Domme Hond, een Regenboogverhaal

“Lucy! Stop!” Haar gil achtervolgt me wanneer ik de weg op ren. Een auto komt recht op ons af en ik moet haar beschermen. Ik duik in elkaar en staar hem recht in de ogen terwijl Lizzie achter me aan rent. Aan haar hand bengelt een leiband met mijn kapotte halsbandje eraan.

Het automonster stopt vlak voor me, zoals ik al verwachtte en een man klimt er uit. “Gaat het juffrouw? Godzijdank kon ik nog net op tijd stoppen.” Handenwringend stapt hij op ons af. Zijn ogen zijn groot en hij ruikt geschrokken, net als Lizzie.

Ik begrijp niet waarom ze huilt. De geur van haar tranen vermengt zich met de geur van de regen. “Het is OK, Lizzie, ik bescherm je wel.” Ik ga met mijn voorpootjes tegen haar been staan en probeer haar te troosten.

“Kom, Lucy. We gaan naar huis.” Ze pakt me op en begint terug te wandelen naar mijn nieuwe thuis. Ik wriemel in een poging om terug op de grond te geraken. Hoe kan ik haar beschermen als ze mij draagt? “Nee, Lucy-Liefje. Ik neem vandaag geen risico’s meer met jou.”

Lizzie is mijn nieuwe mens. Ik hou van haar maar ze is een beetje vreemd. Ze vraagt me steeds maar om dingen te doen die ik niet ken. Ik zou wel willen, hoor.

Vandaag was onze eerste wandeling samen. Ik wist niet wat dat was, een wandeling. We gingen naar buiten, de wereld in, maar het is daar vreemd en eng. Vandaag kon ik Lizzie gelukkig beschermen.

Ik hield ook van mijn eerste mens, maar ze begreep me niet. Ze ging nooit met mij wandelen. We bleven altijd thuis, waar het veilig is. Ze bracht me naar het huis van Lizzie en liet me achter. Ik was eerst heel erg bang maar Lizzie is lief. Ze heeft altijd snoepjes.

Lizzie doet het deurtje van mijn bench open en laat me uit de auto maar dit is een nieuwe plaats. Er zijn zoveel geuren hier. Het is eng. Ik ruik plasjes en hond en nog meer hond. Mensen, auto’s. En overal snoepjes. Het is teveel! Ik wil terug achteruit kruipen. Ik trek mijn staart in en duik jammerend in elkaar. “Laat me alsjeblieft terug in de auto gaan. Ik zal daar wel op je wachten…”

“Het geeft geen zin, Liz. Ze wil niet.” De mens waar ik Lizzie soms mee moet delen is er vandaag ook bij. Hij heeft nooit snoepjes. Hij ruikt geïrriteerd en hij rimpelt met zijn voorhoofd naar ons.

Ze wil me meenemen naar de plek waar alle honden rennen en spelen. Het ziet er wel leuk uit, maar het is hier te nieuw, te eng. Ik ga op de grond liggen en tril wanneer ze me mee wil nemen. Mijn nieuwe halsband zit rond mijn hele lichaam, dus ik kan me niet los trekken.

Ze tilt me op en draagt me door de massa honden.

Hij maakt een luide adem. “Je doet er geen goed aan hoor, door haar zo te verwennen. Dat besef je toch?”

De vreemde geuren zijn echt overal. “Laat me maar los, Lizzie, ik zal alles ordenen.” Dit is iets dan ik kan. En als alles ordelijk is, is het minder eng.

“Sshh, Lucy. Je moet opletten nu.” Lizzie kijkt naar me en probeert me af te leiden maar ik moet opletten. Anders ontsnapt de kudde. Ik doe mijn best om haar te negeren, echt waar, maar ik heb zo’n honger. En ze heeft snoepjes… Nee! Ik moet opletten. De kudde in het oog houden. Ze mogen niet ontsnappen.

Een vrouw komt glimlachend op ons af. Ik bekijk haar van achter de benen van Lizzie. Ze ruikt naar snoepjes en speeltjes maar ze is nog altijd een vreemde. Ik buk me wanneer de vrouw over mij leunt en mijn hoofd aanraakt. Eng.

De man van Lizzie maakt weer een luide adem, maar ze kijkt naar hem en hij stopt.

Lizzie geeft hem mijn leiband. “Kun je eventjes op haar letten? Ik ben zo terug maar ik moet echt dringend naar het toilet.”

“Lizzie!” Oh nee! Ze gaat weg! Ik probeer haar te volgen maar de leiband is te kort. “Laat me niet alleen! Lizzie! Wat doet ze nu!? “Lizzie, Niet weggaan! Kom alsjeblieft terug! Lizzie!”

Hij trekt me achteruit. “Sshh. Ze komt direct terug. Stop daarmee.”

“Lizzie!” Ik duik al bevend in elkaar. “Alsjeblieft, kom terug!” Ik trek naar achteren in een poging om los te geraken, maar hij is te sterk.

Daar is ze. Oh, mijn Lizzie is terug. Ze heeft me niet alleen gelaten zoals mijn andere mens. “Alsjeblieft, Lizzie, laat me nooit meer alleen.” Ik ga op haar voet zitten en leun tegen haar been zodat ze niet meer weg kan.

Ze bukt zich en geeft me een knuffel. “Het is OK, Lucy-Liefje. Ik ben hier. Ik kom altijd terug, hoor.”

“Dat is echt de domste Border Collie die ik al ooit gezien heb.” De man van Lizzie maakt weer rimpels in zijn voorhoofd terwijl hij tegen Lizzie praat. Ik vind hem niet leuk, maar ik denk dat hij mij ook niet leuk vindt. Hij speelt nooit met mij. Ik stap achteruit en ga achter Lizzie zitten. Ik houd de kudde in het oog voor haar.

“Dat is niet eerlijk. Ze is niet dom. Hoe slim zou jij zijn als niemand je geleerd had om je eigen veters te knopen? Ze heeft drie jaar lang bijna niets geleerd. Dat is niet haar schuld.” Lizzie ruikt boos. Haar schouders zijn gespannen en haar handen houden mijn leiband zo stevig vast dat haar knokkels wit zijn.

Heb ik weer iets verkeerd gedaan? Ik ga naast haar zitten en lik aan haar hand. Wees alsjeblieft niet boos op me.

Ze kijkt naar mij en haar glimlach verschijnt weer. “Oh Lucy-liefje, het is OK, schatje. Ik ben niet boos op jou.”

Hou van je, Lizzie.

---

Lizzie haalt mij uit de auto. Ik ben hier nog nooit geweest. Ik vind nieuw niet leuk. Het is zo eng. Ik steek mijn neus in de lucht en probeer te ontdekken wat voor plek dit is. Bomen en velden en plasjes.

Oh wauw. Er hangt hier een geur… Daar is het weer! Een nieuwe geur maar hij ruikt zo lekker. Bang of niet, ik moet er achteraan. Wol en mest. Blatende geluiden. Van heel veel dieren. “Komaan, komaan.” Lizzie weet de weg niet dus trek ik haar mee.

Ik ren vooruit zover als de leiband toelaat. Lizzie blijft achter dus cirkel ik rond haar en geef haar een duwtje in de juiste richting. Ze draait zich om naar mij. “Lucy, nee!”

Ik ren opnieuw vooruit, naar de geur. Lizzie volgt eindelijk. We moeten sneller, sneller.

Lizzie en ik kijken naar de blatende dieren. Ze heeft mijn leiband nog altijd vast maar ik moet weg. Achter de kudde geraken. Ik moet ze naar mijn Lizzie brengen. “Laat me los!”

De kuddegeur trekt me vooruit maar Lizzie houdt me tegen. “Ssshh, Lucy. Je maakt de schapen bang. We moeten op onze beurt wachten.”

De andere honden komen van het veld af en eindelijk mag ik iets gaan doen dat ik snap. We stappen op de schapen af maar ik ben nog altijd aangelijnd. “Laat me los!” Ik ken dit. Ik moet ze gaan halen. Ik moet ze naar mijn Lizzie brengen. Ze maakt de leiband los en ik ren op de kudde af. De schapen stuiven in alle richtingen en ik wil ze terughalen. Maar hoe moet dat? Ik kijk terug naar Lizzie. Ze zal wel zeggen wat ik moet doen.

Is ze nu… waarom huilt ze? Ik loop naar haar toe.

“Sorry, Lucy. Ik dacht echt dat dit je wel zou liggen. Wat moeten we nu doen?” Tranen lopen in zoute sporen over haar wangen.

Ik lik haar hand. Niet verdrietig zijn. Ik zal beter mijn best doen.

---

Ik word wakker in het donker. Er is iets mis. Moet ik nu Lizzie en haar mens wakker maken? Ze slapen. Ze zullen het niet leuk vinden als ik ze wakker maak in het donker.

Ik sta op en loop door het huis. Ik kom voorbij de straatdeur en ik hoor daar iets… Er is iets heel erg mis. We moeten gaan kijken!

“Lizzie! Wakker worden!” We moeten naar buiten! We moeten gaan kijken!

“Sshh, Lucy. Ga terug slapen.” Lizzie klinkt slaperig en ze draait zich om. Haar man legt zijn arm over haar. I ruik hem. Hij ruikt naar Lizzie en naar nog iets anders. Ze kruipt tegen hem aan en trekt het deken over haar schouders.

Ik pak het deken vast en trek het weg. Ze moeten meekomen. “Komaan!”

“Verdomme, Liz! Doe die hond zwijgen.” Hij ruikt boos.

“Sorry. Ssshh schatje, Het is OK. Ga maar slapen.” Ze draait terug naar mij en aait mijn hoofd.

“NIet waar.” Ze moet opstaan. “Kom mee, Lizzie!”

“Ze moet waarschijnlijk buiten." Lizzie gaat op haar rug liggen en wrijft in haar ogen. Zouden ze pijn doen?

“Ja! Naar buiten! Komaan, komaan!”

Lizzie gaat naar beneden en naar de tuindeur. De veilige deur. “Verkeerde kant! We moeten langs hier! Ik pak haar hand in mijn mond en trek haar me. Naar de straatdeur. De enge deur. “Komaan!”

Ze lijkt in de war. “Lucy, wat doe je nu?”

Ik spring op tegen de enge deur maar ze gaat niet open. “Doe open!”

Ze volgt me en opent de deur om naar buiten te kijken. Ik loop haar voorbij, de straat op. Er zijn hier zoveel monsters maar we moeten gaan. Geen tijd om bang te zijn. Er staat een automonster maar het slaapt. Ernaast ligt een man op de grond. “Kijk, Lizzie! Een man!” Slaapt hij ook? Hij maakt geen slaapgeluiden. “Wakker worden, Meneer! Wakker worden! Het is te koud om op de grond te liggen!”

“Oh nee.” Lizzie loopt met grote stappen naar binnen en roept op haar man. “Jonas! Bel een ambulance! Er ligt een man op straat!”

Ze komt terug naar mij en de man. Ze draait hem op zijn rug en houdt haar hoofd naast zijn mond. Is hij iets aan het fluisteren? Ik hoor niks. Misschien slaapt hij niet. Ze legt haar oor op zijn borst. “Flinke Lucy. Goed gedaan.”

“Heb ik het goed gedaan? “Joepie!” Ze begint op zijn borst te duwen en ik spring op en neer. “Kom kijken! Kom kijken! Ik heb het goed gedaan!” Ik blijf roepen en er gaan meer deuren open. Er komen mensen buiten, ruikend naar de slaap.

Er komt lawaai in onze straat en het doet pijn aan mijn oren. Ik ga terug naar ons huis om op Lizzie te wachten. Ze zal wel komen wanneer ze de slapende man geholpen heeft.

De man van Lizzie komt naast mij staan terwijl flitsende lichten het donker veranderen in een vreemde bijna-dag. Zijn hand wrijft over mijn hoofd en ik kijk omhoog. “Flinke meid, Lucy.” Hij glimlacht naar me. Ik glimlach terug.

Er wandelen mensen naar Lizzie en de man toe en ze beginnen ook op zijn borst te duwen.

Lizzie praat met hen voor ze naar ons terugkomt. Er staan weer tranen in haar ogen. Oh nee! Heb ik het weer verkeerd gedaan? Waarom huilt ze? Ik spring tegen haar op en ze geeft me een knuffel. “Oh schatje, dat heb je heel goed gedaan. Je hebt het leven van die man gered.”

Haar man knuffelt ons allebei. Ik heb het eindelijk goed gedaan.

---

Met heel veel trots kan ik jullie het eerste Nederlandstalige verhaal tonen dat ontstaan is in de spiksplinternieuwe Nederlandstalige workshop van The Writers’ Block. Het idee ontstond toen ik via een reactie aan de praat raakte met @nobyeni. Al snel nodigde ik haar uit op Discord en @gmuxx was zo vriendelijk om ons van een eigen kamertje te voorzien. @karinxxl kwam ons daar al snel vervoegen, net als de Zuidafrikaanse @anikekirsten. We mochten gisteren ook @barbaarseevelien verwelkomen, en zo groeit ons groepje stilletjesaan verder. Zowel ikzelf als @Nobyeni en @anikekirsten dropten al kladjes om te laten proeflezen door de anderen en de sfeer zit helemaal goed.

Dankjewel dames, voor de ongelooflijk fijne samenwerking die we intussen hebben opgebouwd. Ik voorzie nog veel moois voor ons in de toekomst. En dankjewel voor jullie hulp bij het afwerken van dit kortverhaal.

Het is een Nederlandstalige herwerking van één van mijn regenboogverhalen. Geheel volgens de traditie van deze reeks, zal de SBD opbrengst dan ook overgemaakt worden aan @tarc zodat @rhondak er nog enkele viervoetige zielen mee kan redden.

The Writers’ Block biedt een warm thuis aan schrijvers uit de hele wereld en vanuit elke discipline die betrekking heeft tot de kunst van het schrijven. Ik ben nog elke dag dankbaar voor het feit dat ik deze heel bijzondere groep mensen gevonden heb. Ik vind hier niet alleen hulp, steun en aanmoediging, maar ook iets veel zeldzamers, namelijk gelijkgestemden. Mensen die net zo denken over schrijven als ikzelf. Ik vond hier een tweede familie. Schrijf jij ook? Zou je graag deel uitmaken van een community die je kan helpen bij het verbeteren van je schrijfvaardigheid? Onze deur staat altijd open voor verwante zielen. Kom ons gerust een bezoekje brengen door op onderstaande animatie te klikken.

Dikke knuffel

Tiny

I’m incredibly proud to present to you all the first story that was born in the brand new Dutch workshop over at The Writers’ Block. The idea took root when I started talking to @nobyeni in the comment thread of one of my posts. It wasn’t long before I invited her over to Discord and @gmuxx was kind enough to create our very own room for us. @karinxxl and South African @anikekirsten didn’t wait long to join us. Yesterday, we welcomed @barbaarseevelien in our midst as well and so our little band of pioneers is slowly growing. @nobyeni, @anikekirsten and I have all submitted a draft to be reviewed by the others and the atmosphere we’ve got going is wonderful.

Thank you so much, ladies, for the teamwork we’ve been doing. I see lovely things happening in our future. And thank you all so much for helping me polish this story.

It’s a Dutch rewrite of one of my Rainbow stories and as is my tradition with these, SBD payouts of this post will go to @tarc so @rhondak can save some more furry souls with the proceeds.

The Writer’s Block is a home to writers from every corner of the world, and from every discipline that involves the written word. I consider myself lucky to have found this amazing community. Not only have I found help, support and encouragement there, but I’ve found people who feel the same way I do about writing. I’ve found a second family there. Do you write? Would you love to be a part of a community that can help you learn and improve your writing skill? Our door is always open for kindred spirits. Come and pay us a visit by pointing your pointy thingie at the animation above and clicking on it.

Hugs

Tiny