အသိနဲ႔သတိ အပိုင္း(၁)

တစ္ခါတုန္းကရြာေလးတစ္ရြာမွာေမာင္သိန္းဝင္းဆိုတဲ႔လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဘူးတယ္။အဲဒီလူငယ္ေလးဟာပရဟိတနဲ႔ပက္သက္လာရင္ရပ္ေရးရြာေရးကအစသူမပါရင္ပြဲမစည္သလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။တစ္ရြာလုံးမွာလူခ်စ္လူခင္အေပါမ်ားဆုံးသူကိုျပပါဆိုလ်ွင္ေမာင္သိန္းဝင္းကိုဘဲျပျကရပါလိမ္႔မယ္။သူဟာငယ္စဥ္ထဲကစာေပနဲ႔တရားဓမၼမ်ားကိုေလ႔လာဆည္းပူးထားတဲ႔အတြက္ရြာသူရြာသားေတြထဲမွာေတာ့ေမာင္သိန္းဝင္းဟာဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးျကီးတခုလိုပါဘဲ။ဒါေျကာင့္လဲရြာေရးရပ္ေရးအတြက္အလွဴခံမ႑ပ္ေတြမွာေမာင္သိန္းဝင္းမပါလ်ွင္မျပီးသလိုျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ေမာင္သိန္းဝင္းဟာေခတ္လူငယ္ပီပီေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္ျပီးသူတစ္ပါးကိုအျမဲကူညီေလ႔ရွိတာေျကာင့္လူခ်စ္လူခင္ေပါတာမဆန္းေပမဲ႔သူ႔မွာလူတိုင္းမသိတဲ႔အားနည္းခ်က္တခုရွိပါေသးတယ္။အဲဒါကေတာ့အလြန္အမင္းေျကာက္တက္တဲ႔အက်င့္ေလးတစ္ခုသူ႔မွာရွိေနလို႔ပါဘဲ။အဲဒီေျကာက္တက္တဲ႔အက်င့္ဆိုးေလးေျကာင့္ပ်က္စီးဖို႔အေျကာင္းဖန္လာတယ္လို႔ေျပာရင္ရပါတယ္။တစ္ေန႔ေမာင္သိန္းဝင္းတစ္ေယာက္ယာခင္းမွအိမ္အျပန္မိုးကလဲေမွာင္စျပဳေနေတာ့အျမန္ေလးလွမ္းရင္းရြာနဲ႔မလွမ္းမကမ္းထန္းေတာေလးတခုမွာကာလသားတစ္စုဟာဝိုင္းဖြဲ႔ျပီးထန္းရည္ေသာက္ေနျကတာေပါ့။ယာခင္းကျပန္လာတဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းကိုလဲျမင္ေရာသူတို႔နဲ႔အတူထန္းရည္ေသာက္ဖို႔ေခၚေတာ့တယ္။မေသာက္ျခင္ေျကာင္းေျပာတဲ႔အခါမွာေမာင္သိန္းဝင္းရဲ႕သူရဲေဘာေျကာင္တဲ႔စိတ္ကိုသိထားတဲ႔ရြာသားတစ္ဦးကဒါကရဲေဆးလို႔ေခၚတယ္ေျကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္ျပီးရဲရင့္လာတယ္ဆိုျပီးေမာင္သိန္းဝင္းေသာက္ျခင္လာေအာင္ဝိုင္းျပီးေျမွာက္ေပးတဲ႔အခါမွာေတာ့အလိုလိုေျကာက္တက္တဲ႔အက်င့္ရွိတဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းတစ္ေယာက္အမွားအမွန္ကိုမခြဲျခားႏူိင္ေတာ့ဘဲထန္းရည္ကိုစမ္းေသာက္ျကည့္တဲ႔အခါအရသာဟာခါလြန္းတာေျကာင့္မ်ိဳခ်လို႔မရျဖစ္ေနတဲ႔အခါဒါကိုျကိဳသိေနတဲ႔ကာလသားတစ္ဦးကလယ္ျကြက္ကင္ေလးကိုအဆင္သင့္ေက်ြးဖို႔ေစာင့္ေနတာေပါ့။ႏွစ္ခြတ္သုံးခြတ္ေလာက္လဲေသာက္ပီးေရာရီေဝေဝျဖစ္လာတဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းဟာထန္းရည္ရဲ႕အရွိန္ေျကာင့္ေျကာက္စိတ္ေတြကင္းမဲ႔သြားျပီးသတၲိေတြျပည့္လာသလိုခံစားမိလာတယ္။အဲဒီေတာ့မွအေပါင္းေဖာ္တစ္စုကိုႏႈတ္ဆက္ျပီးအိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ေဟာဒီရဲေဆးလို႔ေခၚတဲ႔ထန္းရည္ကိုေမာင္သိန္းဝင္းတစ္ေယာက္သေဘာက်လို႔ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ ဆက္ရန္........?