ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အ႐ူးေလးမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ေလာက္က ဇာတိရပ္ရြာကို ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေဈးဘက္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေဈးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို စခဲ့တယ္။ ဒီေဈးထဲက စကၠဴအေဟာင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ စာအုပ္ အေဟာင္းေလးေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ဝယ္ၿပီး ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ စကၠဴေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ေဈးဆိုင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း
“ဆရာႀကီး … ဆရာႀကီး ဦးတင္ညြန္႔ မဟုတ္လား”
အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေဘးမွာ ေခြးေျခနိမ့္ေလးနဲ႔ ထိုင္ေနရင္းက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို လာဆုပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေျပာေနတာ
“ေအး … ဘယ္သူမ်ားလဲကြယ္”
“သမီး … ဥမၼာေလ ဆရာႀကီး”
မနက္က သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဥမၼာပဲ။ မနက္က အေၾကာင္းကလည္း သူနဲ႔ေတြ႔ၿပီး သတိရသြားလို႔ ျပန္ေရးမိတာပါ။
ယခင္က ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေလးေတြက ငယ္ငယ္ေလးေတြ၊ ပိန္ပိန္ ေသးေသးေလးေတြ။ ခုေတြ႔ေနရတဲ့ ဥမၼာ ကေတာ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္၊ ဝဝႀကီးနဲ႔ ခံ့ခံ့ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ
“ဟယ္ … ကိုသိန္းသမီး ဥမၼာမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလဆရာႀကီး”
“ေနဦး … ညည္းအေဖေရာ”
“အေဖဆံုးသြားတာ ငါးႏွစ္ရွိသြားၿပီ ဆရာႀကီး”
“နင့္အေဖ အရက္မျပတ္လို႔လား”
“ေသတဲ့အထိ ေသာက္သြားတာပဲ”
“ဆိုးလိုက္တာဟာ”
ဥမၼာက စာညံ့ပါတယ္။ လူကေတာ့ အရမ္းသြက္တယ္။ မနက္က ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္း ေရးခဲ့ၿပီးၿပီ။ စိတ္ေကာင္းရွိတယ္။ သူတစ္ပါးကို ကူညီတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စတုတၳတန္းမွာ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးထဲကဆိုရင္ ဥမၼာတစ္ေယာက္၊ ေယာက္်ားေလးထဲက သိန္းဝင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုပဲ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ သိန္းဝင္းက စာက်က္ပ်င္းတာ။ သခၤ်ာက်ေတာ့ ေတာ္တယ္။ ဥမၼာက စာလည္း မက်က္ခ်င္၊ သခၤ်ာကလည္းည့ံ။
“နင္ဟာေလ ဘယ္ေနရာမွာမွ သံုးစားလို႔မရဘူး။ ဟိုဟာလည္းမရ၊ သည္ဟာလည္း မေတာ္။ ငါစိတ္ဓာတ္ ေတာင္က်လာၿပီ။ ေအးေလ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တစ္ေယာက္က်ရင္ တစ္ခန္းလံုး ညံ့တယ္လို႔ အေျပာ ခံရ႐ံုေပါ့”
“ဆရာႀကီး သမီးႀကိဳးစားမယ္။ သမီးေအာင္ရင္ ဘာေပးမလဲ”
“နင့္ကိုေလ ေဈးထဲမွာ ႀကိဳက္တာေတာင္း၊ လိုက္ဝယ္ေပးမယ္”
“တကယ္ေနာ္ဆရာႀကီး”
“နင့္ကို ငါက ေနာက္ရမွာလား”
အဲဒီႏွစ္က တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေပးထားတဲ့ကတိကို မေမ့ပါဘူး။ စတုတၳတန္းေအာင္လို႔ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ေတြလာယူတဲ့ ဥမၼာကို
“ေဟ့ … သမီးေရ ဆရာ့ကတိအတိုင္း မင္းကို လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးမယ္”
“တကယ္ေနာ္ဆရာႀကီး”
“ေအးပါဟ … ေဈးထဲကိုသြားမယ္။ ႀကိဳက္တာဝယ္။ ဒါေပမဲ့ေနာ္ ငါသူေဌးမဟုတ္ဘူး”
“ဆရာႀကီး စက္ဘီးနဲ႔ သမီးလိုက္မယ္”
“ေအးလိုက္ခဲ့”
ကၽြန္ေတာ္မထင္တဲ့ကေလးက စာေမးပြဲေအာင္သြားလို႔ အရမ္းဝမ္းသာတာ။ ေဈးထဲကိုေရာက္ေတာ့ ဥမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖန္စီ လက္ေကာက္ေလးေတြ၊ လက္စြပ္ေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ေခၚသြားတယ္။
“ဟဲ့ ဥမၼာ ေကာင္းတာေလးဝယ္ပါကြယ္။ ကြန္ပါဘူးတို႔ ဘာတို႔ေပါ့”
“ဟင့္အင္း သမီး ဒီလက္ေကာက္ေလးေတြ လိုခ်င္လို႔”
သူေျပာတဲ့ ေကာ္လက္ေကာက္ေလးေတြက ဘာမွ ေဈးမရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညႇာတာပါ။ သူ႔ဆရာ ပိုက္ဆံကုန္မွာေၾကာက္လို႔ သံုးက်ပ္ဖိုးေလာက္ပဲ လက္ေကာက္ေလးေတြ ဝယ္ခိုင္းၿပီး ဝတ္ျပကာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိ္ုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ခု ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က မိန္းမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပီတိေတြနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၿပီး
“ဆရာႀကီး … ခု … ရန္ကုန္မွာဆို”
“ေအး … သမီး”
“တစ္ခုခု ေသာက္မလားဆရာႀကီး”
“ေနပါကြယ္ ဆရာက ဟိုးတုန္းက ဒီေနရာေလးမွာ သြားလာခဲ့တာေတြကို သတိရလို႔ လာၾကည့္တာ။ ဒါ သမီးဆိုင္လား”
“ဟုတ္တယ္ဆရာႀကီးရဲ႕ … သမီးအထည္ဆိုင္”
“ေကာင္းတယ္ … သားသမီးေတြေရာ ရေနၿပီလား”
“သားႀကီးက ဆရာဝန္ျဖစ္ေနၿပီ။ သမီးက ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတယ္”
“သမီး ဘယ္ေလာက္အထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သလဲ”
“သမီး ဘြဲ႔တစ္ခုေတာ့ ယူခဲ့ပါတယ္ဆရာႀကီးရာ”
“ေအးကြာ ၾကားရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ”
“ဆိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတာ သမီး အမ်ိဳးသားေပါ့”
“ေအး … ေအး”
“ဆရာႀကီး”
“ဘာလဲဟ”
“သမီး ဘြဲ႔ရခဲ့တယ္ေလ”
“အဲဒီေတာ့”
“ဆရာႀကီး သမီးကို တစ္ခုခုနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳရဦးမယ္”
“ေနဦး သမီးကို ဆရာ ကတိေပးခဲ့ဖူးလား”
“မေပးေတာ့ မေပးဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီး ဝယ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ လိုခ်င္လို႔”
“ေအး … ဝယ္ေပးမယ္ … ဘာလိုခ်င္သလဲေျပာ”
“လာပါဆရာႀကီး … သမီး ဆရာႀကီးကို ျပစရာရွိတယ္”
ဥမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဆြဲၿပီး တစ္ေနရာ ေခၚသြားတယ္။ သူေခၚသြားတဲ့ဆိုင္က ဖန္စီ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္။
“ဆရာႀကီး … ဒီဆိုင္ကို မွတ္မိလား။ ဆရာႀကီး သမီးကို ေလးတန္းေအာင္တုန္းက လက္ေကာက္ ဝယ္ေပးတဲ့ဆိုင္ပဲ။ ခုထိရွိေသးတယ္”
“ေအးဟာ … ေကာင္းလိုက္တာ။ ေျပာသမီး ခုေရာ သမီးဘာလိုခ်င္သလဲ”
“သမီးကို လက္ေကာက္ဝယ္ေပးဦး”
“ဝယ္ေလသမီး … ဝယ္ … ဝယ္”
ဥမၼာက လက္ေကာက္ေလးေတြကို ဝတ္ၾကည့္ၿပီး
“ဘယ္ေလာက္က်သလဲ ႀကီးေမ” တဲ့။
ဆိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ၃၀၀ ပဲေပးပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကိုထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။
photob:facebok
