İNSAN BİRÇOK ESMA'YI AÇAR DA KENDİNDE,
VE BELKİ DE EN ZOR'U,
ZÜL CELÂLİ VEL İKRAM'DIR.
Belki Test'idir Allah'ın, Aşk'ına Sadakatin
Ağır olur İmtihanları, Ve hatta Katlanamayacak gibi.
Ve bazen İsyan'lar da ettirir insana.
Ve hatta Yalnızlıklara da iter, Allah'tan başka YÂR olmadığını göstermek için,
Zaten o nedenle yalnızlaşır insan, ne bir anlayanı çıkar, çıksa bile yanlış anlar.
Ancak, Kendisinin Yâr olduğunu gösterir Allah.
Kimseye bir şey anlatılamadığında, Yaşatarak Gösterir Hakk'lı Yüzü
Bir Yusuf var idi bir Zamanlar
Kardeşleri tarafından Kuyuya atılan
Konuşsa ayrı bir Dert, Sussa ayrı sorun
Ne Desin ki, "Kardeşlerim Beni Kuyuya attı mı? " desin.
Belki de gerekti konuşması, Sahip olduğu Dürüstlükten.
Kim neyi nasıl anlar, Baktığı Yerden anlar.
Çünkü bazen Allah, öyle Hâller yaşatır ki,
Yaşamdaki Hakk Tecellisini Yaşatarak Anlatır.
Ve Sonrasında çıktı Kuyudan, bir imtihân Bitmiş idi.
Ve geldi bir Saraya, hadi buyur burdan yak.
Bir yanında Lütuf'u İhsan, diğer yanında İmtihân.
Hemde ne Zor imtihan, Aşk bu Ağır Program.
Belki El uzatmadı Harama, Oysa Darbe bu Sefer Aşk'tan.
Ve yine Aynı sorun, ve yine aynı Dert,
Konuşsa'da Savunmasız, Konuşmasa suçlu gibi.
Aşk Yarası vurdu bir kere, Kalb'ine baksa ferman, Dışına baksa Zindan,
Oysa Konuşurlar diledikleri gibi, Saray içinde Yaşayanlar,
Dert'den Derd'e Atılmış, Yusuf'u kim Anlar.
Yine Konuşamıyor Yusuf, Sükut Altın olunca,
Çünkü Sükut'a geçince, Konuşacak Rabb'i var.
Eee Adı imtihân, Ne ise Gereği yapılır.
Vakit Allah'ın Taktiri, Gereken'dir Kendi'si.
Çünkü bir Konuşur ise Allah, Yaşatarak Öğretir.
Ah Be Yusuf'um Ya Hu, zindana girmeyen Özgürlük'ten Konuşur,
Allah Konuşacak ise, Sana Susmak yakışır.
Sen Rabb'ine Aşkım dedin, Sadık olmak Yaraşır.
Aşk Sadakattir çünkü, Kolay lokma Değil ki,
Birgün haram Görünen, bir Gün gelir Helâl olur.
Ve Helâl olması Nasip ise, O Gün Allah Konuşur.
Lütuf'u İhsan, İzzet'i İkram.
Ve Zül Celâli Vel İkram.
Sebahattin Palaz