පරීඩා මේ යතුර දීපන්

මේ කවි⁣යටත් නිධාන කතාවක් තියෙනව.

මේ කතා නායකයා අපේ කාර්යාල සගයෙක්. දාර බයියෙක්. වලි කුක්කෙක්. ඒත් ඉරිසියා කුහකකම් නැති දිගු කාලයක සිට ඇසුරු කරන හිත හොඳ මිත්‍රයෙක්.

ජීවිතය ඔහුගෙ. සිදු වූ බොහෝ දේ අපි දන්නෙ පස්සෙ. ඔහු නීත්‍යානුකූල විවාහ තුනක් කරගත් කෙනෙක්. පුදුමෙ කියන්නෙ ඔහු සල්ලාල පෙනුමක්වත් හැසිරීමක්වත් නැති කෙනෙක්. වෙන පිරිමියෙක් නම් දෙවන තුන්වන කසාද නොබැඳ ඇසුරු කිරීමේ උත්සාහයක යෙදෙන්නත් තිබුනනෙ.මේ ඔහුගෙ දෙවන විවාහයට සම්බන්ධ කතාව.

ඒ කාලෙ අපි හිතවත් පවුල් දෙක තුනක් එකතු වෙලා ට්‍රිප් යනව. ඔහුගෙ පලමු බිරිඳ එක්කත් පසු කලෙක දෙවන බිරිඳ එක්කත් අපි එහෙම ගමන් ගිහින් තියෙනව. පලමු විවාහයෙන් වයස 24ක විතර ලොකු පුතෙක් ඉන්නව.දෙවන විවාහයේ මේ කවිය ලියවුණු කාලයේ වයස අවුරුද්දක් වුනු දූටත් දැන් වයස 4ක් හෝ 5ක් ඇති. තෙවන විවාහය නම් තවම තියෙනව. එයින් නම් තවම දරුවො නැහැ.

මේක ගෙතුණේ ඔහු වටා කියල මං නම් ඔහුට කියල නෑ. පොත කියවා තිබුණත් එහෙම ඔහුට හිතෙන්නත් නැතිවැති. කතා නායිකාව නම් දන්නව. මට ⁣දැන් ඇයව හමු වෙන්නෙ නැති තරම්. ඒත් දරුව අම්ම ලඟ තියල ඇය කොළඹ ගිහින් ඇගේ ඉගෙනීම් කටයුතු ආයෙම පටන් අරගෙන තිබුණා. ඒක නම් සතුටක්.

ඇයව බැඳල තියෙන්නෙ පලමු විවාහය ගැන නොකියා. පසුව ආරාවුල් ඇතිවෙන්න ඇති. දරුව ඉපදී වසරකට විතර පසු අම්ම රට ඉඳන් ස්ථිර පදිංචියට ලංකාවට ඇවිත් ඇය බලන්න ආවමයි ඇයට ඔහුගෙන් වෙන්වෙන තීරණය ගන්න ශක්තිය ලැබෙන්න ඇත්තෙ.

ඇත්ත කතාවෙදි යතුර දුන්නෙ පරීඩට නෙවෙයි මට. පොත මං ඇගේ ලිපිනයට තැපැල් කලා. කවිය කියවලා අම්මා ඇඬුව බව ඇය පසුව මට කිව්ව. යතුර ලැබුණු මොහොතෙ මාත් හිතෙන් ඇඬුව එකේ ඇගේ අම්මා නොඇඬුවා නම් තමයි පුදුම.

විශ්වාසය කඩ වුණාම එකට ජීවත් වෙන්න ලේසි නැති නිසා වෙන්වීම වැරදියි කියන්න බෑ. ඒ වගේමයි නොදරුවෙකුට තාත්තා නැතිවීමත්. මේ කාරණා දෙකම නිසා අර හුරතල් දරුවා දකිද්දි ඇත්තටම මං ⁣ගොළු වුණා.

පැයක් හමාරක් කම්පනයෙන් ඒ දෙන්නා කියූ දේ අහගෙන දරුවා දිහා බල බලා හිටියා මිස කියන්න කිසි දෙයක් මගෙ හිතට ආවෙ නෑ. අන්තිමට මං කිව්වෙ හදිසි තීරණයක් ගන්න එපා කියල විතරයි.🙄

ඔහු ගෙදර නැති වෙලාවකයි ඇය අම්මා එක්ක අපේ ගෙදර ආවෙ. යතුර දීලා ඒ ගියාට පසු ඇය යලි ආපසු ආවෙ නෑ.😪

දුර නොබලා රත්න ශ්‍රී සර්ට උපහාර පිණිස ගාල්ලෙ තිබුණු උත්සවයට සහභාගි වුනා.ඒක ලොකු උත්සවයක්. එහිදී තිලිණ ප්‍රදානයත් තිබුණා.

--- චාම් ----