bitlis

anadolu 'nun 13 plakasına sahip olan, doğu anadolu bölgesi şehirlerinden birisidir. adını bugün halen şehir merkezinde bulunan kaleyi yapan büyük iskender 'in komutanı bedlis 'ten aldığı yaygın inançtır.
büryanı, avşoru ile ünlüdür. bu iklinin yanında glorik, çorti aşi, gari aşi, şemşemok, keşkek, katıklı dolma,içli köfte gibi yöresel tatları vardır. etsiz yemeğe yemek demezler ama ilginçtir ki memleketimin gençlerinden arada vegan da çıkıyor :)

kapitalizme ayak uydurmamış olan, halen buram buram emek kokan en önemli yönü ise tütündür. anadolu 'nun katıksız tütünününü halen el emeği ile üretip kimyasal bulaştırmamakta direnen nadir illerdendir.

halk arasında oxçin (ohçin) diye ifade edilen, türkçe 'ye yayla muzu veya uçkun olarak çevrilen tropikalimsi meyve-sebze karışımının anayurdudur, bu yöresel tat için bile şu dönemde tur atmak gerekir. nisan sonu mayıs sonu çıkar, tadı damakta kalır.

nemrut krater gölü gibi bir doğa harikasına ev sahipliği yapar. ülkenin beton yığınına çevrildiği şu son yıllardan nasibini alan iller arasındadır. selçuklular döneminden kalan ev inşa şekli durma noktasına gelmiş, inşaatlar sinsice tokiye bırakılmıştır.

siirt ile büryan ve ohçin 'in patenti üzerine yıllardır kavgalıdırlar. burada yediğiniz yemek sonrasında birisi size ''yedoğ içtoğ (yedik içtik) lanet olsun siirtliye'' derse şaşırmayın :) ha bi de muş denilince orta nesil çok fena kızarıp bozarmaya başlar. onun nedeni de bitlisspor 'un 2.ligde olduğu ve futbolun şehri esir aldığı dönemlerde muşspor ile yapılan maçlardır. efsaneye göre bitlissporun 2.ligden düşmesine neden olan takım muşspordur. muş 'lulara çorti derler, muş 'lular ise bitlis 'lilere kurbağa derler.

yoruldum :) 2.entry 'de bu garip şehir hakkında biraz daha yazarım.