යලි නිරතුරු ඔබ දකින්න එන්නයි මගේ සිත.... කිරින්දේ එනවද….

"එක දවසක එක සවසක සැගවී ගිය ඔබ
ඊට පසුව හමුඋනේ නෑ කවදාවත් මට
එක දවසක එක සවසක සැගවී ගිය ඔබ
ඊට පසුව හමුඋනේ නෑ කවදාවත් මට
මම නොදනිමි ඔබ කොහෙද කාගේ කවුරුද
යලි නිරතුරු ඔබ දකින්න එන්නයි මගේ සිත
කිරින්දේ එනවද…."

තව දවසක මුණ ගැහෙන්න තරම් කෙනෙක් කිරින්දෙ නොහිටියත් ඒ ලස්සන මුහුදු තීරය නම් කාටවත්ම යලි නොදක ඉන්න බැරිව ඇති. මුලින් යන්න තරම් සැලැස්මක් නොතිබුණත් ගමන සම්පූර්ණ වෙන්න නම් කිරින්දට යන්න ඕන කියල හිතුණ. දේව ශාපයෙන් රට බේරගන්න මුහුදට බිලිදුන්න විහාරමහා දේවිය ගොඩ බැස්සයයි සැලකෙන්නේ මේ කිරින්ද රජමහ විහාරය අවට මුහුදු තීරයට.

රටේ දෛවයත් කාවන්තිස්ස රජුන්ගේ දෛවයත් වෙනස් කරපු කතාවක කේන්ද්‍රස්ථානය වුණේ මේ කිරින්ද මුහුදු තීරය. මහා වංශයේ නොලිව්වට විහාර මහා දේවියගේත් කාවන්තිස්ස රජ්ජුරුවන්ගෙත් ප්‍රේම කතාවෙ මතකයන් මේ වෙරළ දිගේත් තියෙන්න ඇති.

කිරින්ද පන්සල තියෙන්නේ තියෙන්නෙ කන්දක. කන්ද පහලදිම දකින්න ලැබෙන්නෙ බුදුරජාණන් වහන්සේගේ හිටි පිළිම රාජයෙක්. ගිනි අව්වෙ නිල් පැහැයට පේන අහස පසුබිම කරන් වැඩ ඉන්න මේ පිළිම වහන්සේ මුළු මාගම් දේශයම පෙනෙන තැනක වැඩ ඉන්නවා.

හැම තැනම දරාගන්න බැරි ගිනි අව්ව. කකුල් අව්වට පිච්චෙනවට කැමති කෙනෙක්ට නම් ගල්තලාව දිගේ වෙරළ තිරයටම ගමන් කරන්න පුළුවන්. අකමැති කෙනෙක්ට දේවාලය ඉස්සරහ ටයිල් අතුරපු පොලවට වෙලා ටිකක් විඩා නිවාගන්න පුළුවන්. මුළු ඇඟම සිසිල් කරන් හමන මුහුදු හුළඟ බලන ගමන් මාත් අතින් පේන තද නිල් පාට සාගරය දිහා බලන් හිටිය. දේවාලයට පිටිපස්සේ තිබුණෙ හිත නතර කරවන තරම් ලස්සන දර්ශනයක්. එක පැත්තකින් මුහුද, අනෙක් පසෙන් කොලපාට වනාන්තරය මැද්දෙන් පේන ගල් කුළු. ඒ ගල් කුළු ඔක්කොම මොකද්දෝ හේතුවක් නිසා රවුම් හැඩයකින් තමයි සකස් වෙලා තිබුනෙ. මම නොදන්නා භූ විද්‍යාත්මක පැහැදිලි කිරීමක් මේකට ඇති.

පරිසරය විදිනව වගේම ලස්සන photos ටිකක් ගන්නත් පුළුවන් වුණා. හැබැයි හැමදාම වගේ විශාල සෙනගක් එදත් පන්සලට ඇවිත් හිටිය.

"සුදු රල ගල් කුල මත හැපී හැපී පෙම් බැන්ද
සවසක අප සයුරු තෙරක සිහිලස වින්ද
මතකය සිහිනෙක යලි කිසි දිනෙක නොවින්ද
ජීවිතයට මට අමතක නොවෙයි කිරින්ද
නොවෙයි කිරින්ද …"