Officially Graduated !

පහුගිය දවස් වල එක දිගට රජයේ වගේම පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල වල උපාධි ප්‍රධානොත්සව එක දිගට පැවැත්වුණා. දෙසැම්බර් 22, 23 වෙන්වුණේ මොරටුව විශ්වවිද්‍යාලයේ 42 වැනි උපාධි ප්‍රධානොත්සවයට.

පුංචි ළමයෙක්ගෙන් එකවසරේදී ඇහුවොත් ලොකු වුණා ම වෙන්න කැමති කවුද කියල, අනිවාර්යෙන් අපේ රටේ නම් කියන්නේ doctor කෙනෙක් කියල. doctor කෙනෙක් වෙන්න ඕන වුණත් නැතත් හමෝම එක රොත්තට ඒ පිළිතුර තමයි දෙන්නෙ. පහු වෙද්දී මඟ හැරුණ හෝ අතහැරියා හෝ වුණත් ඕනම කෙනෙක් ජිවිතේ එකම එක දවසක හරි හීනයක තියෙන්න ඇති මේ උපාධි ලෝගුව පළඳින දවසක් ගැන. අඩුම තරමේ තමන්ගේ දරුවෙක් වත් මේ විදියට දකින්න මඟ බලාගෙන ඇති.

මගේ අම්ම තාත්තා වගේම මාමත් අන්න ඒ වගෙයි.

මේ පලවෙනි පින්තුරේ අපි ගත්තෙ BMICH එකට ඇතුල් වෙන්න මොහොතකට කලින්. ඇත්තටම බොහොම කාලයකින් තමයි අපි එකට හිටගෙන හොඳ කැමරාවකින් චායාරුපයක් ගත්තේ. මේකේ අනිත් හැම Photo එකකටම එයාලගේ හිනාව ලස්සනයි. අලුත් සාරියකට උපාධි ලෝගුව දාල කරමාලය දාන මොහොතේ ඕනම අම්ම කෙනෙක්ගේ තාත්තා ගෙනෙක්ගේ හිනාව මේ වගේ.

මගේ ජිවිත කතාව එතරම් දුක හිතෙන එකක් නෙවෙයි. හැබැයි මගේ දෙමවුපියන්ට තිබුණේ ගොඩක් දුක හිතෙන අතීත කතා. එයාලගේ ධෛර්යය නිසා මගේ ජීවිත කතාව ඊට වඩා ලස්සනට ලියන්න මට ඉඩ ලැබුණ. පොඩි කාලේ ඉඳන් මට තිබ්බ ලොකුම හීනවලින් එකක් තමයි පළවෙනි පාරෙන්ම Campus ගිහින් මේ මොහොත මගේ දෙමව්පියන්ට උදා කරල දෙන එක. ලස්සන පේරාදෙණිය ට , Ranking 1 කොළඹ ට , ගෙදරට ළඟ රුහුණ ට වඩා මම ආස කරේ ගහකට ගහක් මුණගැහෙන මොරටුවට. මොනවා හරි කමක් නෑ මොරටුම යන්න හිත ඇතුලෙ ආසාවක් තිබුණ.

2015 දී මගේ result එක A 2 යි B එකක්. හැමෝම තව සැරයක් උසස් පෙළ කරන්න කිව්වත් මට එහෙම උවමණා වුණේ නෑ. Rank එක 152 නිසා මාව Select වෙන එකක් නෑ කියපු ගමේ ගොඩේ අයත් ගොඩක් හිටිය. එතැනදි මම පොඩ්ඩක් වත් බය වුණේ නෑ. මොකද ගොඩක් මිනිස්සු කතා කරන්නේ කටට එන දේ මිසක් අවබෝධයෙන් නෙවේ කියන එක මගේ පොඩි මොලේට තේරුණා. මගේ පළමු තේරීම වුණේ මොරටුව IT. ඉතින් කිසි ප්‍රශ්නයක් නැතුව මම IT Faculty එකට Select වුණා. ජිවිතේ ගත්ත හොඳම තීරණයක් තමයි Second shy නොකර හිටපු එක.

සාමාන්යෙන් inauguration එක දවසට අම්මටත් තාත්තටත් දෙන්නටම කැම්පස් එක ඇතුලට යන්න දෙනව. එත් ඊට දවසකට කලින් සැත්කමක් කරපු නිසා අම්මට මන් එක්ක යන්න වුණේ නැහැ. මම යන මොහොත වෙද්දී එයාට සිහිය ඇවිත් තිබුනෙත් නෑ. එයාගේ ජිවිත කාලෙම දුක් මහන්සි වුණේ අපට හොඳින් උගන්නල කැම්පස් යවන්නනේ. එයට ඒ හීනෙ හැබෑ වෙන දවස එදා මග ඇරුන. ඉතින් පලවෙනි දවසේ නැත්තම් ආයේ ඒ වගේ දවසක් එන්නේ Convocation දවසට විතරයි කියන එක මගේ හිතේ අවුරුදු 4 පුරාවටම තදින්ම තිබුණ. ඒ නිසා Convocation එකට මාසෙකට දෙකට කලින් ඉඳන්ම ගෙදර හැමෝම එක්ක මේ දවසට එන්න සැලසුම් හැදුව.

පොඩි කාලෙ නම් කොළඹ යනවා කියන්නේ මැජික් වගේ. දැන් නම් බස් ගැන පාරවල් ගැන පොඩි අදහසක් තියනව. ඉතින් ඉස්සර ඉදන්ම පොඩි දේටත් අපිව එක්කන් ගියේ මගේ මාමා @sarath72. විභාග, තරඟ, තෑගි ප්‍රධානොත්සව ගණනාවකට මාමා එක්ක මම ගිහින් ඇති. කවදාවත් නෑ බෑ නොකිය, තියන වැඩක් වුණත් කල් දාලා විනාඩියක් වත් පරක්කු නොකර වෙලාවට හැම දේකටම එක්කන් ගියේ එයා. ඒ විතරක් නෙවෙයි අපිට නොතේරෙන කොළඹ දේවල් ඉක්මනට ඉක්මනට කරල දීල, ගමේ නැති පොත් පත් කොළඹින් ගෙනත් දීලා තාත්තා හා සමානවම මාවත් මල්ලිවත් තැනකට ගෙන්න උදව් කරපු මාමා එක්ක තමයි මේ දවසෙත් අපි කොළඹ ගියේ.

ඒ වගේම හිතේ හැටියට මේ ලස්සන දවසෙ Photo ගහගන්න උදව් කරෙත් මාම තමයි.

අම්මයි තාත්තයි මමයි උත්සවේ ඉන්න අතර තුර එළියේ ඉඳන් Live Streaming එක බලපු තුන් දෙනෙක් හිටිය. මාම, මල්ලි සහ හරිත්. ජිවිතේ වැඩියෙන්ම වටින 5 දෙනෙක් එක්ක ජීවිතේ වැඩියෙන්ම වටින දවසක් ගත කරන්න ලැබුණ එක තරම් සතුටක් තව තියනවද.

අක්කගේ convocation එකට මල්ලි සෑහෙන කාර්යභාරයක් ඉටු කරා. තාත්තා තරමටම පරිස්සමින් ගමන් බිමන් එක්කන් ගිහින් saloon එක ළඟ හිටගෙන ඉඳල වගේම ලස්සනට Photo ටික edit කරල දීලා දවසේ වටිනාකම වැඩි කරන්න එයා ගොඩක් උදව් කරේ මහන්සි නොබල.

දවසෙ තිබ්බ තවත් වැදගත්ම Photo එකක් තමයි මේ උඩ තියෙන්නෙ. එයා Civil මම IT. එයාට තිබුණ කහ පාට මාලයක්, මට තිබුණේ නිල් පාට මාලයක්. එයාට convocation තිබුනෙ 22, මට තිබුණෙ 23. ඒ වුණාට ජීවිත කාලෙටම මතක හිටින මේ දවස වෙනුවෙන් එයත් දවසම වෙන් කරා.

ඒ වගේම අපේ @janakee වත් මතක් නොකරම බෑ. මට ලොකුවට කල්ලි ගැහෙන්න තරම් යාළුවො හිටියේ නෑ. අනෙක් අතට මම එහෙම කල්ලි ගැහෙන්න කෙනෙකුත් නෙවෙයි. හැබැයි අවුරුදු 4 ක් පුරාම මගේ තනියට හිටි එකම හොඳම යාලුවා තමයි ජානකී. කිසිම වෙලාවක මාව තනි කරල නම් එයා ගියේ නෑ.

ඉතින් අන්තිමේදී ඒ ලස්සන මොහොත හැම අතින්ම අංගසම්පුර්ණ කරගන්න හැමෝම උදව් කරා. පොඩි කාලේ ඉදන් අකුරක් හරි උගන්වපු හැම කෙනෙක්මත්, මේ මොහොතේ සතුට ලබා දෙන්න වචනෙකින් හරි උදව් කර හැම කෙනෙක්මත්, නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් බදු ගෙවන ඔබත් මේ ලස්සන මොහොතේ කොටස් කාරයෝ. ඔයාගේ දරුවන් මේ විදියට දකින්න හීන මවන්න. ඒක හරිම හැඟීම් බර දවසක්.