အသိနဲ႔သတိ အပိုင္း(၂)

ေမာင္သိန္းဝင္းဟာထန္းရည္ရဲ႕အရသာကိုထိေတြ႔ခံစားဖူးျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ေနဝင္ျပီဆိုရင္ဘဲအေပါင္းေဖာ္တို႔စုေဝးရာထန္းရည္ဝိုင္းေလးဆီသို႔အလိုလိုေျခဦးလွည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။အဲလိုေနရင္းအခ်ိန္ေတြျကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွေမာင္သိန္းဝင္းရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာရွိတဲ႔စာေပနဲ႔အသိဥာဏ္မ်ားဟာတေျဖးေျဖးနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္စျပဳလာပါေတာ့တယ္။ပို၍ဆိုးတာကေတာ့ထန္းရည္ဆိုသည္မွာရာသီခြင္အလိုက္ေပၚတက္တဲ႔အရည္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ႔အတြက္အခ်ိန္တိုင္းမရရွိႏူိင္ေပ။ထို႔ေျကာင့္ထန္းရည္မရႏိူင္တဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့အရက္ဆိုင္ရွိရာသို႔တဆင့္တိုးျမွင့္ေသာက္သုံးလို႔လာပါေတာ့တယ္။တစ္ခ်ိန္ကအမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္တဲ႔ေနရာမွာအင္မတန္ေတာ္တဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းဟာအရက္ရဲ႕ေက်းက်ြန္ဘဝကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္ရွိလို႔လာပါေတာ့တယ္။သူရဲေဘာေျကာင္တက္တဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းဟာအရက္ရဲ႕တန္ခိုးေျကာင့္ညအခ်ိန္မေတာ္ရြာရိုးကိုးေပါက္ေလ်ွာက္သြားေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုျကိမ္းေမာင္းအရက္သမားတို႔ရဲ႕ထုံးစံအတိုင္းေပါ့။လူေတာ္ကေလးေမာင္သိန္းဝင္းဟာတစ္ရြာလုံးရဲ႕ေအာ္ေျကာလန္ဘဝကိုေန႔ခ်င္းညခ်င္းကူးေျပာင္းလို႔သြားပါေတာ့တယ္။သူ႔ရဲ႕အေပါင္းေဖာ္ေတြကလဲသူ႔ကိုစြန္႔ခြာလို႔သြားျကေတာ့ေမာင္သိန္းဝင္းတစ္ေယာက္ေတြ႔ရာလူဆီမွာလက္အုပ္ခ်ီအရက္ဖိုးေတာင္းဆိုင္ေတြကမေနသာလို႔ေပးတဲ႔အရက္ကေလးတစ္ခြတ္စႏွစ္ခြတ္စကိုေသာက္ရင္းအရက္သူေတာင္းစားေလးျဖစ္ေနရွာတဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းဟာတစ္ေန႔မွာေတာ့ရြာထိပ္ကေရကန္နေဘးမွာအရက္ပုလင္းေလးေဘးမွာထားလို႔အိပ္ေနရွာတာေပါ့။သူအခုလိုေနတာဟာရြာသူရြာသားေတြအတြက္မဆန္းေတာ့ပါဘူးအျမဲေတြ႔ေနျကျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။တကယ္ေတာ့ေမာင္သိန္းဝင္းဟာအိပ္ေနတာမဟုတ္ပါသူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာအသက္ဝိဥာဏ္ကင္းမဲ႔ေနတာကိုမည္သူမ်ွမသိလိုက္ျကလို႔ပါဘဲ။လူတစ္ေယာက္ဟာတိရစာၦန္နဲ႔မျခားမသိေသ ေသခဲ႔ရတာအင္မတန္ႏွေျမာစရာေကာင္းပါတယ္။သူမ်ားကိုေျပာဖို႔ေဟာဖို႔ေလာက္ဘဲသိတဲ႔အသိထက္ကိုယ္တိုင္လိုက္နာက်င့္သုံးျပီးသိတဲ႔အသိကပိုတန္ဖိုးရွိပါလိမ္႔မယ္။ေမာင္သိန္းဝင္းေျပာဖူးတဲ႔တရားစကားေလးကိုသတိရမိပါေသးတယ္ က်ြန္ေတာ္ဟာဆပ္ျပာခဲေလးတစ္ခုလိုပါဘဲတဲ႔ဆပ္ျပာခဲဆိုသည္မွာသူမ်ားခႏၶာကိုယ္မွာကပ္ျငိေနတဲ႔အညစ္အေျကးမ်ားကိုသန႔္စင္ႏိူင္ေပမဲ႔သူကိုယ္္တိုင္မွာေတာ့မသန႔္စင္ေစႏိူင္ပါဘူးတဲ႔ေမာင္သိန္းဝင္းဟာသူေျပာဖူးတဲ႔တရားေလးအတိုင္းပါဘဲသူ႔ရဲ႕လားရာဂတိကေတာ့အပါယ္ေလးဘုံဆိုတာေသခ်ာေနလို႔ပါဘဲဗ်ာ အစဥ္ေလးစားလ်ွက္......

                        Z..K..L..ေရႊလည္
                        HFS: @yemon