En de dood zal je niet smaken
We leven al duizenden jaren met de ellende van het ego, zonder te ontdekken wat er vanbinnen is. Maar we kunnen zo nooit het eeuwige vinden, dat is onmogelijk.
We kunnen geen miljoenen jaren met het ego blijven leven. We zullen onszelf vernietigen door een eeuwig uitbreidende complexiteit in maatschappelijk leven die door onszelf in stand zal moeten worden gehouden terwijl allerlei groeperingen het ondermijnen… al eeuwen. Maar de groeiende persoonlijkheidsstructuur maakt het slechts langdurig om te doen oplossen. Dat is alles.
Om jezelf toe te wijden en jezelf als mind op te offeren en je daarin over te geven aan dat wat is... maakt dat je voorbij de dood stapt. Er kan geen besef van dood meer zijn door een die zijn identiteit al heeft zien sterven. Iemand die de werkelijkheid van zijn eigen aandachtigheid heeft gezien, heeft de wezenlijkheid van het leven bereikt. Iemand die gezien heeft dat hij “het zien“ is, weet dat wat er vanbinnen is, is Al er Is... Waardoor de lichamelijke dood, geen symbolisch sterven meer kan doormaken… want dat is al gebeurt. De beleving van sterven is er dan niet meer. Het psychische sterven is de mind die loslaat controle over z'n wezen uit te oefenen. Maar iemand die niet mediteert, komt dat waarschijnlijk pas tegen wanneer die daadwerkelijk lichamelijk sterft. Het is exact zoals wanneer je doodgaat, maar dan alleen het mentale aspect ervan.
Exact zoals wanneer je lichamelijk sterft. Exact zo sterft dan ook je mind, maar je wezen blijft over… je ziel is niet weg. De mind kan door dat proces gaan, maar daardoor sterft je lichaam niet.
Wat we erg vinden aan sterven, is het idee van doodgaan. Het ego denkt dat ”hij“ sterft, maar dat is de persoonlijkheid die denkt dat hij dood kan gaan… Zodra je dit hebt doorgemaakt, kun je niet meer sterven.
De dood van de mind als ego, is de enige dood die er is. Je lichaam zal zeker sterven, maar daarmee is je wezen niet weg. Om door deze illusoire dood te gaan, zal je de waarheid worden.
De dood is slechts een illusie; “de dood”… het is een grap… de dood is iets wat niet bestaat, maar je kent slechts je leven niet.
Als mensen zijn wij de Natuur. Half onszelf zonder de ander, maar toch volledig één. De natuur is altijd hier, maar zij is noch één noch twee. De Natuur splitst zichzelf in man en vrouw, waardoor zij bij elkaar willen zijn. Maar kijkend naar de doden, zien we ook: ze zijn er niet meer; ze zitten niet meer in hun lijf. We zullen ze missen, zoals ze zijn, want ze zijn niet kwijt.
Ze kunnen niet echt weg zijn, dat is een onmogelijkheid. Je kunt niets verwijderen uit het bestaan. Ja, als golven op de zee, zijn wij... om maar eventjes als mens te bestaan. Opstaand uit de natuur, komen we slechts op om onder te gaan. Ja, als golven van de zee, zijn wij het bestaan.
De zee brengt ons allemaal weer samen. Soms om als golf opnieuw te ontstaan. En soms om als de zee te blijven, maar altijd zijn we samen. Zelfs al zijn we twee. Ja, altijd zijn alle golven hier, in werkelijkheid de zee.
Laat al die sterven rustig zijn. We komen slechts weer samen. In alle vormen, één en twee… als mens of als de zee.
De zee droomt je tot leven, zich splitsend in Haar wensen. Zodat Zij weer samenkomen kan, als twee verliefde mensen.
Zij die aldus verenigd zijn, in het besef, ze zijn niet twee. Beseffen in hun dood, ze zijn in werkelijkheid één.
Links: