Dagen op zee

Douwe keek om zich heen. Op zijn aanrecht stond alles al dagen onaangeroerd. Een troosteloze mok met nog koffieresten over de rand ingedroogd. De rest van zijn servies over het hele aanrecht heen. Het raam aan de zijkant van het keukentje met nog wat scherven erin. De rest van het raam lag over de vloer.

Zijn blik ging verder naar het kleine bed in de hoek. Hij herinnerde zich hoe Bettina altijd zo een hekel had dat bed. Ze vond het leven op zee altijd helemaal fantastisch, maar dat slapen in een klein bed had ze nooit aan kunnen wennen. Als de zee heel ruw was dan viel ze wel een uit bed midden in de nacht. Dan begon ze te vloeken dat als ze een grotere hadden gehad, dat dit nooit gebeurd zou zijn. Zijn lieve Bettina.

Wat was het toch al lang geleden dat ze samen op dek hadden gezeten. Drie jaar en drientwintig dagen om precies te zijn. Drie jaar en drientwintig dagen was het geleden dat ze ineens niet meer ademde toen ze samen op het dek zaten. Dat ze grijs blauw aanliep en niet meer bewoog. Hij had haar twee volle dagen vastgehouden daarna. Twee volle dagen huilen en knuffelen met haar levenloze lichaam. Hij moest aan het idee wennen. Pas op het moment dat hij haar lichaam langzaam over boord liet rollen, kon hij begonnen met afscheid te nemen.

Het duurde lang voordat hij weer kon genieten van het varen. Voordat hij weer plezier kreeg in het hijsen van de zeilen en de wind weer door zijn haren voelde gaan. Hij had besloten een nieuwe omgeving op te zoeken. Maar dat was nog een hele tocht om daar te komen. De Caribbean had Bettina altijd heen gewild, maar om een of andere reden zijn ze nooit die kant op gegaan. Grotendeels omdat zij de oversteek van de Atlantische zee ook wel eng vond.

Douwe vond het leven mooi in de Caribbean. Vier weken had het hem gekost om er te komen vanuit Friesland, maar het was zeker de moeite waard. Hij genoot van zijn nieuwe woonplek en had zijn vaste routines. Hij kende de mensen van de andere boten en maakte hier en daar een praatje. Hij had zijn leven weer opgepakt nadat hij Bettina verloren had.

Hij had zich nooit heel erg druk gemaakt over weersberichten. In de Caribbean is het immers altijd mooi weer. Maar een week of twee geleden was er ineens zoveel bedrijvigheid om hem heen. Boten waren aan het vertrekken, anderen sloegen proviand in. Douwe vroeg zich af wat er aan de hand was.

Zijn radio vertelde hem dat er een 'hurricane' aankwam. Hij had wel eens daarover wat dingen op televisie gezien vroeger. Dat was een flinke storm toch? Die had hij wel meer meegemaakt in zijn leven. Een flinke NoordWester op zee mee maken word je tenslotte een echte man van! Douwe besloot om te storm lekker in zijn boot door te brengen, in zijn eigen huis.

Image

Maar deze storm was anders dan alle anderen. Hij was kort maar heel hevig! Douwes boot word van links naar rechts geschud en het geluid van buiten klonk alsof zijn boot letterlijk IN een wasmachine zat. Er knalde iets door zijn raam heen en vanaf dat moment kwam er aan alle kanten water naar binnen. Douwe voelde dat dit niet de goede kant op ging. Hij vond het niet moeilijk om zich bij zich lot neer te leggen en te bedenken dat hij snel bij zijn Bettina zou zijn. Hij maakte een koffie voor zichzelf en ging rustig zitten.

Ineens brak een stuk van de kast af door het hevige geschud van de storm. Het stuk van deze kast kwam precies op zijn benen terecht. Met geen mogelijkheid kreeg Douwe het er vanaf geduwd of getrokken. Hij zat vast op zijn stoel in zijn boot.

Wat was die boot toch een zooi geworden door die storm. Het was bijna een wonder te noemen dat zijn mok was blijven staan. Want voor de rest zag de binnenkant van zijn boot eruit alsof een boze reus er een woede aanval had gehad. Douwe keek naar zijn voeten die aan de andere kant van het stuk kast zaten. Vier dagen na de storm waren zijn voeten zwart. Er kon geen doorbloeding meer naar toe door de kast die op zijn benen lag.

Het had wel wat pijn gedaan, maar was vooral frustrerend geweest. Hij als ruwe zeebonk die iets niet op kan lossen. Hij voelde zich net zo hulpeloos als toen hij Bettina die twee dagen in zijn armen had. Inmiddels kon hij ook niet meer bij zijn water voorraad vanuit zijn zitten positie. En het was echt heel warm binnen. Hij werd al langzaam wat duizeliger. Zo lang kon het niet meer duren, toch?