ေနာင္တအလြန္

မ်က္လုံးအစုံကုိဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာက်က္ အျဖဴေရာင္နံရံကုိသာ ျမင္ေနရပါသည္။ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။တျဖည္းျဖည္းျပန္စဥ္းစားေနရသည္။ေျသာ္...ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေနပါလား။အိပ္ယာကကမန္းကတန္းထ အိမ္ေအာက္ကုိေျပးဆင္းသြားလိုက္မိသည္။အိမ္ေအာက္မွာလည္း အိမ္သားေတြတစ္ေယာက္မွမေတြ႔ရ။ဘယ္သြားၾကပါလိမ့္။အိမ္ႀကီးက တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။ဒီအခ်ိန္ ဘယ္ထြက္သြားၾကလဲ စဥ္းစားမရေတာ့။အေမေရာ အေဖေရာ အကိုေရာ အမေရာ တစ္ေယာက္မွ အရိပ္ေတာင္မျမင္ရ။ကြၽန္ေတာ့္ကုိအသိမေပးဘဲ ထြက္သြားၾကသည္ကုိ စိတ္ဆိုးေနမိသည္။ဘာအေၾကာင္းကိစၥမ်ားအေရးႀကီး၍ တစ္အိမ္သားလုံးထြက္သြားၾကသနည္း။စဥ္းစားရင္းႏွင့္ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနမိလိုက္သည္။ခဏအၾကာ အျပင္ကကားသံၾကားလိုက္သည္။ေဟာ..အေမတို႔ျပန္လာၿပီထင္သည္။

"အီး ဟီး ဟီး အေမ့သားေလး အေမ့ကုိထားခဲ့ၿပီေပါ့ အီး ဟီး ဟီး"

အေမဘာျဖစ္လာသည္မသိ ငိုယိုေနလို႔ပါလား။ဘယ္သူဘာျဖစ္တာလဲ အရမ္းသိခ်င္ေနမိသည္။ကြၽန္ေတာ္အျပင္ကုိေျပးထြက္လိုက္ပါသည္။ကားေပၚမွ အေမႏွင့္ ညီမေလး အကိုတစ္ေယာက္ဆင္းလာပါသည္။အေမ့ကုိတဲြရင္းႏွင့္။

"အေမ ဘာျဖစ္လာတာလဲဗ် ငိုယိုလို႔ ၾကားလို႔မွမေကာင္းဗ်ာ"ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေမးလိုက္သည္။

"အီး ဟီး ဟီး "ကြၽန္ေတာ္ေမးတာကုိမေျဖဘဲ ငိုျမဲတိုင္းငိုေနေတာ့သည္။ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အဖတ္မလုပ္ၾကတာလား။

"အကိုႀကီး ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ ေမးေနတယ္ေလဗ်ာ"အကိုႀကီးကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာ။ကြၽန္ေတာ့္ကုိေတာင္မၾကည့္ၾကေတာ့ဘူးဘယ္သူဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိေတာင္ ျပန္မေျဖႏိူင္ၾကတာလဲ။ Screenshot_2017-12-06-21-20-35~2.png

"စိတ္ေလ်ာ့ပါအေမရယ္ အကိုေလးလည္း သူ႔ကံကဒီေလာက္ပဲပါလာလို႔ေနမွာပါ ေသတဲ့လူကေသၿပီပဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ တရားနဲ႔ေျဖပါအေမရယ္"

ဟာ..ညီမေလးဘာေတြေျပာေနတာလဲ အကုိေလးဆိုတာ သူကြၽန္ေတာ့္ကုိေခၚတာေလ ကြၽန္ေတာ္က ဘာလို႔ေသရတာလဲ။သူတို႔ေ႐ွ႕မွာရပ္ေနတာ မျမင္ၾကဘူးလား။

"အမေလးးး အေမ့သားေလး ရန္ေနာင္ေရ အေမ့ကုိဘာလို႔ထားသြားတာလဲ အေမ့သားေလးကုိမွဘာလို့အေစာႀကီးေခၚသြားရတာလဲ အီး ဟီး"ၾကားရသည့္စကားမ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားသည္။ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကုိေခၚၿပီး ငိုေနပါလား။ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားပါလိမ့္။တစ္ခုခုစမ္းၾကည့္မွျဖစ္ေတာ့မည္။အကုိႀကီး ခ်ထားေသာ ကားေသာ့ကုိ လွမ္းေကာက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။သို႔ေသာ္ ကိုင္၍မရ။လက္ထဲပါမလာခဲ့။ဟာ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ပဲေသသြားတာလား။သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ေဆး႐ုံသို႔ ေျပးထြက္လာခဲ့ပါသည္။ေဆး႐ုံကု္္ိခဏေလးႏွင့္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ေဆး႐ုံသို႔ေရာက္ခ်င္း ရင္ခဲြ႐ုံသို႔ ေျပးသြားလိုက္ပါသည္။ Screenshot_2017-12-06-21-17-34~2.png

ျမင္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားမိသည္။အေၾကာင္းကားကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခဲြစိတ္ေနျခင္းပင္။ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ဆိုသလို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ေခြလဲက်သြားပါသည္။ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေသသြားခဲ့ၿပီပဲ။ထင္မွတ္မထားေသာေသျခင္းတရားႏွင့္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ေဆး႐ုံမွျပန္ထြက္ခ်ိန္ အေဖႏွင့္ေတြ႔ပါသည္။အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကုိမီးသၿဂိဳလ္ဖို႔စီစဥ္ေနၿပီ။"အေဖသားဒီမွာေလ" ေအာ္ေျပာေနေပမဲ့ အေဖလည္းမၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။ထို႔ေနာက္ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေဆး႐ုံမွ ထုတ္လာပါေတာ့သည္။မီးသၿဂိဳလ္ေတာ့မည့္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္အား ၾကည့္ရင္း ငိုခ်င္လာမိသည္။ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းေနမွန္းမသိ။အသက္ရိွစဥ္က ေသမည့္အေၾကာင္းမစဥ္းစားမိခဲ့။အေပ်ာ္အပါးႏွင့္သာအခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။အခုေတာ့ ေသျခင္းတရားက ရက္ခ်ိန္းမေပးဘဲလာေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။

ဟိုဟိုဒီဒီစဥ္းစားရင္းအိမ္ကုိျပန္ခ်င္မိသည္။အေမ့အိမ္ အေမ့နားမွာပဲေနခ်င္မိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သို႔ ဦးတည္ေျပးထြက္လာခဲ့ပါသည္။စိတ္ထဲတြင္ေပါ့ပါးေနၿပီးေလထဲဝဲပ်ံေနသလိုခံစားေနရသည္။တစ္ေနရာႏွင့္တစ္ေနရာကုိ ခဏေလးႏွင့္ေရာက္သည္။အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိသားစုအားလုံးစုံညီေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။အေဝးတြင္အလုပ္လုပ္ေနေသာ အမႀကီးလည္းျပန္ေရာက္ေနပါသည္။အမႀကီးႏွင့့္ကြၽန္ေတာ္ကမတည့္ အၿမဲလိုလိုရန္ျဖစ္ၾကသည္။ကြၽန္ေတာ္က မေကာင္းသာမွန္သမ်ွမလြတ္ကင္းသည့္ သူ။ဒါကုိ အမႀကီးက ခြၽန္တြန္းဝင္လုပ္သည္။မိဘမ်ားကေတာ့ အလ္ုိလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ၾကသည္။ေလာင္းကစား၊အရက္၊ေဆးျပားအကုန္လုပ္သည္။အခုကြၽန္ေတာ္သသည္ဆိုတာလည္းေဆးခ်ၿပီးေဆးလြန္ၿပီးေသဆုံးျခင္းဟုသိရသည္။ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတြင္မိန္းမႏွင့္ပတ္သတ္ရင္ပဲလြတ္ကင္းသည္ဟုဆိုရမည္။ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ဟူ၍မရိွ။ကိုယ္တိုင္ေသျခင္းတရားႏွင့္ေတြ႕ဆုံမွသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားအေၾကာင္းသတိရမိသည္။ကြၽန္ေတာ္မေသခ်င္ေသးဘူးဗ်ာ။ Screenshot_2017-12-06-21-18-11~2.png

ဒီလိုနဲ႔မိုးခ်ဴပ္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သြားထိုင္ေနမိသည္။အေမမီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္လာတာေတြ႕ရပါသည္။ကြၽန္ေတာ့္အေမသတိမိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္စားေနက် ပန္းကန္ကုိေအာက္သို႔ဆဲြခ်လိုက္ပါသည္။

"ဂလြမ္း.."

အေမ႐ုတ္တရက္လန္႔သြားပါသည္။ၿပီးမွ ပန္းကန္အားေကာက္ကိုင္ၿပီး မ်က္ရည္စေတြျဖင့္

"သားေလးေရ အမ်ွ အမ်ွ အမ်ွ"လို႔ေျပာၿပီး ငိုေနပါေတာ့သည္။ကြၽန္ေတာ္လည္းငိုေနပါတယ္အေမ။ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိသတိရမိသြားသည္။ဟုတ္သည္..ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူ သီတာ။သူ႔ဆီသြားရန္ေျပးထြက္ခဲ႔ျပန္သည္။လမ္းတြင္ ေတြ႔ရာလူမ်ားကုိ ေျခာက္လန္႔ခဲ့သည္။တခ်ိဴ႕က ထြက္ေျပးၾကသည္။တခ်ိဴ႕က ေအာ္ၾကသည္။သူတို႔လန္႔လ်ွင္ ရီေနရသည္။ဒီလိုႏွင့္ သီတာအိမ္ေရာက္ေတာ့ သီတာအိပ္သည့္အခန္းတံခါးအား အားကုန္႐ိုက္ထည့္လိုက္သည္။မည္သူမွထမၾကည့္ရဲ။အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကိုလည္း ေမႊေႏွာက္ပစ္လိုက္သည္။တစ္အိမ္သားလုံး လုံးဝထမၾကည့္ၾကပါ။မေသခင္က ကြၽန္ေတာ့့္အားအရမ္းခ်စ္ခဲ့သည့္ သီတာ အခုေတာ့ ေၾကာက္ေနမည္ထင္သည္။ Screenshot_2017-12-06-21-22-25~2.png

ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လိုက္လံေျခာက္လန့္႔ပါသည္။သူတို႔လန္႔ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။တစ္ေယာက္က်န္ေသးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အမႀကီး။အမႀကီးတို႔သားအမိအိပ္ေနသည္ကုိ အမႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္ ေျခေထာက္ဆဲြလိုက္ပာသည္။နဂိုကတည္းကေၾကာက္လန္႔တတ္ေသာ "အမႀကီးမွာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားထေျပးပါေတာ့သည္။ပါးစပ္မွလည္း

ေၾကာက္ပါၿပီ ရန္ေနာင္ရယ္ ငါ့ကုိမေျခာက္ပါနဲ႔ေတာ့" လို႔ဆိုၿပီးအက်ယ္ႀကီးေအာ္ပါေတာ့သည္။မွတ္ၿပီမဟုတ္လားဟု စိတ္ထဲတြင္ေပ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။ေလထဲတြင္ငွက္တစ္ေကာင္လိုပ်ံဝဲလိုက္လမ္းေလ်ွာက္လိုက္ႏွင့္ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့သည္။

ဒီလိုနဲ႔ရက္လည္မည့္ရက္ကုိေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ရက္လည္မည့္ေန႔တြင္ မိသားစုမ်ားမွ အမ်ွေပးေဝပါက သာဓုေခၚရင္ ေကာင္းရာဘုံဘဝကုိေရာက္သည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ေလ်ွာက္သြားေနရာမွကြၽန္ေတာ္အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကုိယ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ျခံေစာင့္နတ္ဟုထင္ရေသာ ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ထဲသို႔ေပးမဝင္ေတာ့ပါ။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရက္လည္ေန႔ေက်ာ္သြားၿပီတဲ့။သာဓုလည္းမေခၚရပါ။ေပ်ာ္ပါးၿပီးအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တာနဲ႔ ရက္လည္ေန႔ကုိသတိမရခဲ့ပါ။အိမ္ထဲဝင္ခ်င္ေသာ္လည္း ဝင္လို႔မရေတာ့။

စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ လမ္းထိပ္သို႔ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္လုံးထြားထြားႏွင့္တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္အားလာဆဲြေခၚပါေတာ့သည္။"ဘာလုပ္တာလဲဗ် ကြၽန္ေတာ့့္ကုိဘာလို့လာဆဲြေခၚေနရတာလဲ"ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္မိသည္။

ထိုခပ္ထြားထြားေကာင္မွ "မင္းကုိငရဲ ပို႔ရမွာ မင္းမေသခင္က လုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္အက်ိဴးေတြေၾကာင့္ေပါ့ မင္းကမိဘမ်က္ရည္က် စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဆိုတာ ဘာမွမင္းမလုပ္ခဲ့ဘူး ဒါေၾကာင့္ငရဲ သြားရမွာ"

ထိုသူေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေခြၽးေဇာမ်ားပ်ံသြားသည္။ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လာသည္။မည္သူ႔ကု္ိမွ အကူအညီေတာင္းလို႔လည္းမရ။ထြက္ေျပးရန္ ႐ုန္းေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။ Screenshot_2017-12-06-21-22-35~2.png "ကြၽန္ေတာ့္ကုိအခြင့္အေရးေပးပါ ငရဲမင္းရယ္"ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ေျပာလိုက္ပါသည္။သို႔ေသာ္

"ေနာက္က်သြားၿပီ မရေတာ့ဘူး မင္းကုိလူ႔ဘဝမွာထဲက အခြင့္အေရးေပးခဲ့ႁပီးၿပီ လာသြားမယ္"ကြၽန္ေတာ္ငိုယ္ိုၿပီးေတာင္းပန္ေပမဲ့သနားစိတ္ကေလးနည္းနည္းေတာင္မရိွဘူးဗ်ာ။အေမ့ကုိ ေတြ႔ခ်င္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ခိုင္းေစခ်င္သည္။သို႔ေပမဲ့ အခ်ိန္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ေနာင္တႏွင့့္သာ ငရဲမင္းေခၚရာကုိလိုက္သြားရေတာ့မည္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူ႔ဘဝကုိျပန္သြားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္လူအမ်ားအက်ိဴးသယ္ပိုးခ်င္သည္။ထိုအေတြးမ်ိဴး မေသခင္က အဘယ္ေၾကာင့္မေတြးမိပါလိမ့္ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကုိကြၽန္ေတာ္အျပစ္တင္ရင္း..။

(စိတ္ကူးအေတြးျဖစ္ေရးသားထား၍ လိုအပ္သည္မ်ားလည္းရိွႏိူင္ေၾကာင့္ သည္းခံဖတ္ေပးၾကပါဗ်ာ)

Author by @nandasai(MSC.076)

photos from google image

​ေနာင္​တအလြန္​

ေနာင္တအလြန္