สวัสดี ชาว steemit ที่คิดถึงและที่รักกันทุกๆท่านนะค่ะ

ถ้าสิ่งที่คุณให้ไม่ใช่สิ่งนั้นดูมีค่า ขนาดไหน สิ่งนั้นก็ไร้ค่า....นี่คำกลอน? บทที่2... Auntie Mame....and the Children`s Hour.....ป้าเมมกับชั่วโมงของเด็กๆ .....สาวโสดชาวนิวอิงแลนด์ผู้ไม่คุ้นชินกับเด็กๆมาก่อน เริ่มรักหนูน้อยที่ถูกนำมาทิ้งไว้หน้าบ้านเธออย่างหมดจิตหมดใจ และนอกจากจะทุ่มเทจิตใจให้กับเด็กคนนี้แล้ว เธอยังตื่นเต้นกับการเลี้ยงดู จิตวิทเด็ก และเรื่องอื่นๆทำนองเดี่ยวกันนี้ พอถึงเวลาต้องเข้าโรงเรียน คุณที่ไม่มีใครลื่มลงก็เกิกมีความเห็นไม่ตรงกับคณะกรรมการศึกษาประจำหมู่บ้าน และกับวิธีการที่พวกเขาใช้มีสารวัตรนักเรียนมาคอยติดตามเด็กน้อยทั้งวันทั้งคืน แต่สาวโสดร่างเล็กน่ารัก ก็ไม่ยอมอ่อนข้อ กลับยื่นข้อเสนอให้มีการปฏิรูประบบโรงเรียนเป็นใหญ่ เอ้อ....ผมไม่คิดว่าเป็นใหญ่โตอะไร ป้าเมมต่างหากที่มีความคิดเป็นของตัวเองในเรื่องจิตวิทยาและการศึกษาอย่างมาก... พอลองนึกย้อนกลับไปป้าเมม ระหว่างที่เธอยังคงโบยบินเริงร่าเป็นผีเสื้อสาวเมื่อ ค.ศ. 1929 ผมก็เห็นได้ว่าเธอคงต้องตระหนกตกใจกับการ ต้องมาทำหน้าที่เลี้ยงดูเด็กวัยสิบขวบผู้ไม่เคยคุ้นกันมาก่อน....ขอจบแค่นี้ก่อนนะค่ะ ตอนนี้ดึกมากแล้วและง่วงนอนแล้ว เอาไว้ต่อวันพรุ่งนี้นะค่ะผู้ติดตาม และขอขอบใจทุกๆท่านที่อ่านและติดตามมากๆนะค่ะ....รักทุกๆคนชาว steemit....xxxxx