Varmı itlərdən daha güvənilir canlı..? || Kiçik dostum yenidən tapdı məni

Kiçik dostumu yenidən tapdım bu gün!

Zaman keçdikcə, yaş artdıqca heyvanlara olan güvənim daha da artır. Misal, itlər. İtlərə olan sevgimi sayqımı sözlərlə ifadə etmək həqiqətən çətindir. İndi durub desəm ki, itələrə insanlardan daha çox güvənirəm, düşünəcəksiniz ki, 99 faiz bu insanın insanlara güvənlə bağlı problemi var, ona görə bu cür düşünür. Bu cür düşünmədən öncə bir az dinləyin məni. :)

Gəlin belə izah edim. İtlərin insana verdiyi sevgi, güvən hər zaman mənə daha təbii gəlib. Hər şeyi qarşılıqsız edirlərmiş kimi gəlir. Tamam evimizdə qulluq edirik, saxlayırıq onları və sair, amma yenə də bir şeyləri sanki daha təbii edirlər.

Yenə bir örnək üzərindən, daha dəqiqi bu gün başıma gələn maraqlı bir hadisə üzərindən izah edim. :)

Misal, yuxarıdakı kiçik iti götürək elə. Adı Cekdir. Adını mən qoymuşam. Gəlin ilk öncə, bu itlə necə tanış olmuşam onu deyim sizə. :)

Deməli, biz kənddə, ən əsası kəndin ən kənarında yaşadığımıza görə hər daim itə ehtiyacımız olub. Bu yaxınlarda ətrafdakı vəhşi heyvanlara görə də lap artmışdı bu ehtiyac. Nəticədə biz də başlamışdıq it axtarmağa. Soraqlasaq da, tapa bilmədik.

Atam da dedi ki, yaxınlıqda - məhlədəki itin balalarından tutub gətirib saxlayaq, balaca olsa da, böyüyəcək da. :) Deməli, təxminən 15 gün öncə atam bu balaca iti həyətimizə gətirdi. Yaxşıca qulluq etdik, mən ona ad qoydum, 4 gündə balaca bacımın ən sevdiyi dostu oldu, daha nələr nələr.

Hər nə qədər əzizləsək də, qulluq etsək də, 4 gün sonra gördük ki, it yoxdur. Həmin ərəfədə də biz tərəfə yaman vəhşi pişik dadanmışdı. Düşündük ki, 99 faiz bu vəhşi pişik yeyib iti. Nə qədər axtardıqsa da, tapa bilmədik ki, bilmədik.

Üstündən günlər keçdi, hey axtardıq tapa bilmədik. Düşünürdük ki, heç olmasa, qan izindən-falan tapsaydıq, bilərdik ki, hə, vəhşi pişik aparıb. Amma heç bir iz tapmadıq.

İndi üstündən günlər keçib axı. Bu gün ənənəvi qaydada səhər 9-10 arası işə gedirdim. Elə məhləmizin qurtaracağına yaxın bir xəstəxana var, ona çatmışdım ki, gördüm hardasa bir 20 metr məsafədən balaca bir it necə mənə tərəf qaçır, necə sürətlə qaçır ilahi. :)

Amma bu qaçış dişləmək məqsədli deyildi da, it yaxınlaşan kimi gördüm bu həyətimizdə 4 gün saxladığımız it. İnanın, heç nə yox ha, o it ki mənə çatdı, başladı ki ha ayaqqabımı, şalvarımı yalamağa, nə bilim, çox belə sözlə ifadə edə bilməyəcəyim hislər keçirdim.

İt necə sevinir, necə sevinir. Mən də ayaqlarımla oynayıram bunla. Düz taksiyə minənə qədər dalımca gələcəkdi, yolda bir qəribə baxış atdım, başa düşüb dayandı və düz asfalta çatana qədər arxamca baxdı.

Son zamanlar səhəri belə gözəl açmamışdım, həqiqətən. İndi sabah evdəyəm, düşəcəm o balaca dostumu axtarmağa.

Bu gün başıma gələn bu hadisə itlərə olan sevgimi nə qədər artırdı, izah edə bilmərəm... O təbiilik, o unutmazlıq. Belə götürəndə 4-cə gün qulluq etmişik, amma o bircə dəfə görən kimi kənardan üzərimə qaçdı. Özü də biri var, üzbəüz gələsən, görə tanıya, bu kənardan, uzaqdan məni görüb üzərimə qaçdı...

Heyvanları sevin! Onlar hər bir canlı kimi sevilməyə layiqdirlər! :)