Wie een mooie foto wil ...

Zal er iets voor moeten doen. Zo ook ik deze middag.

Ik was thuis en zag vanuit mijn woonkamer een mooie zonsondergang verschijnen ... ik keek over het weiland tegenover ons huis en zag daar een paar mooie waterplassen liggen die waren overgebleven na de regenval van de afgelopen dagen. In het water van de plassen zag ik de reflectie van de zonsondergang en ik wist dat dit "Het Moment" was om naar buiten te vliegen.

In volle vlucht graaide ik mijn camera mee en riep tegen mijn vriend dat ik 'even snel een foto moest maken'.

Nou dat even snel werd toch net iets anders als wat ik gedacht had. Met mijn beste paar laarzen aan denderde ik in volle vaart het modderige weiland in, om al heel snel tot stilstand te worden gebracht. Oeps, ik realiseerde me dat ik toch iets minder lichtvoetig was dan ik had gedacht, en gehoopt.

Mijn laarzen zakten angstaanjagend snel, diep de modder in ... ik heb snel een foto gemaakt en draaide om, in de hoop nog snel weer het weiland af te kunnen gaan naar veilige vaste grond onder mijn voeten. Dat ging minder snel dan gehoopt, en verwacht.

Letterlijk een voor een moest ik mijn laarzen bij elke stap vasthouden om ze aan mijn voeten te kunnen houden. Anders hadden mijn laarzen daar nu nog gestaan en was ik op kousenvoetjes naar huis gemoeten.

Onnodig natuurlijk te zeggen dat mijn vriend vanuit de woonkamer toe stond te kijken, en zich werkelijk slap stond te lachen bij het zien van vriendinlief die haar laarzen elke stap uit de zuigende modder moest rukken.

Maar na al die moeite kan ik dan wel weer trots laten zien ... dat ik wel een mooie foto heb gemaakt.

Een zonsondergang met een mooi verhaal in een gouden plas van herinneringen.