INNER EARTH- SECRET DIARY OF ADMIRAL BYRD FLIGHT OVER THE NORTH POLE
Dapat kong isulat ang Diary na to ng lihim. Ito ay alalahanin nang aking Arctic flight nung Feb.19 sa taong 1947.
Darating ang oras na ang pagkamaykatwiran ng mga tao ay dapat mag-laho sa kawalan ng halaga at ang isa ay dapat tanggapin ang di maiiwasan na Katotohanan!
FLIGHT LOG: BASE CAMP ARCTIC, 2/19/1947
0600 Hours- Lahat ng mga paghahanda ay kumpleto para sa aming flight north ward at kami ay nasa-himpapawid na na may punong mga tangke ng gasolina sa 0610 Oras.
0620 Hours- Timpla ng fuel sa starboard engine ay tila sumobra,gumawa ng adjustment at ang Pratt Whittneys ay tumatakbo nang maayos.
0730 Hours- Radio check sa kampo. Lahat ay mabuti at radio reception ay normal.
0740 Hours- Tandaan ang bahagyang pagtagas ng langis sa starboard engine, oil pressure indicator ay tila normal, gayunman.
0800 Hours- Bahagyang turbulence ay naranasan mula pasilangang direksyon sa altitude na 2321 feet, pagwawasto sa 1700 feet, wala ng turbulence, ngunit ang tail wind ay tumataas, bahagyang adjustment sa throttle controls, ang eroplano ay normal ng lumilipad.
0815 Hours- Radio check sa kampo, normal parin ang sitwasyon.
0830 Hours- Nakatagpo muli ng turbulence, tataasan ang altitude sa 2900 feet, naging normal na ulit.
0910 Hours-Malawak na yelo at nyebe sa ibaba, nakikitang madilaw-dilaw na kapaligiran, at nawala saming dinaanan. Iniba namin ang aming dadaanan para sa isang mas mahusay na pagsusuri ng pattern na itong kulay sa ibaba, may nakitang mapula-pula o lilang kulay din. Inikotan namin ang lugar ng dalawang buong ikot at bumalik sa itinalagang compass heading. Nagsagawa ulit ng Position check sa base camp, at nagbigay ng impormasyon tungkol sa mga kulay at mga Yelo at niyebe sa ibaba.
0910 Hours- Ang Magnetic at Gyro compasses ay nagsimulang magloko. Ang mga kontrol ay tila mabagal at nagkaroon ng mahinang kalidad, ngunit walang indikasyon ng Icing!
0915 Hours- Sa malayo ay tila isang bundok.
0949 Hours- 29 minuto ang lumipas na oras ng byahe mula sa unang makita ang mga bundok, ito ay hindi ilusyon. Ang mga ito ay mga bundok at binubuo ng isang maliit na hanay na hindi ko pa nakikita!
0955 Hours- Pagiba ng altitude sa 2950 feet, Nagkakaroon ulit ng malakas na turbulence.
1000 Hours- Kami ay tumatawid sa ibabaw ng maliit na hanay ng bundok at nagpapatuloy pahilaga ng aming makakaya. Sa gitna ng hanay na mga bundok ay makikita ang isang maliit na ilog o stream na dumadaloy sa gitnang bahagi. Walang dapat na berdeng lambak sa ibaba! Talagang may mali ati normal dito! Kami ay dapat nasa taas ng yelo at nyebe! Sa portside ay isang malaking kagubatan na lumalago sa mga bundok. Ang aming navigation Instruments ay umiikot parin, at ang gyroscope ay umugoy-ugoy pabalil-balik.
1005 Hours- Iniba ko ang altitude sa 1400 feet at nagsagawa ng matalim na ikot pakaliwa para mas masuri ang lambak sa ibaba.
Ito ay berde na may alinman sa lumot o isang uri ng damo. Ang liwanag dito ay tila iba. Hindi ko na makita ang araw. Nagsagawa ulit kami ng isa pang liko pakaliwa at nakakita kami ng tila isang malaking hayop sa ibaba namin! Ito ay parang elepante! Hindi!! Ito ay isang mammoth! Ito ay hindi kapani-paniwala! Ngunit andito ito! Binawasan namin ang aming altitude sa 1000 feet at kumuha ng binocular upang mas mahusay na suriin ang mga hayop. Ito ay nakumpirma na - ito ay tiyak na isang parang mammoth na hayop! Iulat ito sa base camp.
1030 Hours- Nakakita ulit kami ng mas maraming berdeng burol.Ang external temperature indicator ay 74 degrees Fahrenheit! Kami ay nagpatuloy. Navigation Instruments ay tila normal Ako ay tuliro sa kanilang mga aksyon. Subukan na makipag-ugnayan sa base camp. Ang radyo ay hindi gumagana!
1130 Hours- Nakakita kami sa unahan na tila isang lungsod!! Ito ay imposible! Ang aming eroplano ay tila magaan at tila lumulutang. Ang mga kontrol ay tumatangging tumugon !! Diyos ko!!! Sa aming port at starboard wings ay mga kakaibang uri ng sasakyang panghimpapawid. Ito ay papalapit ng mabilis saming mga tabi. Ang mga ito ay hugis disc at may maliwanag na kalidad sa kanila. Sapat ang kanilang lapit upang makita ang markings sa kanila. Ito ay isang uri ng Swastika !!! Ito ay di kapani-paniwala! Nasaan ba tayo! Ano ang nangyari.Muli kong hinatak ang mga kontrol. Hindi ito tumugon !!!! Kami ay nahuli sa isang invisible vice grip na uri!
1135 Hours- Kumakaluskos ang aming radyo at isang boses ang nagsalita sa pamamagitan ng Ingles na may kung ano ang marahil ay isang bahagyang Nordic o Germanic accent! Ang mensahe ay: 'Welcome, Admiral, sa aming lupang-bayan. Idadaong namin kayo sa lupa ng eksaktong pitong minuto! Relax, Admiral, Ikaw ay nasa mabuting kamay. ' Tanda ko ay ang makina ng aming eroplano ay di gumagana. Ang eroplano ay nasa ilalim ng kakaibang control at umikot ng kanyang sarili. Ang mga kontrol ay walang silbi.
1140 Hours- Isa na namang radio message ang natanggap. Nagsimula na kami sa pagdako ngayon, at kumatog ng bahagya ang eroplano, at nagsisimulang bumaba na tila nasa isang hindi nakikitang elevator. Ang pababang paggalaw ay parang wala lang.
1145 Hours- Gumawa akong ng mabilisang last entry sa flight log. May mga lalaki na papalapit na naglalakad patungo sa aming mga sasakyang panghimpapawid. Sila ay matatangkad at may blonde na buhok. Sa malayo ay isang malaking maliwanag na lungsod na may kumikislap na bahagharing kulay.Hindi ko alam kung ano ang mangyayari ngayon, ngunit nakikita ko walang mga palatandaan ng mga armas sa mga papalapit. Nakarinig ako ng isang boses na inutusan ako saking panglan na buksan ang cargo door. Sumunod ako. END LOG
Mula sa puntong ito sinusulat ko lahat na sumusunod base saking memorya. Sumasalungat ito sa imahinasyon at ay tila kabaliwan kung hindi ito nangyari.
Ang radista at ako ay kinuha mula sa mga sasakyang panghimpapawid at kami ay tinanggap sa isang pinaka-taos-pusong paraan. Kami ay sumakay pagkatapos sa isang maliit na platform-like conveyance na walang gulong! Dinala kami patungo sa kumikinang na lungsod ng matinding bilis. Habang paparating kami, ang lungsod ay tila na gawa sa kristal na materyal. Dumating kami sa isang malaking gusali na ay isang uri na hindi ko pa nakikita dati. Ito ay tila isang design board ni Frank Lloyd Wright, or kaya sa Buck Rogers setting! Binigyan kami ng isang uri ng mainit-init na inumin na di pa namin natitikman dati.Ito ay masarap. Matapos ang sampung minuto, dalawa ng aming mga nakakamanghang alalay ay dumating sa aming kwarto at ipanahaya upang samahan ang mga ito. Wala akong magawa kundi sumunod. Iniwan ko ang aking radista at lumakad kami ng isang maikling distansya at pumasok sa kung ano ay parang isang elevator.Bumaba kami sandali at ito ay huminto at ang pinto ay bumukas pataas ng tahimik.Kami ay pagkatapos nagpatuloy pababa sa isang mahabang pasilyo na inilawan ng pulang kulay na nagmumula sa pader mismo!! Ang isa sa mga itoy naghudyat para sa amin upang ihinto sa isang pintuang malaki. Sa paglipas ng mga pinto ay isang tatak na hindi ko mabasa. Ang pintuang malaki ay bumukas ng tahimik at ako ay ipinapasok. Isa sa umalalay sakin ay nagsalita. 'Huwag kayong matakot, Admiral, ikaw ay magkaroon ng kausap, ang aming Master ...'
Pumasok ako sa loob at ang aking mga mata ay nag adjust sa magagandang kulay na pumunon sa buong kwarto. Simula kong nakita ang aking kapaligiran. Ang bumungad saking mga mata ay ang pinakamagandang tanawin ng aking buong buhay. Ito ay masyadong maganda at nakakamangha upang ilarawan. Ito ay magandang-maganda at pihikan. Sa tingin ko walang isang termino ng tao na kataga na maaring ilarawan ito sa anumang mga detalye na may katarungan. Ang aking mga saloobin ay nagambala sa isang taos-pusong paraan sa pamamagitan ng isang mainit-init at mayamang tinig ng malambing na kalidad, 'Welcome sa aming lugar, Admiral.' Nakikita ko ang isang tao na maamo at may bakas na katandaan sa kanyang mukha. Siya ay nakaupo sa mahabang lamesa.Sumenyas sya sakin na umupo sa isa sa mga upuan. Pagkatapos kong umupo, Inilagay nya ang dulo ng kanyang mga daliri na sama-sama at ngumiti. Muli syang nagsalita ng mahinhin, at sinabi ang mga sumusunod.
'Pinayagan ka naming makapasok dito dahil ikaw ay may marangal na karakter at kilala sa Mundong Ibabaw, Admiral.' Mundong Ibabaw, Akoy napa bugtong-hininga, Oo," Ang Master ay sumagot na nakangiti. 'Ikaw ay nasa lugar ng mga Arianni, ang Inner World ng Earth. Hindi na namin patatagalin pa at antalahin ang iyong misyon at ikaw ay aalalayan sa ibabaw. Ngunit ngayon, Admiral, sasabihin ko sayo bakit ka namin pinapunta dito, Ang aming mga interes nagsimula lamang pagkatapos ng iyong lahi ay pinasabog ang unang atomic bomb sa Hiroshima at Nagasaki, Japan.Sa mga nakaka-alarmang oras na ito ay ipinadala namin ang aming mga flying machine, ang "Flugelrads", sa iyong mundong ibabaw upang siyasatin kung ano ang nagawa ng iyong lahi. Iyon ay, siyempre, nakaraang kasaysayan na ngayon, aking mahal na Admiral, ngunit kailangan ko magpatuloy. Kung makikita mo hindi kami kelan man nakialam sa digmaan at kabangisan ng iyong mga lahi. Ngunit ngayon ay kailangan na, dahil natutunan nyong gamitin ang malakas na kapangyarihan na hindi dapat sa tao na nagngangalang, atomic energy. Inihatid ng aming emissaries ang mensahe sa makapangyarihan sa iyong mundo, ngunit di nila pinakinggan. Ngayon ikaw ay pinili upang maging saksi dito na ang aming mundo ay umiiral, kita mo, ang aming Culture and Science ay libu-libong taon na lampas sa inyong lahi, Admiral. ' Sabi ko, 'Ngunit ano ang kinalaman ko dito, Sir?'
Ang mata ng Master ay tila tumagos ng malalim sa aking isip,at pagkatapos suriin ako ng ilang sandali siya ay tumugon, 'Ang iyong lahi ay ngayon naabot ang punto ng walang balikan, pagkat meron sainyo na mas pipiliin na sirain ang inyong mundo sa halip na talikuran ang kapangyarihan sa alam natin...Tumango ako, at ang Master ay nagpatuloy, 'Noong 1945 at sumunod, sinubukan naming makipag-ugnayan sa iyong lahi, ngunit ang aming mga pagsisikap ay sinalubong ng poot, ang aming Flugelrads ay kanilang pinaputukan.Oo, kahit na sinugod at pinaputukan ng iyong mga fighter planes. Kaya, ngayon, sinasabi ko sa iyo, anak ko, may isang malakas na bagyo na nagtitipon sa iyong mundo, isang itim na lakas na hindi magpapakita sa maraming taon. Magkakaroon ng walang kasagutan sa iyong mga armas, walang magiging kaligtasan sa iyong science.Ito ay maaaring magpapatuloy hanggang sa ang bawat bulaklak ng iyong kultura ay masira, at lahat ng mga bagay ng tao ay masira sa malawak na kaguluhan.
'Hindi,' ang sagot ko, 'ito ang nangyari na noon ng isang beses, ang dark ages ay dumating at ito ay tumagal ng higit sa limang daang taon.'
'Oo, anak ko,' Tumugon ang Master, 'ang dark ages ay darating na ngayon para sa iyong lahi na sasakop sa Earth tulad ng isang kumot, ngunit naniniwala ako na ang ilan sa iyong lahi ay mabubuhay sa bagyo, sa kabila ng lahat, Wala na akong masasabi .Nakikita namin sa kalayuan and isang bagong mundo mula sa mga lugar ng pagkasira sa iyong lahi, naghahanap ito ng nawala at maalamat na kayamanan, at ito ay nandito lamang, anak ko, ligtas sa aming pag-iingat. Kapag dumating ang oras na iyon, kami ay darating muli upang matulungan buhayin ang iyong kultura at ang iyong lahi. Marahil, sa mga oras na iyon, Kayo ay matututo na ang pagkawalang-saysay ng digmaan at pag-aaway...at pagkatapos ng oras na iyon, ang ilan sa iyong kultura at agham ay ibabalik para sa iyong lahi upang simulan muli. Ikaw, ang aking anak, ay babalik sa Surface World na may mensaheng dala ..... '
Sa pamamagitan ng mga salitang to, ang ating mga pulong ay tila tapos na. Ako ay nakatayo sa isang sandali sa isang panaginip .... ngunit, gayon pa man, alam ko ito ay katotohanan, at para sa ilang mga kakaibang dahilan aking iniyukod nang bahagya, alinman sa labas ng paggalang o kababaang-loob, hindi ko alam kung saan.
Bigla,muli kong namalayan na ang dalawang magagandang mga alalay na nagdala sa akin dito ay muli nandito sa aking tagiliran. 'Dito Admiral, hudyat ng isa' Lumingon ako muli bago umalis at tumingin pabalik patungo sa Master. Ang isang malumanay na ngiti ay umukit sa kanyang maselan at sinaunang mukha. 'Paalam, anak ko,' sabi nya, at pagkatapos ay siya ay kumaway ng marikit, mahina ng klaseng galaw na mapayapa at ang aming pulong ay tunay na natapos.
Nagmamadali, lumakad kami pabalik sa pamamagitan ng mga malaking pinto ng silid ng Master at muling pumasok sa elevator. Ang pinto ay tahimik na sumirado pababa at kami ay papunta na naman pataas.Isa sa aking mga alalay ay nagsalita muli, 'Kailangan naming ngayon magmadali kayo, Admiral, pati na ang Master hinahangad na wag antalahin ang iskedyul na timetable at dapat mong ihatid ang kanyang mensahe sa iyong lahi.'
Wala akong sinabi. Ang lahat ng ito ay halos lampas sa paniniwala, at muling naantala ang aking mga saloobin nang kami ay tumigil. Pumasok ako sa kuwarto at muling kasama ang aking radista. Bakas sa kanyang mukha ang pagka-balisa. Nang ako ay lumapit, sinabi ko, 'Okay lang ang lahat, Howie, Okay lang ang lahat.' Ang dalawang tao'y sumenyas sa amin patungo sa naghihintay na conveyance, kami ay sumakay, at pagdakay dumating pabalik sa aming mga eroplano. Ang mga makina ang nakatigil at nagmadali kaming sumakay. Ang buong kapaligiran ay tila ay mayroon ng isang tiyak na pangangailangan ng madaliang pagkilos. Matapos ang cargo door ay nasarado ang sasakyang panghimpapawid ay agad itinaas sa pamamagitan ng hindi nakikita na lakas hanggang sa marating namin ang isang altitude ng 2700 feet. Dalawa sa mga sasakyang panghimpapawid ay nasa tabi namin ng ilang distansya sa paggabay sa amin sa aming pabalik na patutunguhan. kailangan kong sabihin dito, ang airspeed indicator ay nakarehistro ng walang pagbabasa, Ngunit kami ay gumagalaw sa kahabaan sa isang napaka-mabilis na tulin.
215 Hours-Isang mensahe and dumating sa radyo 'Iiwan na namin kayo ngayon, Admiral, ang iyong mga kontrol ay malaya na. Auf Wiedersehen !!!! ' Napanood namin ng sandali ang flugelrads na nawala sa maputlang-asul na langit.
Ang mga sasakyang panghimpapawid ay biglang nadama at parang nahuli sa isang matalim na downdraft sa sandali lamang. Mabilis naming nakuha muli ang aming control. Wala kaming mga kibo sa isa't isa at di nag-uusap, ang bawat tao ay may kanyang mga saloobin ..
ENTRY IN FLIGHT LOG CONTINUES:
220 Hours- Kami ay muling nasa malawak na lugar ng yelo at niyebe, at humigit-kumulang 27 minuto mula sa base camp. Kami ay nag radyo sa kanila, at sila ay tumugon. Inuulat namin lahat ng mga kondisyon ay normal .... normal. Base camp nagpapahayag ng kaluwagan sa aming muling itinatag na contact.
300 Hours- Kami ay duako nang maayos sa base camp. Mayroon akong isang misyon .....
END LOG ENTRIES.
March 11, 1947. Dumalo ako sa isang kawaning-pulong sa Pentagon. Sinabi ko ng ganap ang aking natuklas at ang mensahe ng Master. Lahat ay naitala. Ang presidente ay sinabihan. Ngayon ako ay naka-detained ng ilang oras (anim na oras, tatlumpu't siyam na minuto, upang maging eksakto.) Ako ay ininterview ng Top Security Forces at isang medikal na koponan.Ito ay isang matinding pagsubok !!!! Ako ay inilagay sa ilalim ng mahigpit na kontrol sa pamamagitan ng pambansang seguridad probisyon ng Estados Unidos ng Amerika. Ako ay INUUTUSAN NA TO REMAIN SILENT IN REGARD TO ALL THAT I HAVE LEARNED, ON THE BEHALF OF HUMANITY!!! Hindi ako makapaniwala! Ipinaalala ako na ako ay isang military man at kailangan kong sundin ang mga order.
30/12/56: FINAL ENTRY:
Ang mga huling ilang taon na lumipas mula noong 1947 ay hindi mabuti ... gagawin ko ngayon ang aking huling entry dito sa isang diary.Sa pagsasara, dapat kong sabihin na tapat kong iningatan ang bagay na ito lihim na bilang utos sa lahat ng mga taon. Ito ay ganap na salungat sa aking mga halaga ng moral na karapatan. Ngayon, tila nararamdaman ko ang mahabang gabi na darating at ang lihim na ito ay hindi mamamatay kasama ko, ngunit tulad ng lahat ng katotohanan ay dapat maghari, ito ay magtatagumpay at gayon ito ay tiyak.
Ito ay maaaring ang tanging pag-asa para sa sangkatauhan. Nakita ko ang katotohanan at ito ay binuhay ang aking espiritu at ay pinalaya ako! Tapos na ang aking tungkulin sa dakong napakapangit military industrial complex. Ngayon, ang mahabang gabi ay nagsisimula na, ngunit hindi magkakaroon ng wakas. Just as the long night of the Arctic ends, the brilliant sunshine of Truth shall come again....and those who are of darkness shall fall in it's Light..FOR I HAVE SEEN THAT LAND BEYOND THE POLE, THAT CENTER OF THE GREAT UNKNOWN.
Admiral Richard E. Byrd
United States Navy
24 December 1956