ဆရာႀကီးမ်ား

ၿမိဳ႕ထဲက ပန္းဆိုးတန္း တံတားအဆင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕အျဖတ္

“ကိုတင္ညြန္႔ … လာပါဦးဗ် … မေတြ႔တာၾကာၿပီ”

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲက ထြက္ေခၚတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္စက ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ သူတစ္ဦးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က

“လက္ဖက္ရည္ ျဖတ္ထားတယ္ဗ်။ မေသာက္ေတာ့ဘူး”

“ခဏပါဗ်ာ … လာပါဦး … ဟုိမွာ ဆရာ … လည္းေရာက္ေနတယ္”

ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ အဲဒီ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ မထိုင္ခ်င္ေသး

အားနာနာနဲ႔ ေခတၱဆိုၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ ဆရာဆိုတဲ့ သူနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးတယ္

“ဆရာ … ဒါ စာေရးဆရာ တင္ညြန္႔”

“ဟာ … မဟုတ္ဘူး … ေက်ာင္းဆရာ … အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာပါ”

“ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ စာေတြေရးေနၿပီးေတာ့”

“စာေရးတာ ဝါသနာပါလို႔ေရးတာ။ စာေရးဆရာမဟုတ္ပါဘူး”

သူတို႔ေျပာတဲ့ ဆရာဆိုသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့

“ဘာစာေတြ ေရးသလဲ” တဲ့

ကၽြန္ေတာ္က ထို ဆရာကို

“အလကားပါခင္ဗ်ာ။ Facebook ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေရးတာပါ”

“အင္း … ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့ ေဖ့စဘြတ္ဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကည့္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို မသိဘူးေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ … ကၽြန္ေတာ္ လူသိေအာင္ ေရးတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရည္စမ္းေနတာပါခင္ဗ်ာ”

ဆရာႀကီးက ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေသာက္၊ ပလုတ္က်င္းၿပီး ေဘးနားကို “ဖြီ” ဆိုၿပီး ေထြးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့

“ကမၻာမွာ …”

သူအစခ်ီလိုက္တာက ကမၻာ … ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါလာၿပီ။ Non-Stop

ကၽြန္ေတာ္က မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး

“ေဆာရီးဗ်ာ … ဆရာတို႔ ေျပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေတြ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္းမလည္ … သိလည္း မသိပါဘူး။ သြားခြင့္ျပဳပါ”

ဆရာႀကီး ဆိုသူက

“အိမ္း … စာေလးဘာေလးလည္း ဖတ္ကြယ့္။ အဲဒီ ေဖ့စဘြတ္ဆိုတာမွာ မသာယာေနနဲ႔။ အျပင္ေလာက မွာလည္း စာေလးဘာေလးေရး … ေနဦး ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးဖူးသလား”

“မေရးဖူးပါဘူးခင္ဗ်ာ”

“ေအး … ေအး … စာေလးဘာေလးမ်ား ေရးခ်င္စိတ္ရွိရင္၊ လက္ရည္ေသြးခ်င္ရင္ ေရးလာခဲ့ ဟုတ္ၿပီလား … အသိတိုက္ေတြရွိတယ္။ ေျပာေပးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားပါဦးမယ္။ ခြင့္ျပဳပါဦး”

တင္ညြန္႔

photo : google