဘူး။
ကေလးႏို႔မတိုက္တတ္ဘူး။ နင္ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ ကြ်န္မ မသိဘူး။ ဘယ္လိုအိပ္ေအာင္သိပ္ရလဲ ကြ်န္မ မသိဘူး။ ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကြ်န္မမသိတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဒီကေလးဟာ သံုးေပါင္ကိုးေအာင္စနဲ႔ ေမြးလာတဲ့ ကေလးပါ။
သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကြ်န္မလို ဘာမွမသိတဲ့လူလက္ထဲထက္ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ပိုစိတ္ခ်ရပါတယ္။
နည္းနည္းေလး အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အထိေတာ့ ကြ်န္မအေနနဲ႔ အေဝးကပဲ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မိဘမဲ့ကေလးဆိုတာ သခ်ႋဳင္းမွာ စြန္႔ခံရတဲ့ကေလးဆိုတာ ဖံုးကြယ္ထားရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္မ လက္မခံဘူး။
သူက ဘာအမွားေတြလုပ္မိလို႔ သူ႔ကို ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ဘဝအတုႀကီးတစ္ခု ေပးရမွာလဲ။
သူ႔မမွားတဲ့ အရာေတြအတြက္ သူက ဘာလို႔ရွက္ရမွာလဲ။ ရွက္တယ္ဆိုတာ မွားတဲ့လူေတြအတြက္ သီးသန္႔ပါ။ ကြ်န္မ သမီးအတြက္ မဟုတ္ဘူး။
အဲလို ရဲရင့္မႈမ်ိဳး သူ႔ရင္ထဲကို ကြ်န္မထည့္ေပးႏိုင္မယ္ ယံုၾကည္တယ္။
အဲ့လိုအသိမ်ိဳးဆိုတာ အရြယ္ေရာက္မွ ရွိလာႏိုင္မွာ။
ဟုတ္ၿပီ.... အရြယ္မေရာက္ေသးခင္မွာေရာ သူ႔ကိုစိတ္ဒါဏ္ရာမေပးႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထားမယ္။

မိဘမဲ့ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ကြ်န္မသမီးက မိဘမဲ့ကေလးမဟုတ္ဘူး။
မိဘရွိတယ္... ကြ်န္မပဲ။
ေမြးမယ့္သူမရွိတဲ့ မိဘမဲ့ကေလး ေထာင္ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ မိဘရွိတဲ့ ကြ်န္မသမီးက မိဘမဲ့ဖူးရံုနဲ႔ အားငယ္ရမွာလား။
သိပ္ျမန္မာကားဆန္လြန္းတယ္။
ကေလးကို မိဘမဲ့ဆိုတာဖံုးကြယ္ထား
တစ္ခ်ိန္က်မွ မိဘအရင္းေတြေပၚလာ ... သိသြား
မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြႏွပ္ေခ်းေတြ ေပလူးၿပီး ငိုျပရတာေတြက သိပ္ၿပီး အပိုစာသားေတြမ်ားလြန္းၿပီး ႐ုပ္ရွင္ဆန္လြန္းတယ္ မထင္မိဘူးလား။

ကြ်န္မ သမီးအေနနဲ႔ ကြ်န္မအေပၚ ဘာတာဝန္မွမရွိဘူး။
ေက်းဇူးဆိုတာက အေပးအယူသိပ္ဆန္လြန္းပါတယ္။
ကြ်န္မကလည္း သူ႔အေပၚမွာ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္တာေလးေတြပဲ လုပ္ေပးခဲ့မွာ။
ကြ်န္မ မတတ္ႏိုင္တာေတြအတြက္ သိပ္ၿပီးျမင္းမိုရ္ဆန္မယ့္ မိန္းမမဟုတ္ဘူး။
ကြ်န္မအေနနဲ႔ လူျဖစ္တုန္းအခ်ိန္မွာ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ လူပီသလိုက္တဲ့သေဘာ။
မိဘမဲ့ကေလးေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာမွ ကြ်န္မေရွ႕နားက်လာတဲ့ ၾကယ္ငါးေလးကို ေကာက္လိုက္တဲ့သေဘာ။
ဒီေလာက္ပါပဲ...

ဒီ့အတြက္ ကြ်န္မဟာ အရမ္းျမင့္ျမတ္သူႀကီး မျဖစ္သလို
သူေလးအေနနဲ႔လည္း ကြ်န္မအေပၚမွာ ဘာေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားမွ မရွိဘူး။
ကြ်န္မအေပၚမွာ သူ႔အတြက္ ဘာတာဝန္မွ ရွိစရာမလိုဘူး။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ ခ်ည္ေႏွာင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ဒါ ကြ်န္မအထားႏိုင္ဆံုးေသာ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္အေပၚ အေပးႏိုင္ဆံုးေသာ ေမတၱာတရားပါပပဲ။

ဒီေလာက္ဆို နားလည္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
အခ်ိဳ႕အထင္ႀကီးထားသေလာက္ မျမင့္ျမတ္ႏိုင္တာအတြက္ေတာ့ ေဆာရီးပါ။

ဒါပါပဲ။