پاتوفیزیولوژی کهیر

ضایعات پوستی که در بیماری کهیر مشاهده می‌شود، بر اثر بروز یک واکنش التهابی در پوست ایجاد می‌شود. این واکنش التهابی موجب نشت مایعات و مواد از داخل مویرگ‌ها در لایه‌ی عمقی پوست می‌شود و سبب ایجاد ادم و تورم در این ناحیه می‌شود، که تا مدتی ادامه می‌یابد، تا آن که مایع بینابینی به‌وسیله‌ی سلول‌های اطراف دوباره جذب شود و ادم از بین برود.

علت اصلی شروع کهیر، آزاد شدن هیستامین و میانجی‌های دیگر از سلول‌های موجود در ناحیه‌ی پوست است که به آنها میانجی‌های التهابی یا سیتوکین می‌گویند.

این فرآیند آزاد شدن سیتوکین‌ها ناشی از یک واکنش آلرژیک یا غیر آلرژیک است. به عبارت دیگر، تفاوت این دو نوع واکنش در چگونگی برانگیختن مکانیسم آزاد شدن هیستامین است.

آنچه باعث آزاد شدن هیستامین و مواد التهابی دیگر از سلول‌های موجود در بافت‌های پوست، از جمله ماستوسیت‌ها، می‌شود، متصل شدن آنتی‌بادی‌های نوع IgE به گیرنده‌های سطح سلولی است. بازوفیل‌ها و دیگر سلول‌های التهابی نیز هیستامین و میانجی‌های دیگر آزاد می‌کنند، و تصور می‌شود که این نوع سلول‌ها نیز نقش مهمی، خصوصاً در بیماری‌های کهیر مزمن، ایفا می‌کند.

به‌طور کلی، بیماری‌ها و عوامل مختلفی موجب بروز کهیر می‌شوند. به‌عنوان مثال، یکی از انواع کهیر نوع خودایمنی است که بیش از نیمی از تمام موارد کهیرهای ایدیوپاتیک مزمن را تشکیل می‌دهد. علاوه بر این، بثورات شبیه کهیر در بیماری‌های ویروسی مانند سرماخوردگی نیز دیده می‌شود. معمولاً این بثورات چند روز پس از شروع سرماخوردگی ظاهر می‌شود و البته حتی پس از بهبود بیماری نیز ممکن است شروع شود. همان‌گونه که گفته شد، کهیرهای غیر آلرژیک نیز وجود دارد که در آنها مکانیسم دیگری غیر از تعامل بین ماده‌ی آلرژی‌زا و آنتی‌بادی باعث آزاد شدن هیستامین از ماستوسیت‌ها می‌شود.

در مواردی گزارش شده است که بروز کهیر مزمن با استرس در ارتباط است. برخی از مطالعات نشان دهنده‌ی وجود این رابطه بوده است. اخیراً در یک مطالعه بین رویدادهای استرس‌زای زندگی مانند از دست دادن عزیزان، طلاق، و امثال آن و بروز کهیر ایدیوپاتیک مزمن و همچنین بین PTSD و کهیر‌های ایدیوپاتیک مزمن وابستگی مشاهده شده است.