De stilte is soms scherp, net het gekrijs van de tunnel waar ik me in werp.
Het aanhoudend geruis op skype doet pijn, als is de vriendengroep niet zo klein.
De eenzaamheid blijft maar leeg, ook als ik me op soundcloud begeef.
Het zal de verbinding zijn, de grijze wolken geven we maar weinig zonneschijn.
Laat me dan ook vlug verleiden, door drank drugs en lijven. Net zwarte gedachten die blijven, het zijn cookies die nooit verdwijnen.
Zoekend op de slimme telefoon, naar de passende persoon.
Maar steeds komt je naam, als ik op het internet wil gaan.
Het gestuurde commando wordt niet meer beantwoord, en je webcam blijkt al enkele maanden dood.
De jaren van kennismaken zijn voorbij gevlogen, terwijl we elkaar het paradijs langs MSN beloofde.
We kenden enkel elkaars avatar, daarom was de realiteit misschien wel raar.
Het is de textuur dat we kregen, dat bepaalt op welk pad we ons begeven.
Het zijn de animaties die bepalen, welk karakter dat we halen.
Het programma dat je kiest, is hoe je lay-out eruit ziet.
Ik duw dan vlug op de reset knop, maar in de realiteit zit die er niet op.
Trek dan de stekker uit het bestaan, van ons virtueel samen zijn.